Burgemeester van Charleroi poogt World Press Photo 1e prijs Stories te laten intrekken

door: Jurriaan Nijkerk

Jurriaan Nijkerk. Is ruim vijfendertig jaar fotograaf. Hij werkte o.a. voor Philips, Gasunie en Witteveen + Bos raadgevend ingenieurs. Voor het NOB 'deed' hij (pop)concerten en theaterfotografie. Twee maal werd het team, waarvan hij deel uitmaakte, genomineerd voor de Nationale Coiffure Award. Hij was bestuurslid bij BFN en SVFN en had zitting in de examencommissie van de Nederlandse Fotovakschool.
Vanaf het eerste nummer van het vakblad DeFOTOgraaf leverde hij redactionele bijdragen en hij was ruim een decennium hoofdredacteur. 'Bij mijn aantreden was het doel een nieuwe opzet neer te zetten voor DeFOTOgraaf: een blad dat over fotografen en fotografie moest gaan. De opzet was ook internationaal, ik had mij ten doel gesteld België en Nederland te bestrijken, dat is ook gelukt. Het nummer van augustus 2010 was mijn laatste nummer, het werd weer eens tijd voor iets anders.'
www.jurnijkerk.com.
Stuur Jurriaan een e-mail.

portfolio

Advertentie

Het nieuwe richtprijzenboekje 2019 is uit!

Het richtprijzenboekje dient behalve voor prijsindicatie ook als richtlijn in gerechtelijke procedures bij toewijzing van honoraria en schadevergoedingen bij geschillen. De richtprijzen zijn gebaseerd op onderzoek naar het prijspeil voor publicatie en productie. Bij de prijsberekening worden behalve resultaten van binnenlands onderzoek ook de prijzen van (EU) beheersmaatschappijen zoals het Belgische Sofam meegenomen.

Klik hier voor meer informatie
of om het boekje te bestellen.

Paul Magnette, burgemeester van Charleroi, heeft de jury van World Press Photo een brief gestuurd over het intrekken van de prijs voor een hem onwelgevallige serie foto's. Deze brief is tevens naar The New York Times gestuurd.

Het gaat over de prijswinnende serie “La Ville Noire” van Giovanni Troilo die de fotograaf maakte in Charleroi. De brave burgervader gaf aan dat hij verward en verrast was door de eerste prijs die werd toegekend voor de serie. “De foto's zijn een zware vervalsing van de werkelijkheid en zijn nadelig voor de stad, voor haar inwoners en voor het beroep van fotojournalist.” Verder stelt hij dat er sprake is van “een mise-en-scène die de dramatische dimensie van de beelden versterkt. Dat zou normaal zijn voor een persoonlijk artistiek kunstwerk, maar dit werk doet zich voor alsof het om een journalistiek onderzoek gaat op het terrein, en dat is absoluut niet het geval."

Er zouden voorts een aantal beroepsfotografen zijn die hier ook over ontstemd zouden zijn. Paul Magnette noemt deze fotografen echter niet met name, al gebruikt hij dit mede als argument voor de intrekking van de prijs. Bij PhotoNmagazine.eu hebben zich in tegendeel fotografen gemeld die hun afkeuring uitspraken over de handelswijze van Magnette. In België werd door hen in dit verband reeds over 'een klucht' gesproken.

Giovanni Troilo verklaarde tegenover PhotoNmagazine.eu:

Ik vond het onverklaarbaar en ongelooflijk dat deze man dit zo doet. Bovendien is het erg onhandig, het vestigt juíst de aandacht op de huidige situatie in Charleroi. In feite creëert Paul Magnette hiermee zijn eigen probleem.

Troilo heeft reeds eerder zijn sporen verdiend. Hij won in het verleden elf internationale prijzen, hij kan niet tot de naïeve nieuwkomers worden gerekend maar mag als een serieuze collega en beroepsfotograaf worden beschouwd.

