Groot-Brittannië▼

Professional Imaging 2015 Sprekerslijst bekend

Vandaag is de complete sprekerslijst (de key notes) voor Professional Imaging 2015 bekend gemaakt. De meeste namen zullen bekend in de oren klinken, de sprekers komen zowel uit binnen- als buitenland en hebben ieder voor zich in de praktijk iets neergezet.

Ook dit jaar belooft Professional Imaging, wederom na groot succes in Nijkerk, haar gevestigde naam als dé vakbeurs in de Benelux weer waar te maken.
Hier volgen de hoofdsprekers en enkele voorbeelden van hun werk.

In ieder geval staat PhotoNmagazine ook op de beurs, wij verheugen ons er op in levende lijve en goed gesprek met lezers en potentiële lezers aan te kunnen gaan.

Scott Kelby hoofdspreker

Een van de meest markante personen uit de wereld van de fotografie is wellicht Scott Kelby. Scott is ook een van de moeilijkst benaderbare personen. Vandaar dat het zeer bijzonder is om hem wee te mogen verwelkomen.

Velen kennen Kelby als Photoshop en Lightroom expert, hij stond aan de wieg van de ontwikkeling van trainingen, heeft meer dan vijftig boeken op zijn naam staan, geeft zo'n zestig tot zeventig seminars en lezingen per jaar en maakt zich ook zichtbaar met podcasts en andere publicaties. Zijn boeken zijn vertaald in tientallen verschillende talen, waaronder Chinees, Russisch, Spaans, Koreaans, Pools, Taiwanees, Frans, Duits, Italiaans, Japans, Nederlands, Zweeds, Turks en Portugees, om er maar een paar te noemen.

Hoe het is begonnen •

Scott is een zeer vriendelijke en ook heldere prater. Het plezier in wat hij doet straalt van hem af. Ik vraag hem hoe het allemaal zo is gekomen. Hij haalt even adem en begint dan.

Professional Imaging

Op het allerlaatst werden er nog twee sprekers ingevoegd in het programma van 2014, een zeer goede aanvulling die in het keynote-programma eigenlijk niet mochten ontbreken. Het nu wel zeer complete palet is uiterst aantrekkelijk voor de bezoeker. Organisator en fotograaf Peter Duringhof laat hiermee zien dat het, zelfs in economisch moeilijker tijden, toch mogelijk is zonder kosten voor de beursbezoekers een beurs met een programma van formaat te bieden. Met een kwaliteit die ook dit maal weer boven die van alle vorige edities uitstijgt. De bezoeker ziet hier soms oude bekenden, soms nieuwe gezichten, maar bij iedere lezing, demonstratie of workshop ligt de lat zeer hoog.

Professional Imaging biedt hiermee een inspirerende verscheidenheid van sprekers, vanuit verschillende disciplines en ieder met een eigen stijl, aanpak en visie.

De hoofdspreker is Joe McNally •

Een fotograaf met bijzondere kwaliteiten. Hij werkte in zijn dertigjarige carrière onder andere voor National Geographic en was staffotograaf bij Life Magazine. Verder publiceerde hij in vele andere toonaangevende bladen, zoals Time en Newsweek en voerde opdrachten uit voor Adidas, Nikon, Sony en andere grote bedrijven. Joe McNally is bovendien een begenadigd schrijver, zijn boek The Hotshoe Diary werd een bestseller. Tevens geeft hij wereldwijd workshops.

In de nasleep van 9/11 realiseerde McNally met behulp van 's werelds enige levensgrote Polaroid camera een project genaamd 'Faces of Ground Zero'. De serie ging op tournee in 2002, de foto’s werden ook in boekvorm uitgebracht en genereerde ongeveer $ 2.000.000 voor de hulpverlening.

Degene die in het bezit is van een van zijn vele boeken moet zich de kans niet laten ontgaan deze tijdens de signeersessies van deze meester van de strobistische fotografie te laten signeren.

