Fotofestival van Knokke-Heist blijft goed aan de weg timmeren

foto: © Olivier Cornil<br />
Vladivostok
view counter

Wie nog een kijkje wil nemen op het Internationaal Fotofestival Knokke-Heist moet snel zijn. Tot 9 juni zijn er vijf tentoonstellingen te zien van zeer uiteenlopend karakter - van harde nieuwsfotografie tot werk van beeldend kunstenaars die fotografie als medium gebruiken.

Eerste fotofestival

Wanneer had Nederland zijn eerste fotofestival? In elk geval nog niet, vermoed ik, toen de Belgische badplaats Knokke de eerste stappen zette op dat terrein. Goed, het begon in 1979 allemaal tamelijk simpel met de tentoonstelling 'Humorfoto' waar foto’s te zien waren van een wedstrijd rond het thema ‘humor’, maar in de loop der jaren werd het een volwassen festival waar je ook werk kon zien van beroemdheden als Helmut Newton en Leni Riefenstahl.

De eerste keer dat ik er heen ging, in 2010, waren Tim Walker en wijlen Cecil Beaton de belangrijkste publiekstrekkers. En wat me toen niet op de laatste plaats aangenaam trof, was het gegeven dat je het expositiebezoek op diverse locaties uitstekend kon combineren en afwisselen met een wandeling aan zee of een uurtje rusten op het strand. Om nog te zwijgen van het plezier om zelf wat te fotograferen in deze Martin Parr-achtige omgeving.

foto: © Noémie Goudal<br />
Well

PixSea Award

Inmiddels is men in Knokke alweer toe aan de 35e editie die nog loopt tot 9 juni. De opzet is anders als voorgaande jaren. Zo zijn er alleen exposities in Cultureel Centrum Scharpoord en staan de hoofdexposities in het teken van een fonkelnieuwe prijs, de 'PixSea Award’.

Voortaan wordt er in tweejaarlijkse cycli gewerkt, meldt Maickel Roeters, coördinator Tentoonstellingen en Educatie: 'In het even jaar gaan we voor een groots fotogebeuren in de openlucht, in de oneven jaren leggen we voortaan de vinger aan de pols van de hedendaagse fotografie onder de noemer 'PixSea Award'. Binnen de sectie 'PixSea Award Emerging Artist' is het de bedoeling om het grote publiek alvast kennis te laten maken met de grote namen van morgen. Binnen de 'PixSea Award Oeuvre' wordt een reeds grote, maar te weinig gekende naam gelauwerd en aldus onder de aandacht gebracht'.

Conceptuele fotografe

Voor de 'Emerging Artist Award' waren 35 fotografen genomineerd van wie er zeven doordrongen tot de shortlist. De jury, waarin gevestigde namen zaten als Els Barents (directeur Huis Marseille in Amsterdam) en Agnès Sire (directeur Fondation Henri-Cartier-Bresson), kende de prijs toe aan de Duitse Annette Kelm.

foto: © Anouk Kruithof<br />
I've taken too many photo's<br />
I've never taken a photoIk moet zeggen dat van alle zeven exposanten haar werk me het minst aansprak. 'Annette Kelm, de interessantste conceptuele fotografe van de nieuwe generatie, verenigt de typologie van de Bechers en Pop Art', las ik in het programmaboekje. Natuurlijk, Kelm hoort tot de vele beeldend kunstenaars die fotografie als medium gebruiken, maar noch fotografisch, noch beeldend kan zij mij boeien.

Anouk Kruithof

Nee, als het aan mij gelegen had, had ik de prijs eerder gegeven aan Anouk Kruithof. Die stelde een opmerkelijk vormgegeven expositie samen met een uitgesproken interactief karakter: een groot aantal foto's over uiteenlopende onderwerpen was tegen het plafond bevestigd en met een spiegel naar keuze (er lagen spiegels in diverse vormen) kon je die foto's goed bekijken. Dat voorkwam niet alleen een stijve nek - belangrijker effect was dat je bewuster ging kijken en die spiegel gebruikte om zelf als het ware foto's te maken, uitsnedes en combinaties. 'I've made too many photo's/ I've never made a photo' luidde de titel van deze conceptuele installatie. Een prikkelende titel. Bedoelt Kruithof dat ook zij (net zoals miljoenen anderen) heel veel fotografeert maar zelden of nooit echt een foto maakt? Zelf beschrijft ze haar werk treffend als 'een perfect evenwichtige mix van ratio, poëzie en mysterie’.

