Fotovakschool

Joy Dekok

Joy Dekok (Nijmegen, 1965) koos ruim dertig jaar geleden voor het vak van fotograaf. Zij kreeg een baan in een bedrijf waar zowel in studio als op locatie werd gewerkt. Daarnaast volgde zij de Nederlandse Fotovakschool in Apeldoorn. Zo maakte zij kennis met een verscheidenheid aan fotografische disciplines, zoals mode, architectuuropnamen, technische fotografie, productfotografie en reproductiefotografie voor onder andere kunstenaars.

Voorgeschiedenis

In de studio werd het materiaal in eigen beheer afgewerkt, zwart/wit ontwikkelen en afdrukken, het ontwikkelen van kleurendia materiaal. Na enige tijd was het werken met licht voor haar iets dat zij haast instinctief leek te doen. Zeer precies en nauwgezet, wel los met veel gevoel voor vormgeving. En haar grote liefde werd portretfotografie in de ruimste zin des woords.

Toen de studio sloot ging zij zelf verder met het ontwikkelen van haar vak en haar visie. In 2008 vervolgde zij haar opleiding voort aan ArtEZ, Hogeschool voor de Kunsten te Arnhem in de richting Fine Art/vrije kunst. Dit leverde haar na de in die tijd vooral technische Fotovakschool nieuwe inspiratie op. Feitelijk stamt Joy nog uit het tijdperk van de analoge fotografie, maar schakelde over op de digitale wereld van heden. Zij bekwaamde zij zich in digitale fotobewerking en retouche, met de nadruk op kunstzinnigheid: “Je maakt tenslotte beelden, geen technische hoogstandjes. Maar alles moet voor mij wél kloppen, perfect zijn. En in zekere zin heb ik erg veel gehad aan de analoge fotografie, waarin niets kan worden verdoezeld, je leert een strakke discipline.”

Hans van Ommeren is niet meer...

Hans van Ommeren was een van de fotografen die van groot belang zijn geweest voor de ontwikkeling van het fotovak. Op 20 december 2018 is hij overleden, op 70-jarige leeftijd. Voor velen een schok en voor velen een gemis. Zijn sporen zullen ongetwijfeld nog lang in de fotografische historie te vinden zijn. Hans was fotograaf in hart en nieren, vandaar dat dit verhaal grotendeels in beeld is geschreven.

Voor Hans van Ommeren gold het adagium “Voor een fotograaf is het verwerven van kennis en inzicht van belang, maar bovenal het durven dromen tijdens het fotograferen”. Hij was een van de motoren achter de Epson Print Academy, verzorgde veel workshops, onder andere op Professional Imaging en gaf ruim een vijfentwintig jaar les aan fotografen op de Volksuniversiteit Woerden. Behalve het fotograferen schepte hij er een behagen in om kennis en ervaring over te dragen aan anderen, zowel bestaande collega’s als aan prille nieuwkomers. In de vestiging Rotterdam van de Nederlandse Fotovakschool zette hij in 2007 een daglichtstudio op en verzorgde de training voor de docenten die daar les zouden geven, zoals op bijgaande foto’s is te zien. Digitaal fotograaf van het eerste uur John Tromp uit Rotterdam fungeerde hier als model...

Het fotovak in

Het fotograferen begint in 1956, op 8-jarige leeftijd. Hij kocht van spaargeld een Ilford Sporti 6x6 en begon met het vastleggen van zijn omgeving. Daar is hij tot zijn dood nooit mee gestopt.

2018?

Het is weer het eind van het jaar. Een goed gevoel. PhotoNmagazine bestaat al weer 6 jaar. En terwijl de fotobladen helaas afkalfden of zelfs verdwenen is het magazine alleen maar gegroeid. De beslissing om er een Belgisch – Nederlands magazine van te maken is ook een goede geweest. Zojuist heeft collega Joep Bär gemeld dat de Agenda jaarlijks meer dan 6.000 exposities vermeld in de Benelux en incidenteel in het buitenland. Gemiddeld staan ruim 600 tentoonstellingen in de agenda.

Het lezersaantal dat op de nieuwsbrief is geabonneerd neemt nog steeds wekelijks toe, dit geldt ook voor bezoekers die zonder nieuwsbriefabonnement naar het magazine komen kijken, via de RSS feed of ‘gewoon’. Dit stemt mij tot een blij en tevreden mens.

In deze periode is er veel veranderd in fotografenland. Het is er deels beter op geworden, maar ook minder. Maar nu de economieën in Europa weer opbloeien, lijkt het er op dat wij als fotografen en beeldmakers in de toekomst weer wat ruimer in de jas komen te zitten.

Met een camera als wapen

Een keuze uit
Gepubliceerd: 22 november 2016

In deze maandelijks terugkerende rubriek geven we een selectie van min of meer recent verschenen fotoboeken die we graag onder de aandacht brengen. Steeds wordt minstens één van de vermelde titels nader belicht. Deze keer viel de keuze op Duizend ogen van oorlogsfotografe Marielle van Uitert.

Terwijl op een houten tafel mijn been wordt verbonden door een paar studenten, maak ik op mijn rug een paar foto's van de kliniek. Ik ben in shock en kan deze werkelijkheid alleen nog door een lens benaderen, zo lijkt het.

