Geen gewoon circusboek van Wiesje Peels

door: Joep Eijkens

Joep Eijkens (1950) studeerde moderne geschiedenis, werkte 28 jaar voor het Nieuwsblad van het Zuiden (later: Brabants Dagblad) en is sinds 2008 actief als freelancer op het gebied van tekst en fotografie.
Schrijft ondermeer voor webmagazine Brabant Cultureel en eerder De FOTOgraaf. Is een fervent verzamelaar van fotoboeken en oude foto's en publiceert daar ook over. Fotografeert veel in de openbare ruimte, met name bij uiteenlopende evenementen. Mensen staan centraal in zijn werk.
Zie ook: www.eijkens.nl.
Stuur Joep een e-mail.

Van fotografe Wiesje Peels mag het geen circusboek genoemd worden. En dat is begrijpelijk. Want ook al zijn de foto's genomen in circussen uit de hele wereld, de door haar gefotografeerde artiesten - zowel mensen als dieren - voeren geen circusacts op. Wat dan wel? In een interview dat ik met haar had voor het webmagazine Brabant Cultureel vertelde de fotografe dat ze als een soort regisseur met de artiesten samengewerkt had om zulke thema's te verbeelden als 'eenzaamheid', 'tragiek', 'humor', 'blijdschap', 'intimiteit' en ‘vertrouwen’.

Op het moment van het interview moest het boek als het ware nog geboren worden en waren er alleen de foto's. En die vond ik rijk van kleur, bijna allemaal sterk en hier en daar heel bijzonder. Die kracht bleken ze ook te behouden in de reusachtige vergrotingen die onlangs te zien waren op de buitententoonstelling van de 6e editie van Breda Photo in het Chassépark. Tijdens dat internationale fotofestival werd ook het definitieve boek gepresenteerd. En wel onder de titel Mimus, latijn voor clown, afgeleid van het Griekse 'mimos' ofwel 'nabootser'. De oplage telt 1000 exemplaren en de koper kan kiezen uit liefst 4 verschillende omslagen.

Voor dit type fotoboeken dienen niet alleen de foto's goed te zijn maar moet het geheel, mede dankzij de vormgeving, meer zijn dan de som van de delen. En hoewel ik hier en daar wel mooie sequenties zie, blijven de foto's naar mijn idee teveel op zichzelf staan, te weinig samen werken. Anderzijds is er wel sprake van een zekere eenheid doordat alles als het ware baadt in een zelfde licht melancholische atmosfeer. Ook hebben veel beelden iets droomachtigs of raadselachtigs, zeker waar de artiesten hun ogen gesloten houden of simpelweg hun gezicht niet tonen. Maar ik blijf zitten met het gevoel dat er meer van te maken was. Of hoort Mimus bij die boeken die pas na verloop van tijd gaan werken?

Aan het einde van het boek wordt overigens duidelijk dat de fotografe zich mede heeft laten inspireren door werk van onder anderen James Ensor, Carel Willlink en René Magritte. Dat verklaart wellicht ook dat veel van haar foto's aan schilderijen doen denken. En staan schilderijen niet meestal op zichzelf?