Nogmaals pasfototender van Ministerie van BZ

23-10-2013

Pasfotografie is een belangrijke bron van inkomsten bij het fotografisch bedrijf in de publieke sector. Er gaat ook veel geld in om. Al jaren, wij spreken zelfs over de vorige eeuw, zijn er pogingen gedaan door industrie en soms ook de overheid om de lucratieve pasfoto in de greep te krijgen. Uiteraard met protesten van de makers van pasfoto’s die deze pogingen als legale broodroof zagen.

Op dit moment is er weer een initiatief opgedoken. Een geïntegreerde oplossing, een automaat waarmee in gemeentehuizen een aanvrager van een document zoals identiteitsbewijs, paspoort of rijbewijs aanvraagt, Een zogenaamd aanvraagstation dat dan (hij veegt, hij klopt, hij stoft, hij zuigt) automatisch vingerafdrukken neemt, een pasfoto maakt en de verdere aanvraag administratief afhandelt. Afgezien van mogelijk frauderisico bij deze ‘handelingen’ is het, zeker waar het de foto betreft, vrijwel onmogelijk voor een automaat om de pasfoto zodanig te maken dat deze aan alle eisen voldoet. Het vereist zeer kostbare apparatuur. Desondanks zal er toch bij bepaalde bevolkingsgroepen, zoals krijsende zuigelingen, ADHD kinderen en bejaarden met Parkinson, een ‘menselijke’ fotograaf aan te pas moeten komen om te assisteren. Of zelfs apart de opname te maken! Het lijkt er op dat de geschoolde portretfotograaf de klus beter en zeker goedkoper en storingsvrij zal kunnen klaren, de ervaringen in het buitenland wijzen hier op.

Henk Wildschut

In Museum Jan Cunen te Oss leip in 2013 de tentoonstelling SOLO - Henk Wildschut. Illegale immigranten spelen de hoofdrol. Maar het zijn vooral hun tijdelijke onderkomens die het verhaal vertellen.

Bij de derde editie van fotofestival Bredaphoto in 2008 was het wat mij betreft een van de sterkste onderdelen: de expositie 'Shelters' van Henk Wildschut (Harderwijk, 1967). Vijf jaar later vormt de Shelter-serie het hart van de tentoonstelling 'SOLO - Henk Wildschut' die in 2013 te zien was in Museum Jan Cunen te Oss.

Het gaat om de eerste museale solotentoonstelling van de fotograaf. Maar de titel 'SOLO' slaat denk ik op de eerste plaats op de mensen die Wildschut vaak fotografeert, mensen die alleen op de wereld staan, overgeleverd aan de grillen van het lot.

Het was in 2005 dat Wildschut in Calais terecht kwam in een merkwaardig stukje niemandsland, ter plaatse 'de Jungle' genoemd. Er woonden illegale immigranten in zelfgebouwde hutten en tenten, tijdelijk, in de hoop ooit via een of andere vrachtwagen het Kanaal over te kunnen steken naar het beloofde land Groot-Brittannië.

Dominique Van Huffel

Hoogstraten, de N14. In het centrum de 'Vrijheid' genaamd. Een lange rij van etablissementen waar het goed toeven is. En aan het einde, of aan het begin, afhankelijk of men vanuit Rijkevorsel komt, dan wel uit Minderhout, staat een helder pand, hier huist 'Zwart/Wit communicatie'. Er is behoorlijk verbouwd, na de deur een trap omhoog naar een entresol of trap af naar een souterrain. Het helder ogend domein waar Dominique Van Huffel bewijst dat een grafisch vakman een uitstekend fotograaf kan zijn.

