Tussen kettingzaag en sensor
Aldert Kruims, luchtfotografie met twee benen op de grond

foto: © Aldert Kruims

Advertentie

Het nieuwe richtprijzenboekje 2019 is uit!

Het richtprijzenboekje dient behalve voor prijsindicatie ook als richtlijn in gerechtelijke procedures bij toewijzing van honoraria en schadevergoedingen bij geschillen. De richtprijzen zijn gebaseerd op onderzoek naar het prijspeil voor publicatie en productie. Bij de prijsberekening worden behalve resultaten van binnenlands onderzoek ook de prijzen van (EU) beheersmaatschappijen zoals het Belgische Sofam meegenomen.

Klik hier voor meer informatie
of om het boekje te bestellen
.

view counter

Tynaarlo. Een plaatsje waar je opgroeit, tussen Groningen en Assen. Voor velen zou het ook net zo goed Timboektoe kunnen heten. Een agrarisch gebied. De toekomst lijkt vast te liggen voor Aldert. Maar het leven kent soms onverwachte wendingen, het blijkt een zinvol bestaan te kunnen bieden met als belangrijke elementen twee rechterhanden, lucht, hout, piepschuim en een helder verstand…

Aldert was voorbestemd voor techniek, zo leek het. Het ouderlijk huis, was vrijstaand met een grote schuur vol gereedschap van Pa. “Toen ik tien jaar was mocht ik daar alles doen wat ik wilde. Mijn leven bestond dus uit naar school gaan, knutselen en uit techniek. In de schuur kon ik mij heerlijk uitleven. Het was niet zo maar amateuristisch hobbyen, het ging vaak verder. Een van mijn taken was bijvoorbeeld het auto-onderhoud. Het was dan ook geen wonder dat ik uiteindelijk koos voor het Hoger Agrarisch Onderwijs met als specialisatie milieu technologie.”

Blijven hangen in vakantiebaan

“Tijdens mijn opleiding had ik een bijbaan bij een bedrijf dat gespecialiseerd was in kettingzagen. Je leerde daar alles over dit gereedschap. Ik bleef in de kettingzagen hangen. Vier en een half jaar deed ik verkoop en onderhoud aan zagen. Vervolgens vier en half jaar verkoop van de zaagbladen en zaagkettingen. Ik heb zo in de praktijk geleerd om met kettingzagen te werken, het is verbazingwekkend wat je met deze apparaten nog meer kunt doen dan boomstammen zagen. Woodcarving bij voorbeeld, dus het bewerken van hout en het maken van allerlei vormen. Ik begon ook demonstraties te geven.”

Woodcarving en vliegen

“Ik kocht een bus en maakte een bedrijf van mijn houtbewerking. Er bleek vraag te zijn naar mijn creaties, sculpturen, meubilair voor in de tuin, voor in huis of kantoor. En er kwam een nieuwe uitdaging bij. foto: © Aldert KruimsIk fotografeerde al met een DSLR. En deed aan modelvliegen. Het lag voor de hand dat je vanuit een modelvliegtuig, maar ook vanuit een modelhelicopter, zou moeten kunnen fotograferen, dus begon ik hiermee te experimenteren. De voordelen van luchtfotografie met modelvliegtuigen zijn overduidelijk. Ten eerste zijn de kosten aanmerkelijk lager dan wanneer je met een écht’ vliegtuig of heli vliegt. Bovendien zijn er de wettelijke bepalingen voor de luchtvaart dat je niet lager mag dan 150 meter en je boven bebouwing een hoogte van minimaal 300 meter moet aanhouden. Dat kan voor sommige objecten toch te hoog zijn. Een modelvliegtuig of heli kent die beperking niet. Je kunt zelfs tussen gebouwen doorvliegen. Het enige is dat je altijd moet zorgen dat je kist in het zicht blijft, anders wordt de besturing wat problematisch. Vliegen via het beeld van de camera is een lastige optie omdat deze nooit in exact de stand staat die nodig hebt om je voor de besturing te kunnen oriënteren. Je moet er natuurlijk ook voor zorgen dat het toestel binnen ontvangstbereik blijft.Zolang je het vliegtuig of de heli kunt zien is dat goed te doen, zou er een gebouw tussen komen dan kan je ontvangst wel eens geheel wegvallen. Op zich geen punt, het toestel vliegt altijd een rechte baan totdat de accu leeg is, maar het is wat vervelend wanneer je het bij wijze van spreken helemaal van de Wadden moet ophalen. Of wanneer het zich door een kantoorraam boort.”