Dit schrijft Marielle van Uitert (Kerkdriel, 1973) in haar nieuwe fotoboek Duizend ogen over een ingrijpende gebeurtenis die haar overkwam in Syrië, november 2012. De in Vught woonachtige oorlogsfotografe werd toen niet alleen kort ontvoerd, samen met haar schrijvende collega Irene de Zwaan, maar raakte drie dagen later gewond bij een mortieraanval tijdens een anti-Assad demonstratie. Kort erna lukte het beide journalistes de Syrische hel te ontvluchten via Turkije en veilig huiswaarts te keren.

Nieuwe prijs, de Blikken Camera

Op de beurs Professional Imaging was er een tentoonstelling te zien van de laatste Zilveren Camera. Met werkelijk prachtig werk. Voor wie het nog niet wist volgt hier (een deel van) het mission statement van de Zilveren Camera:

De stichting De Zilveren Camera heeft als taak de kwaliteit van de fotojournalistiek in Nederland te verhogen, een opdracht die stamt van de oprichters in 1949. Het huidige bestuur koestert die gedachte tot op de dag van vandaag.
(….)
Het belangrijkste instrument voor de stichting is de jaarlijkse wedstrijd om de Zilveren Camera: de beste nieuwsfoto, omringd door prijswinnaars uit verschillende categorieën. De website, de tentoonstellingen en het jaarboek zijn de belangrijkste uitingen van de Zilveren Camera. Het gaat niet alleen om een onderlinge wedstrijd: de Zilveren Camera wil ook de verworvenheden van de fotojournalistiek tonen aan een groot publiek.

Onbeschaamde ambtenaar Provincie Gelderland vraagt fotograaf

Tenderplace is een groep op Linkedin waar (technisch) personeel wordt aangeboden en gevraagd. Ook de overheid roert zich daar soms. En zo kwam het dat er een soort tender werd uitgeschreven door een kennelijk verwarde ambtenaar van een van onze Oostelijke bestuurslagen. Kennelijk niet gehinderd door marktkennis en betamelijkheid, liet de Provincie Gelderland weten een plaats vrij te hebben voor een fotograaf.

De eisen waren niet al te misselijk, men had een zware jongen voor ogen, die bovendien bij nacht en ontij beschikbaar moest zijn. Oproepbaar bínnen 4 uur, dus alles uit je handen laten vallen: 'Zur Befehl, Herr General.' Één waarschuwing aan de lezer, ingaan op deze vraag om personeel heeft geen enkele zin, de termijn is helaas verstreken. Eigenlijk jammer, PhotoNmagazine.eu had u, echt en ongelogen eerlijk waar, deze klus want het is geen reguliere baan, van harte gegund. En wie wil er nu niet voor de hier geboden wereldhonorering werken?

www.tenderplace.nl/opdracht/details/1442

Nederland: Van fotografenorganisaties naar fotografenreorganisaties?

Of het door de crisis komt die iedereen elkaar loopt aan te praten, of omdat het bij een nieuwe generatie fotografen aan organisatiezin ontbreekt, het is niet duidelijk aan te geven waarom de ledenaantallen bij enkele organisaties rampzalig terugliepen. Een trend die al een tweetal jaren gaande is. Zo moest helaas de BIPP al weer enige tijd terug het loodje leggen door een afnemend ledenbestand.

Fuseren een oplossing?

Ook bij de DIPP en bij Colour Art Photo zag het er al niet anders uit, terwijl dit toch organisaties waren met behoorlijk wat kwaliteit. Kwaliteit kan echter niet opboksen tegen teruglopende ledentallen Uiteindelijk is er besloten om samen op te gaan in één organisatie, het Master Photographers Network was op 1 juli 2012 een feit.

In memoriam Peter Charpentier

In het In Memoriam van Peter Charpentier zijn helaas enkele omissies geslopen. Gelukkig zijn  er lezers, waar onder Donald Schell en Rinus van Schie, die ons hierop wezen. Uiteraard betreurt PhotoNmagazine.eu dit en publiceert hier de aangepaste tekst.

Op 2 november 1924 werd een opmerkelijk mens geboren. Met een amateurfotograaf als vader. Eerst in een saai beroep met fotografie als liefhebberij, kwam hij in de Tweede Wereldoorlog in Zuid Duitsland terecht. Via een ontsnapping aan het eind van de oorlog bereikte hij Zwitserland. Daar ontdekte 'Charp', zoals hij later wel werd genoemd, dat je fotografie ook als eerzaam beroep kon beoefenen.

Leen Thijsse

De meeste mensen binnen en buiten het vak zegt de naam Leen Thijsse niets. Tóch kan gerust worden gezegd dat hij zich beweegt in de wereldtop. Hoe kan een jongetje dat opgroeide op het Kootwijkerzand een landgoed  bouwen, op wereldniveau werken door indrukwekkende fotografie maken en desondanks in eigen land nagenoeg onbekend zijn? Avonturenromans met een dagprijs van $10.000 bestaan nog.

Leen Thijsse is een simpel mens, sympathiek. Goedgekleed maar niet opvallend trendy, hij spreekt rustig en weet uit te leggen wat hem beweegt en is erg duidelijk in zijn uitspraken. Hij is nog steeds een beetje verbaasd wanneer er ineens vier ton op zijn bankrekening verschijnt. Dit is de tweede keer dat ik hem interview. Enkele jaren geleden leefde hij in een soort 24-uurs economie, waar de Chinezen begonnen met telefoneren wanneer de Amerikanen net naar bed waren gegaan. Hij werkte ruim vijftien uur per etmaal om het allemaal een beetje bij te kunnen houden.