Een van de grootste kranten van Japan, Nikkan Kogyo Shimbun, bracht een artikel met twee zeer interessante berichten voor fotografen die met Canon spiegelloze camera’s werken.
Ten eerste dat de Canon 1D X-level EOS R in 2021 wordt gelanceerd.
Ten tweede dat Canon werkt aan een soort 'converter' die een spiegelloze camera kan veranderen in een DSLR.
Je zou er zo overheen lezen. Dat deed ik dan ook. Minuten later viel mij in dat er iets niet klopte, gelukkig kon ik het Spaanse artikel nog terugvinden. De kop van het artikel die naar een site verwees luidde letterlijk ‘De Camera’s die de Winnende Foto’s Maakten van de World Press Photo 2019’.
Het was een fraai vormgegeven maar toch obscure internetsite met als naam 'Photolari'. Nu weet ik wel een beetje de weg in het Spaans, maar niet zo ver dat ik Photolari zou kunnen vertalen. Of toch wel, misschien?. Ik besloot daarom ‘PhotoLarie' als Nederlandse vertaling aan te houden.
Camera’s winnen namelijk geen fotowedstrijden. Dit deed mij meteen denken aan de reclamecampagne van enkele jaren geleden, met als schreeuwerige kop ‘Fotoacademie wint de Zilveren Camera’, of misschien was het wel de Word Press Photo. Wanneer je verder las wist je namelijk hoe het zat. Iemand die een fotocursus had gevolgd (ja, en ook nog een op ‘HBO niveau’) had namelijk die prijs gewonnen. Overigens zeer terecht.
Op de CP+, de Japanse wereld premiere show voor camera en imaging, gehouden van 1-4 maart 2018 in Pacifico Yokohama, mocht er een stevige uitspraak worden genoteerd. Sony's Senior General Manager van de Digital Imaging Business Group, Kenji Tanaka, deed daar een interessante voorspelling. Kort maar bondig.
Kenji Tanaka: “Een van de redenen dat bedrijven zoals Sigma en Tamron objectieven maken voor de Sony FE is dat deze een toekomst verwachten waarin full-frame mirrorless is de norm wordt. En hoelang zou dit kunnen duren?
Het kanon van de piratenboot staat recht op mijn hart gericht, klaar om te vuren. Aaron (3) leidt de aanval op mij, de avondlijke indringer op het dakterras van de familie Massart. De bedreiging komt eerst vanop zijn schip, vervolgens via een wurggreep. 'Kleine mannen veranderen uw leven', lacht Steven Massart. 'Iris is uit met vriendinnen. Aaron is een gemakkelijke jongen. Ik wist dat ik dit interview niet moest afzeggen.' Aaron knijpt ondertussen mijn keel verder dicht.
De houtskool in de barbecue knispert. Blauwe rook kringelt verticaal de blauwe lucht in. Geen zuchtje wind. Suikerstad Tienen ziet de zomerzon zakken. De bakstenen muur tegenover het dakterras kleurt diep-oranje en straalt opgespaarde warmte uit. Het is alweer zeven jaar geleden dat ik Steven hier heb geïnterviewd. Het huis was nog een bouwwerf. 'Er is zoveel veranderd', zegt Steven. 'Niets is nog hetzelfde, zelfs mijn cameramerk niet. Nu werk ik met Canon omwille van de tilt/shift lenzen. Vooral de 17mm is super!'
In het nieuwe jaar heb ik nog amper de kans gehad om onze lezers alle goeds te wensen, hetgeen ik hierbij doe. Valt er een persbericht binnen. Maar eerst de goede wensen, dat is eigenlijk veel belangrijker.
Ook dit jaar kan het niet op. De introductie van Phase One van de middenformaat XF100MP zal menigeen de wenkbrauwen doen fronsen. Het einde lijkt nog niet bereikt, maar het lijkt een trend te worden dat er tegenwoordig wordt geschoten met een volwassen kudde olifantengeweren op een enkele uitgehongerde mug.
Het wordt zo langzaamaan saai, de 16e editie van de belangrijkste beurs van de BeNeLux is ook ditmaal een succes geweest. Ons jaarlijkse fotografenfeestje werd ook dit jaar druk bezocht. Het team van de beursorganisatie is vlekkeloos op elkaar ingespeeld, niets wordt aan het toeval overgelaten en er zijn vrijwel geen incidenten.