Techniek uit lijm en piepschuim

foto: © Aldert KruimsHet is een rauwe dag, bewolking, grauw, het heeft geregend, er staat een behoorlijk harde wind. Dit is nu júist het type weer waarop ik zelf nooit de lucht in zou gaan, weer waarin luchtfotografie niet echt mogelijk is. Aldert schijnt daar weinig moeite mee te hebben. “Het is misschien niet het juiste vliegweer, maar we gaan er toch even tussenuit. Ik ga je een demonstratie geven. Wij gaan straks naar een industrieterrein waar wij geen schade aan kunnen richten.” Ik knik. En tot mijn stomme verbazing begint Aldert iets in elkaar te zetten, ruw bewerkt piepschuim bestaande uit in elkaar gelijmde delen met summiere versterkingen van dun multiplex. In een aantal uitsparingen worden accu’s gehangen en met klitteband vastgezet. Voorop komt een volledig draaibare stalen wieg met servo’s waar straks de camera in komt. Ook worden er de nodige zend/ontvangstmodules ‘in gehangen’ en er wordt een motor met propeller voorin geplaatst. Ik zie geen brandstofleidingen, dit soort motoren wordt toch op azijnether gestookt? Aldert legt het uit. “Ik heb een ongelofelijke hekel aan het jankgeluid dat die motoren maken en anderen hebben dit uiteraard ook. Deze motor is electrisch en zoeft alleen maar. Je hoor hem nagenoeg niet, en belangrijker, hij trilt niet. Daardoor valt het vliegtuig ook minder op en trek je minder ongewenst publiek dat alleen maar in de weg gaat lopen.”

Twee-en-eenhalve euro

“Ik maak zo’n kist vrij snel. En omwille van de snelheid en de zekerheid en omdat er ook wel eens niet zo netjes wordt geland, maak ik op een namiddag of een avond een stuk of vijf van die rompen. Het is een eigen ontwerp, de kist is gebouwd op uiterste stabiliteit en op wendbaarheid. De constructie zit zo in elkaar dat alle accu’s en apparatuur snel demontabel zijn en dat het gewicht gemakkelijk kan worden gedragen en de gewichtsverdeling in balans is.” Ik kijk nog even. “De wielen van het landingsgestel?” vraag ik. “Ook piepschuim , afgewerkt met een loopvlak van kleefband. Waarom zou je dat moeilijker en duurder maken dan nodig? Puur de kist kost echt niets, met een paar euro heb je alle kosten gehad. En je zult straks zien hoe mooi het vliegt.” Er wordt meteen een tweede vliegtuig in onderdelen ingepakt. De camera gaat mee, een objectief en een tweetal voorwerpen met draagriemen die voor de bediening van de camera en voor besturing van het vliegtuig dienen. Zo lopen wij naar de bus met een interieur dat, vanwege de andere bezigheden van Aldert, grotendeels uit zaagsel en houtsnippers blijkt te bestaan.

Geen kots achter de ogen

Op het industrieterrein aangekomen worden de delen uit de bus gehaald. Met behulp van elastieken wordt de vleugel op de romp geplaatst. Ik maak foto’s van de voortgang, een soort ‘making of’. Luchtfotografie, een piepschuimen frutsel versus een Cessna 152 of 172, ik heb een goed vergelijk. En nu is het moment aangebroken dat ik het nu werkelijk ga meemaken, kinderspeelgoed of professionele werkelijkheid? Ik krijg het bedieningspaneel voor de camera omgehangen en een korte instructie. De camera kan in zijn wieg van links naar rechts en van boven naar beneden draaien. Met een andere hendel wordt de sluiter bediend. Je kunt uiteraard in de motordrivestand ook series van meerdere beelden maken. Of een filmpje voor YouTube. Ik schud mijn hoofd, nog steeds verbaasd. En in plaats van het taxiën naar de runway, de minutenlange check van de vlieger en dan de mededeling dat wij de startbaan opgaan middels allerlei pappa-tango-bravo mededelingen aan de luchthavenmeester, klinkt er een zoevend geluid en gaat de kist met een fraaie zwaai snel de lucht in en klimt in luttele seconden naar zo’n 80 meter. Net aan gesleuteld en toch géén verplichte keuring van de Rijksluchtvaartdienst. Op het scherm dat op ‘mijn’ bedieningsunit zit kan ik het beeld van de camera heel duidelijk zien. Het vliegtuigje schommelt wel wat maar ligt toch redelijk stabiel. Het beeld is ook duidelijk. En dat bij een harde, onrustige wind dat mijn vaste vlieger in de ‘echte wereld’ betitelt als ‘van dat weer waarbij de passagier binnen één minuut de kots achter de ogen heeft staan…’