De genoemde professionaliteit lijkt niet van toepassing te zijn op het optreden van burgemeester Paul Magnette, die de grenzen van het betamelijke ver overschrijdt. Het zou gepast zijn geweest indien de burgemeester allereerst contact zou hebben gezocht met de World Press jury in plaats van ook naar een krant te gaan. En bovendien ook nog naar een buitenlandse krant, alsof het imago van Charleroi in de Verenigde Staten het meest zou worden geschaad.

Afgezien hiervan, de foto's liegen niet. Natuurlijk was het voor de burgervader prettiger geweest wanneer een serie met fantastische highlights in Charleroi zou hebben gewonnen. Highlights zoals het Belfort, het indrukwekkende stadhuis, het industrieel erfgoed en het werkelijk prachtige Musée de la Photographie. Magnette zou ongetwijfeld geen enkel bezwaar hebben gemaakt tegen een overschatting van zijn stad. Een stad waar beleidsfouten zijn te melden, zoals de metro die door budgetproblemen nooit in gebruik werd genomen getuige de spookstations, de afwezigheid van een échte universiteit. Kenmerkend voor Charleroi zijn de Grands Travaux Inutiles of Grote Nutteloze Werken', de Belgische benaming voor ongebruikte of onafgewerkte grootschalige openbare projecten, opgezet door een overheid met meer ambities dan financiële middelen en gezond verstand.

Wie Charleroi intikt op een zoekmachine struikelt over teksten als deze uit Wikipedia:

Charleroi, eens een belangrijk industrieel centrum (koolmijnen en staalindustrie), is nu vooral een stad van vergane glorie, met de bijhorende sociale problemen (hoge werkloosheid- en criminaliteitscijfers). Overal zijn er resten (terrils, gebouwen) zichtbaar waardoor Charleroi en de regio nog steeds bekendstaat als Le Pays Noir, en geassocieerd wordt met mijnen. In de deelgemeente Marcinelle vond in 1956 de grootste mijnramp uit de Belgische geschiedenis plaats in de mijn Le Bois du Cazier. 262 mijnwerkers kwamen om, voornamelijk Italianen (na W.O.II massaal als "gastarbeiders" ingehuurd) en Vlamingen. Sinds kort zijn de oude mijngebouwen ingericht als museum en herdenkingssite. De mijnbouw is ondertussen voltooid verleden tijd, de staalindustrie nog slechts een schim van vroeger, ACEC (elektromechaniek), begin jaren 60 qua omzet nog zo groot als Philips, bestaat niet langer. Chemie (Solvay) en glas (Glaverbel), blijven nog overeind.

Met forse subsidies (onder andere 750 miljoen euro van de Europese Unie voor de provincie Henegouwen) probeert het Waals Gewest het tij te keren.

Het zou de burgemeester van Charleroi hebben gesierd indien hij op stel en sprong iets aan de door Giovanni Troilo blootgelegde misstanden zou hebben gedaan. Maar nee, men mag de werkelijkheid niet kennen.

Het protest van Paul Magnette versterkt de mise-en-scène van de prijswinnende serie. Magnette, met zijn poging tot censuur door het verzoek Troilo de prijs te laten ontnemen, concentreert juíst de aandacht op de tekortkomingen van het stadsbestuur. Dit lijkt de burgemeester die 'heldhaftig' opkomt voor zijn 'werkelijk prachtige stad', te maken tot een fezelend zagende kwezel.

Giovanni Troilo over zijn project.

Officiële reactie World Press Photo versies 1 maart en 2 maart 2015:
www.worldpressphoto.org/content/world-press-photo-investigation-confirms-award-contemporary-issues-story-winner

De internationale pers over Charleroi:
www.nytimes.com/2001/09/05/world/charleroi-journal-a-rust-belt-city-s-mean-streets-keep-their-edge.html

www.telegraph.co.uk/finance/financialcrisis/5072276/Charleroi-the-most-depressing-city-in-Europe-becomes-more-depressing-by-the-day.html

www.haaretz.com/belgian-arms-dealer-confesses-to-supplying-paris-attackers-1.5360312