De camerasensor levert signalen die moeten worden omgezet naar leesbare bestanden zoals Tiff, Jpeg of PNG. Het signaal als zodanig is 'onzichtbaar' omdat iedere sensor nu eenmaal een eigen karakteristiek heeft. Zo zijn er sensoren een andere pixelindeling hebben of drie kleurlagen boven elkaar hebben gegroepeerd. De indeling, het patroon van de pixels kan variëren, er kunnen ongevoelige lagen of pixels met normale en met lage gevoeligheid in de sensor zitten. Sensoren hebben meestal een RGB indeling maar er is ook een sensor van Fuji, nog niet op de markt, die een RGBW (wit) indeling heeft.
Een RAW bestand is een bijzonder type bestand, het voldoet niet aan een gedefinieerde standaard, maar is het bestand waar de ruwe sensor-uitvoer van de camera in is opgeslagen. Dit bestand heeft kenmerken, afhankelijk van het camera-merk en kan zelfs per camera-type verschillen. Ook de naamgeving van RAW bestanden is (uiteraard) niet altijd hetzelfde. Zo gebruikt Nikon de .NEF bestandsindeling, bij Fuji heeft men het over .RAF terwijl Olympus hiervoor .ORF gebruikt. Dit betekent dat niet alle RAW bestanden zonder meer door beeldsoftware kunnen worden geopend.
Een RAW bestand bevat alle gegevens die er beschikbaar waren toen de foto werd genomen. Er is geen compressie op de data in het bestand toegepast (In sommige gevallen wel, maar dan gaat het wel om verliesloze compressie) en achteraf zijn de instellingen voor witbalans en belichting aan te passen zonder verlies van data.
Vandaag is de complete sprekerslijst (de key notes) voor Professional Imaging 2015 bekend gemaakt. De meeste namen zullen bekend in de oren klinken, de sprekers komen zowel uit binnen- als buitenland en hebben ieder voor zich in de praktijk iets neergezet.
Ook dit jaar belooft Professional Imaging, wederom na groot succes in Nijkerk, haar gevestigde naam als dé vakbeurs in de Benelux weer waar te maken.
Hier volgen de hoofdsprekers en enkele voorbeelden van hun werk.
In ieder geval staat PhotoNmagazine ook op de beurs, wij verheugen ons er op in levende lijve en goed gesprek met lezers en potentiële lezers aan te kunnen gaan.
Een van de meest markante personen uit de wereld van de fotografie is wellicht Scott Kelby. Scott is ook een van de moeilijkst benaderbare personen. Vandaar dat het zeer bijzonder is om hem wee te mogen verwelkomen.
Velen kennen Kelby als Photoshop en Lightroom expert, hij stond aan de wieg van de ontwikkeling van trainingen, heeft meer dan vijftig boeken op zijn naam staan, geeft zo'n zestig tot zeventig seminars en lezingen per jaar en maakt zich ook zichtbaar met podcasts en andere publicaties. Zijn boeken zijn vertaald in tientallen verschillende talen, waaronder Chinees, Russisch, Spaans, Koreaans, Pools, Taiwanees, Frans, Duits, Italiaans, Japans, Nederlands, Zweeds, Turks en Portugees, om er maar een paar te noemen.
Scott is een zeer vriendelijke en ook heldere prater. Het plezier in wat hij doet straalt van hem af. Ik vraag hem hoe het allemaal zo is gekomen. Hij haalt even adem en begint dan.
Op het allerlaatst werden er nog twee sprekers ingevoegd in het programma van 2014, een zeer goede aanvulling die in het keynote-programma eigenlijk niet mochten ontbreken. Het nu wel zeer complete palet is uiterst aantrekkelijk voor de bezoeker. Organisator en fotograaf Peter Duringhof laat hiermee zien dat het, zelfs in economisch moeilijker tijden, toch mogelijk is zonder kosten voor de beursbezoekers een beurs met een programma van formaat te bieden. Met een kwaliteit die ook dit maal weer boven die van alle vorige edities uitstijgt. De bezoeker ziet hier soms oude bekenden, soms nieuwe gezichten, maar bij iedere lezing, demonstratie of workshop ligt de lat zeer hoog.
Professional Imaging biedt hiermee een inspirerende verscheidenheid van sprekers, vanuit verschillende disciplines en ieder met een eigen stijl, aanpak en visie.
