Fujifilm

Nick Claeskens

Heimwee naar wat zal verdwijnen

'Er zit een nostalgische kronkel in mijn hoofd', zegt Nick Claeskens (°1990) 'Ik vind het jammer dat er zoveel verdwijnt. Daarom maak ik deze reportages. Binnenkort is alles weg. Alleen mijn foto's zullen getuigen van wat er ooit geweest is.'

We spreken mekaar terloops en onverwacht tijdens een demodag van de Fuji GFX in mijn eigen fotostudio te Antwerpen. Nick werkt al vijf jaar bij Foto Grobet in Antwerpen, de verdeler van de nieuwe Fuji middenformaatcamera. Als vertegenwoordiger van de verdeler zit hij hier mee aan de presentatietafel. Een atypisch boek tussen de X-bodies en de Y-lenzen trekt mijn aandacht. Niet vermoedend dat de auteur tegenover mij zit, blader ik aandachtig door het boek. Wanneer ik mijn waardering uitspreek voor de foto's, blijkt dat ik ongewild een compliment geef aan de jonge fotograaf zelf. Het is de aanleiding voor een diepgaander gesprek.

'Mijn opleiding heb ik gevolgd aan de Karel De Grote Hogeschool te Antwerpen - Linkeroever. De nadruk lag op de technische kant van het vak, en daar ben ik heel dankbaar voor,' vertelt Nick. 'Eerst heb ik een tijdje gewerkt als freelancer voor enkele kranten, maar vervolgens heb ik voor de zekerheid gekozen en ben ik als verkoper aan de slag gegaan bij Foto Grobet. Ik heb nog steeds mijn BTW-nummer. Dat behoud ik omdat ik wil blijven werken als fotograaf in bijberoep. Anders zou het echt jammer zijn dat ik dit gestudeerd heb.'

Dirk Bogaerts

Op weg naar Rahier, diep in de Ardennen. Zwart asfalt slingert tussen wit besneeuwde bermen. Een achtergelaten Duitse tank uit de Tweede Wereldoorlog prijkt op een pleintje. Een Amerikaanse barak in camouflagekleuren doet dienst als museum van de Battle of the Bulge, het laatste Duitse offensief aan het Westelijk front. Ik rijd over de brug die de Amerikanen wilden opblazen om de Duitsers te stoppen, maar ze deden het niet omdat ze in de war gebracht waren door Engels sprekende infiltranten in hun eigen troepen. Nu staat het bruggetje er nog, onbewust van de historische rol die het (niet) gespeeld heeft. Smeltwater spettert uitgelaten tegen de pijlers. Wat eens het decor vormde voor een bloedige veldslag, is vandaag een bucolisch landschap. Hier heerst alleen de vrede. Sinds de afrit van de autostrade, zo'n vijfentwintig kilometer geleden, hebben twee auto's mijn pad gekruist. Mijn eindbestemming ligt in Rahier, een deelgemeente van Stoumont. Geen enkele weg die hier doorloopt, brengt je naar ergens anders. Een kerktorentje priemt uit het dal. Enkele huizen in donkere natuursteen vleien er zich omheen. Landerijen strekken zich uit tot de bossen op de heuvelruggen rondom.

Ingesneeuwd

Hier ontmoet ik Dirk Bogaerts (1971). Knerpende kiezels onder mijn banden kondigen mij aan. Na een rit van twee en een half uur parkeer ik mijn wagen naast twee vier maal viers. 'Die heb je hier wel nodig,' zal Dirk later toelichten. 'Het is niet uitzonderlijk dat je hier in de winter ingesneeuwd raakt. In tegenstelling tot Vlaanderen zorgt dat hier niet voor het stilvallen van het leven. Men is er op voorbereid. Alles gaat gewoon door. Met een rustgevende glimlach.'

Altijd vakantie. Dat gevoel krijg ik wanneer ik, dampende kop koffie in de hand, van aan de keukentafel over de eindeloze vallei droom. 'Altijd vakantie, maar nooit thuis,' lacht Dirk's echtgenote Tina. 'De voorbije maand is hij vier dagen hier geweest.'

RAW converters. commercieel of open source?

De camerasensor levert signalen die moeten worden omgezet naar leesbare bestanden zoals Tiff, Jpeg of PNG. Het signaal als zodanig is 'onzichtbaar' omdat iedere sensor nu eenmaal een eigen karakteristiek heeft. Zo zijn er sensoren een andere pixelindeling hebben of drie kleurlagen boven elkaar hebben gegroepeerd. De indeling, het patroon van de pixels kan variëren, er kunnen ongevoelige lagen of pixels met normale en met lage gevoeligheid in de sensor zitten. Sensoren hebben meestal een RGB indeling maar er is ook een sensor van Fuji, nog niet op de markt, die een RGBW (wit) indeling heeft.