foto: © Aldert Kruims

Photoflight

Er staat een gebouw op het industrieterrein dat model staat voor onze excercitie. En eerlijk gezegd, dit is toch wat comfortabeler dan in een oorverdovend brullende luchtstroom van tussen de 150 en de 200 km per uur half uit een vliegtuigje te moeten hangen. Ik hoef niet eens naar de kist te kijken, alleen naar mijn camerabeeld op het scherm. Het zou zomaar kunnen, op een zonnige dag, zittend in een luie stoel in plaats van op een trombosezitplaats, waar je moet vermijden tegen de dubbele bediening aan te rammen om het vloeken van de vlieger te voorkomen. Met een biertje er naast en een nootje plus muziekje kun je simpelweg je werk als luchtfotograaf doen. Toegegeven, de rauwe vliegersromantiek van het pruttelploftuigje ontbreekt, maar dit heeft ook echt wel wat. Ik maak heel rustig de foto’s, geef Aldert af en toe een aanwijzing en zo komt er een fraaie serie van het gebouw en de omgeving tot stand. Dan roept het diner, Alderts betere helft Elma roert ongetwijfeld al in potten en pannen, dus de kist moet aan de grond worden gezet. En dan dat ultieme moment, dat geen luchtfotograaf uit de ‘grote wereld’ ooit zal meemaken. Het vliegtuig vliegt in mijn richting en ik maak in de telestand een radiografisch zelfportret…

foto: © Aldert Kruims

Weer terug

Thuisgekomen blijkt Elma alle verwachtingen te hebben overtroffen. En wanneer wij uiteindelijk,over koetjes en kalfjes en natuurlijk fotografie natafelen en foto’s bij dit artikel uit gaan zoeken, komen er ook ander aspecten van deze aparte tak van de luchtfotografie aan de orde. Het voordeel van de werkwijze van Aldert zijn de lage kosten. Weliswaar vlieg je met een kist met een endurance van 4 1/2 uur met gemak een rondje boven het noordelijk deel van Nederland, maar dat kost dan ook dan wel iets. “Ik moet natuurlijk wel altijd naar de locatie van het object rijden. Toch vallen de kosten dan nog erg mee. En je hebt gezien dat je al vrij laag je opnamen kunt maken. Je kunt bij wijze van spreken al op tien meter hoogte fotograferen. Wanneer je een handige klant hebt laat je hem of haar zelf de opnamen maken. Natuurlijk kan ik dit ook alleen doen en heb ik onderhand voldoende bedrevenheid om én het vliegtuig én de camera te bedienen, maar met zijn tweeën is het natuurlijk gemakkelijker.” Ik bedenk mij dat er ook luchtfotografen zijn die hetzelfde doen, én de camera én de besturing van het vliegtuig. “In ieder geval is het een zeer goede oplossing voor een fotografisch probleem. Er is ook veel belangstelling voor. Met beide activiteiten, woodcarving en luchtfotografie kunnen wij goed rondkomen. En ik hoef geen solist te zijn, ik sta er ook voor open om mij door een collega in te laten huren met mijn faciliteiten, en enkele hebben die mogelijkheid al gevonden.”

Tenslotte

Ik rijd naar huis. Met het gevoel terug te komen van een écht kinderfeestje. Ik heb kennis gemaakt met bijzonder aardige mensen. Aldert is letterlijk een luchtfotograaf die met beide benen op de grond staat. De toepasbaarheid van Alderts werkwijze is groot. Zo kun je opereren in bijvoorbeeld het restrictiegebied rond Schiphol, waar het  grootste deel van Amsterdam binnen valt. Tenminste, zolang je maar onder de 300 meter blijft. Je hoeft niets te regelen met de verkeersleiding, waar men het zweet al in de handen heeft staan en het reanimatieapparaat onder handbereik wil hebben, wanneer er een burgerluchtvaartuigje heel ver weg op de radar verschijnt. Je kunt ook denken over het uitvoeren van off shore-klussen. Aan boord van een klein schip of sleper, met een heli. En in havens kunnen ook boeiende foto’s worden gemaakt.

Ik ben erg benieuwd, de beelden van Aldert heb ik gezien, die staan nu op een usb-stick. Ik ga thuis direct mijn eigen gemaakte RAW’s omzetten. Denkend aan de ogenschijnlijk wrakke constructie van Alderts kisten realiseer ik mij dat vakmanschap niet in minutieus perfecte apparatuur en hulpmiddelen zit. Vakmanschap zit in je output, in de beelden die er uit je handen komen. In de kwaliteit die je opdrachtgever van je verlangt. En dat het via een productiewijze met een hoog piepschuimgehalte tot stand is gekomen, dat is volstrekt onbelangrijk. Daar heeft die opdrachtgever toch maling aan?

advertentie

Dagcursus colormanagement

volgens ISO 12646:2008 en ISO 3664:2009

In Europa wordt het meer en meer noodzakelijk voor fotografen volgens de recente normen te werken, zowel voor de toelevering aan de grafische industrie als ook aan digitale (multi)media.

In de cursus worden ook andere aspecten behandeld die van invloed zijn op het communicatieve beeld: De menselijke perceptie en de kleurbeleving, hoe de zintuigen op her verkeerde been kunnen worden gezet, de interactie tussen kleur en menselijk gedrag.

ImageLink

Datacommunicatie & Uitgeefprojekten

Telefoon: +31 24 397 08 11
imagelink.photonmagazine.eu/dagcursus-colormanagement

view counter