Een fotograaf met bijzondere kwaliteiten. Hij werkte in zijn dertigjarige carrière onder andere voor National Geographic en was staffotograaf bij Life Magazine. Verder publiceerde hij in vele andere toonaangevende bladen, zoals Time en Newsweek en voerde opdrachten uit voor Adidas, Nikon, Sony en andere grote bedrijven. Joe McNally is bovendien een begenadigd schrijver, zijn boek The Hotshoe Diary werd een bestseller. Tevens geeft hij wereldwijd workshops.
In de nasleep van 9/11 realiseerde McNally met behulp van 's werelds enige levensgrote Polaroid camera een project genaamd 'Faces of Ground Zero'. De serie ging op tournee in 2002, de foto’s werden ook in boekvorm uitgebracht en genereerde ongeveer $ 2.000.000 voor de hulpverlening.
Degene die in het bezit is van een van zijn vele boeken moet zich de kans niet laten ontgaan deze tijdens de signeersessies van deze meester van de strobistische fotografie te laten signeren.
Het laatste huis in een doodlopende straat, middenin de maïsvelden te Heusden bij Gent. Nog voor ik kan aanbellen, opent Jasmine Debels de deur. “Ik had je horen aankomen”, zegt ze. “Er is hier niet zoveel passage, en wanneer er eens iemand komt, dan hoor en zie ik die meteen. Ze ontvangt me met koffie en gebak. “Ik had me je anders voorgesteld,” zegt ze. “Hoe dan?” vraag ik. “Wel, euh, minder..., meer..., minder zwaar, zal ik zeggen.” We lachen. Wanneer ik het kruimelige zandkoekje in de koffie dop en vervolgens met veel smaak in mijn mond stop, zeg ik dat dit alles verklaart. “Soms bouw je een idee op over iemand, aan de hand van beelden op Facebook of zo,” zegt Jasmine. “Ook de stem die je aan de telefoon hoort, klopt niet altijd met het beeld dat je je daarbij vormt. Mensen zijn het enige dat me interesseert. Ik ga graag in contact met hen en ik neem de tijd om foto’s te maken. Dat doe ik door eerst met hen te praten.”
Een geduldige reeks auto's schuift langzaam over de snelweg langs het restaurant waar Lennen Descamps (° Kortrijk 1982) en ik mekaar ontmoeten om te praten over zijn werk: auto's fotograferen. Telkens wanneer ik spreek met iemand die gepassioneerd is door auto's, zie ik de twinkeling in de ogen, de opwinding van het jongetje dat met Matchbox-autotjes speelt. “De belangstelling voor auto's zit er van kleins af in,” zegt Lennen. Het is een fascinatie die niet voorbij gaat, die niet afneemt of verslijt: de vorm van de auto's, het comfortabele interieur, het gebrom van de motoren, de immense hoeveelheid paardenkracht, het vermogen om duizelingwekkende snelheden te bereiken, de mogelijkheid om je zonder inspanning te verplaatsen naar waar je zelf wilt... de wereld rond... het blijft een droom.
De interesse voor fotografie kwam later, pakweg in 2004 toen een vriend een digitale reflex had gekocht. Later kocht hij er zelf één. Daar kon hij meer mee dan met de compacte camera die hij gebruikte om autowrakken te fotograferen. Hij deed de expertise van ongevallen bij auto's voor een opkoopfirma. Daarvoor reisde hij heel België door, behalve de provincies West- en Oost-Vlaanderen. Per jaar reed hij meer dan 100.000 km. Via de centrale website Informex konden alle foto's van alle experts bekeken worden. Kandidaat-kopers konden on-line een bod doen, maar op een bepaald moment liepen de prijzen erg terug. De verkoop naar Polen was sterk verminderd. Lennen kreeg zijn ontslag en ging zich meer verdiepen in de fotografie.
Gisteren kreeg ik een klein handzaam cameraatje (een Canon, voor de liefhebbers), om bijna ongemerkt mee te nemen, onderweg mooie beelden op te slaan, of foto’s van de omgeving, familie en vrienden te maken.