RAW bestandsformaat

Een RAW bestand is een bijzonder type bestand, het voldoet niet aan een gedefinieerde standaard, maar is het bestand waar de ruwe sensor-uitvoer van de camera in is opgeslagen. Dit bestand heeft kenmerken, afhankelijk van het camera-merk en kan zelfs per camera-type verschillen. Ook de naamgeving van RAW bestanden is (uiteraard) niet altijd hetzelfde. Zo gebruikt Nikon de .NEF bestandsindeling, bij Fuji heeft men het over .RAF terwijl Olympus hiervoor .ORF gebruikt. Dit betekent dat niet alle RAW bestanden zonder meer door beeldsoftware kunnen worden geopend.

Een RAW bestand bevat alle gegevens die er beschikbaar waren toen de foto werd genomen. Er is geen compressie op de data in het bestand toegepast (In sommige gevallen wel, maar dan gaat het wel om verliesloze compressie) en achteraf zijn de instellingen voor witbalans en belichting aan te passen zonder verlies van data.

Isabel Corthier

Vier hoog brengt de trap mij naar een uitzicht op de Schelde en de ondergaande zon. Zwaar-geladen binnenschepen varen geluidloos voorbij. Op het Galgenweel, aan de andere kant van de rivier, dobberen Optimist-bootjes estafettes. 'Dat ga ik binnenkort ook doen', zegt Isabel Corthier. 'Leren zeilen: dat heb ik al lange tijd willen doen.'

Moderne Nomaden

'We wonen hier tijdelijk', vertelt Isabel. 'Elke keer wanneer we naar België komen, vinden we wel iets. Soms is het een mooi en groot appartement, soms is het een studentenkamer die we voor een tijdje kunnen huren. Deze keer hebben we geluk. Ze wijst naar de gitaar en de partituren op de lounge sofa die zo groot is als een eiland. 'Nu ben ik bezig met gitaarlessen. Heb ik ook altijd willen doen. Het leven is één avontuur. Je moet alle kansen grijpen die je krijgt.'

Architectuur

We kijken samen naar de gerenoveerde vismijn aan de achterkant van het appartement. 'Prachtig gedaan, hé', zegt Isabel. 'Esthetiek in al zijn vormen kan ik enorm waarderen. Van opleiding ben ik architecte. Ik heb het oog voor verhoudingen gekregen. Vijf jaar gestudeerd en dan drie jaar stage gelopen, waarna ik bij verschillende architecten gewerkt heb, waaronder bij Bob Van Reeth. Mijn eigen huis heb ik helemaal verbouwd, maar gaandeweg ervoer ik dat dit niet mijn ding was. Het sociale aspect miste ik. Ik ben zo graag onder de mensen.'

Fujifilm patenteert revolutionnair sensorontwerp

Merkwaardig bij de ontwikkeling van steeds beter presterende sensoren is dat er nog steeds wordt uitgegaan van een sensorlay-out met pixels, gerangschikt volgens het Bayerpatroon. Het doet denken aan een kleuter die niet kan of wil  lopen maar al kruipend de hele wereld ontdekt. Een kleuter die het schijnt te vertikken om op twee benen te gaan staan en daarmee denkt weg te komen door telkens verbeteringen aan te brengen.

De 'klassieke' sensorconstructie gaat uit van vierkante veldjes waarin een lichtgevoelig elementje zit. Deze elementjes hebben geen vierkante vorm, dat is ook niet interessant, dat puntje, of het nu groot is of klein, is representatief voor de kleur van het vierkantje dat als 'pixel' wordt aangeduid.

Ruis en kleurvergrauwing

Iedere ouderwetse lithograaf kon je vertellen dat er kleurvergrauwing ontstaat bij een beeldopbouw met gelijke punten. Dit wordt door het Bayerpatroon in de hand gewerkt. Het effect is duidelijk zichtbaar wanneer je probeert het aantal zwarte stippen te tellen op de kruispunten van de illustratie hiernaast. (Alle afbeeldingen zijn te vergroten door aanklikken.)

Jasmine Debels

Het laatste huis in een doodlopende straat, middenin de maïsvelden te Heusden bij Gent. Nog voor ik kan aanbellen, opent Jasmine Debels de deur. “Ik had je horen aankomen”, zegt ze. “Er is hier niet zoveel passage, en wanneer er eens iemand komt, dan hoor en zie ik die meteen. Ze ontvangt me met koffie en gebak. “Ik had me je anders voorgesteld,” zegt ze. “Hoe dan?” vraag ik. “Wel, euh, minder..., meer..., minder zwaar, zal ik zeggen.” We lachen. Wanneer ik het kruimelige zandkoekje in de koffie dop en vervolgens met veel smaak in mijn mond stop, zeg ik dat dit alles verklaart. “Soms bouw je een idee op over iemand, aan de hand van beelden op Facebook of zo,” zegt Jasmine. “Ook de stem die je aan de telefoon hoort, klopt niet altijd met het beeld dat je je daarbij vormt. Mensen zijn het enige dat me interesseert. Ik ga graag in contact met hen en ik neem de tijd om foto’s te maken. Dat doe ik door eerst met hen te praten.”

China