foto: © Guido Guidi<br />
A New Map of Italy

'Lelijke foto's'

Een aparte zaal was ingericht met werk van Guido Guidi, de Italiaanse landschaps- en architectuurfotograaf die de eerste Pix Sea Oeuvre Award won. Tentoongesteld werd een selectie uit zijn boek 'A New Map of Italy' (2011). Inderdaad geeft Guidi ons een totaal ander beeld van Italië als wat we tegenkomen in zoveel fotoboeken over het land. Hier geen onwezenlijk mooie Toscaanse landschappen, highlights in Rome of pittoreske stadjes in het zuiden. Guidi richt de lens van zijn 8x 10-camera op vaak weinig zeggende plekken, landschappen, exterieurs, interieurs en mensen die hij tegenkomt. Er zitten prachtige foto's bij, vooral dankzij de bleke, enigszins weemoedig stemmende kleuren en de gelukkig niet perfecte compositie. 'De "lelijke" foto's van Guido Guidi - zo noemt hij ze zelf - zijn origineel, gecompliceerd in hun eenvoud, kunstzinnig en doorvoeld", schrijft Gerry Badger in het boek. 'Ze zien er misschien onaantrekkelijk uit maar ze zijn ook zeer mooi.'

'M'ne Clack'

We lopen naar een ander deel van het cultureel centrum. Daar is de tentoonstelling World Press Photo 2013 ingericht. Veel foto's in de categorie wereldnieuws vormen een schril contrast met de autonome fotografie van de PixSea Award. Er zitten confronterende foto's bij, soms bijna te gruwelijk om aan te zien. Het is het contrast tussen vrijheid en onvrijheid, rechtvaardigheid en rechteloosheid - ja, de hel bestaat echt.

Ik voel me weer eens zeer bevoorrecht als we even later het zonovergoten (eindelijk!) terras van de restauratie betreden om even te lunchen. Nauwelijks gezeten komt een oudere dame op me af, gewapend met een camera uit het analoge tijdperk. Of ik even een foto van haar wil maken? 'Maar met alle plezier madam', zeg ik in mijn beste Vlaams. Ze gaat er echt voor staan en kijkt tevreden lachend in de lens. Als ik het knopje indruk, hoor ik het bijna vergeten geluid van een filmrolletje dat zijn einde heeft bereikt. "Ik heb al twee vakanties op m'ne Clack staan", zegt ze en loopt terug naar haar tafeltje. Twee vakanties op één rolletje! En ik denk weer aan die expositie van Anouk Kruithof. Ja, ik weet het zeker, ik heb een foto gemaakt. Met een Agfa-Clack? Nee, zó ouderwets was het toestel van mevrouw nu ook weer niet.

Fotofestival Knokke-Heist t/m 9 juni 2013

Advertentie

Het nieuwe richtprijzenboekje 2019 is uit!

Het richtprijzenboekje dient behalve voor prijsindicatie ook als richtlijn in gerechtelijke procedures bij toewijzing van honoraria en schadevergoedingen bij geschillen. De richtprijzen zijn gebaseerd op onderzoek naar het prijspeil voor publicatie en productie. Bij de prijsberekening worden behalve resultaten van binnenlands onderzoek ook de prijzen van (EU) beheersmaatschappijen zoals het Belgische Sofam meegenomen. Omdat een prijs afhankelijk is van de ervaring, uitrusting en specialisatie van de fotograaf moeten deze prijzen als een gemiddelde worden beschouwd voor hetgeen door afnemers voor fotografie moet worden betaald. Verder bevat dit herziene werkje een link naar de Algemene Voorwaarden Dupho, informatie over licenties, ISO-normen, IPTC metadata en aanlevering van digitale beeldbestanden. Niet alleen voor de fotograaf van nut, maar ook voor de beeldinkoper.

Klik hier voor meer informatie of om het boekje te bestellen.

view counter