PowerShot heet-ie, en dat geeft me het gevoel dat ik nu écht zonder al te veel denken aan de techniek de macht heb mijn herinneringen vast te leggen, onbeperkt en zonder al die rompslomp van ontwikkelen, afdrukken en foto’s inplakken. Al de echte fotografen om me heen sjouwen met cameratassen en die toch wel zware lenzen, geheimzinnige bezweringsformules mompelend over pixels, resoluties en iso-waarden. Dat laat ik altijd graag aan ze over; en dan zeggen ze: ‘Kijk eens, dit cameraatje is écht iets voor jou, hoef je alleen maar in- of uit te zoomen!’ Maar, nu we het daarover hebben, in geval van nood of carnaval vieren zouden de heren ’m trouwens zelf graag eens gebruiken…
Eind negentiende eeuw dachten ze ook al aan power bij de eerste eenvoudig te bedienen fototoestellen die amateurs de kans gaven momentopnamen te maken. Bull’s eye heet de eerste Kodak boxcamera. In het Van Gogh Museum staat nu een ontroerend onschuldig uitziend houten kistje in de vitrine. Met mijn powershotje maak ik er een foto van. Fel flitslicht reflecteert in de vitrine. Powershot denkt zelf, en ik heb nog niet z’n hele handleiding gelezen, moet ik nu beschaamd toegeven. Er is een knopje om hem mijn wil op te leggen.
Een van de markantste personen uit de wereld van de fotografie is wellicht Scott Kelby. Ook een van de moeilijkst benaderbare mensen. Velen kennen hem als Photoshop- en Lightroom-expert, hij heeft meer dan vijftig boeken op zijn naam staan, geeft zo’n zestig tot zeventig seminars en lezingen per jaar en maakt zich ook zichtbaar met podcasts en andere publicaties. Vraag je fotografen naar Kelby, dan blijkt er verder weinig over hem bekend te zijn. PhotoNmagazine.eu licht een tipje van de sluier op.
Scott Kelby werd geboren in 1960 in Lakeland, Florida. Vanwege zijn interesse voor muziek speelde hij in een rockband. Er moest echter brood op de plank komen en zo werd hij financieel consulent bij Merrill Lynch. “Mijn hele kantoor was behangen met foto’s. Ik hield mij in die tijd veel bezig met reisfotografie, wanneer mijn job dit toeliet. Maar eerlijk gezegd, ik kon soms ‘s nachts niet slapen, want veel van mijn klanten waren al op leeftijd en ik moest adviseren over het beleggen van hun spaargeld. Wanneer de beurs omlaag ging, betekende het meteen een daling van hun maandinkomen. Mijn vrouw vond dat ik eigenlijk niet geschikt was voor dit werk: “Lieverd, je bent te veel begaan met het lot van je klanten, je bent hier niet voor geschapen. En bovendien, zíj willen beleggingen, zij willen geen Scott Kelby, dus laat het los. Je moet iets creatievers gaan doen!”
Julieanne Kost is een bevoorrecht mens. Behalve dat zij een multi-talent is en schitterend vrij werk maakt geeft zij over de gehele wereld workshops en seminars voor Adobe: “I love beïng there and take part in the development of a superb piece of software. Together with some nice collegues.” Een interview met een inspirerend mens, die zelfs vanuit een lijnvliegtuig boeiende beelden weet te maken.
“Mijn ouders vormden een kunstenaarsechtpaar. Wanneer wij uitstapjes maakten fotografeerde mijn vader altijd. Het was dus niet vreemd dat ik daar ook al als klein meisje mee begon, fotografie fascineerde mij enorm. Ik herinner mij dat wij een ghosttown (verlaten stad) in Nevada bezochten. Eigenwijs als ik was kwam ik bewust met andere foto's thuis dan mijn vader. Later op school begon ik met tennis te spelen en voetbal. Uiteindelijk speelde ik op de middelbare school in een volleybalteam. In het begin was het niet zo'n groot succes. Maar in mijn laatste jaar deden wij het goed en wonnen veel. Ik wilde graag verder met sport en er iets in bereiken. Mijn ouders hebben mij echter bewust bijgestuurd in de richting van een wetenschappelijke studie. Achteraf begrijp ik ook waarom dit juist was. Ik behaalde een Bachelor of Science titel in psychologie en raakte gefascineerd dor mensen. Hierna heb ik een Associate gehaald in fotografie, op het Foothill College in Californië. Het lijken grote verschillen, maar ik merkte dat ik met mijn psychologische graad op een bepaalde, heel andere manier naar mensen had leren kijken en dat heeft mijn fotografie gunstig beïnvloed.