Dominique kreeg zijn opleiding in de drukkersstad Turnhout, een stad met een traditie van het drukken van kaartspelen. En waar ook de grote en helaas te loor gegane drukkerij en uitgeverij Breepols, die het halve continent van onder andere agenda's en kalenders voorzag, als een der laatsten der Mohikanen de geest moest geven. De naam van het opleidingsinstituut: HoRiTo. Hier bekwaamde hij zich in grafische vormgeving en specialiseerde zich met een extra jaar "reprofotografie". Na zijn legerdienst kwam hij in dienst van 'De Schutter' een naam in de grafische wereld en had het geluk een goede leermeester te treffen. Na een opleiding tot kleuretser-monteur volgde een opleiding in England bij Crossfield. Het digitaliseren-reproduceren van beeldmateriaal met scanners werd zijn grote specialisatie.

Shahidul Alam

Het is extreem koud. En ook zonnig, de zon komt echter niet door de winter heen. Ik wandel rond de middag vanaf de metro langs de Stopera naar de Herengracht alwaar het 'Prince Claus Fund' ofwel het 'Prins Claus Fonds voor Cultuur en Ontwikkeling' is gevestigd. Wanneer ik binnenkom word ik naar een conferentiekamer geleid, waar ik word voorgesteld aan Shahidul Alam. Een gedrongen man die rust uitstraalt vanuit donkere maar open vriendelijke ogen. Een man aan wie je niet kunt zien dat hij als activist wordt bestempeld. Een strijder voor democratie, die van zijn vak gebruik maakt om een rechtvaardiger samenleving af te dwingen door educatie. Dit is het verhaal van een van mijn meest bijzondere ontmoetingen. “Je maakt mooie foto's.” Hij glimlacht alleen maar.

Shahidul werd geboren in 1955, in Dhaka in Bangladesh. In Engeland studeerde hij scheikunde en gaf er ook les in. Hij behaalde daar een graad (PhD) in de filosofie, aan de Universiteit van Londen. De fotografie kwam eigenlijk pas later. “Ik ben altijd enorm geïnteresseerd geweest in fotografie. Met mijn vrij conventionele afkomst was het alleen moeilijk om een minder conventioneel beroep te kiezen. Tijdens de voorbereidingen van mijn promotie in Londen kreeg ik de kans om naar de VS en Canada te gaan. Ik reisde daar liftend rond met een camera die ik op verzoek voor een vriend had gekocht. En fotografeerde daar natuurlijk ook mee. Terug in Londen bleek de vriend het geld niet te hebben om de camera te betalen, dus bleef ik er mee zitten. Ik besloot om te gaan fotograferen. Ik had daar ook een politieke rechtvaardiging voor. Ik dacht altijd al na over politieke vraagstukken, over democratie, over het Westen dat zich superieur voelt aan het Oosten. En ik bedacht mij dat beelden daar verandering in konden brengen. De westelijke wereld ziet Bangladesh als een land dat het bestaan alleen maar dankt aan de ontwikkelingshulp. In werkelijkheid is dit anders.

Leen Thijsse

De meeste mensen binnen en buiten het vak zegt de naam Leen Thijsse niets. Tóch kan gerust worden gezegd dat hij zich beweegt in de wereldtop. Hoe kan een jongetje dat opgroeide op het Kootwijkerzand een landgoed  bouwen, op wereldniveau werken door indrukwekkende fotografie maken en desondanks in eigen land nagenoeg onbekend zijn? Avonturenromans met een dagprijs van $10.000 bestaan nog.

Leen Thijsse is een simpel mens, sympathiek. Goedgekleed maar niet opvallend trendy, hij spreekt rustig en weet uit te leggen wat hem beweegt en is erg duidelijk in zijn uitspraken. Hij is nog steeds een beetje verbaasd wanneer er ineens vier ton op zijn bankrekening verschijnt. Dit is de tweede keer dat ik hem interview. Enkele jaren geleden leefde hij in een soort 24-uurs economie, waar de Chinezen begonnen met telefoneren wanneer de Amerikanen net naar bed waren gegaan. Hij werkte ruim vijftien uur per etmaal om het allemaal een beetje bij te kunnen houden.