Musée de la Photographie Charleroi

Musée de la Photographie
11 Avenue Paul Pastur
6032 Charleroi (Mont-sur-Marchienne) BE
+32 71 43 58 10

Charleroi gezien door Stephan Vanfleteren, de winterreis van een betrokken fotograaf

De Belgische fotograaf Stephan Vanfleteren heeft al diverse fotoboeken op zijn naam staan. Charleroi -Il est clair que le noir est gris is een nieuw hoogtepunt in zijn oeuvre. Het verscheen bij gelegenheid van een prachtige tentoonstelling in het Musée de la Photographie te Charleroi - op zichzelf al een reis vanuit Nederland meer dan waard.

Charleroi oogt op het eerste gezicht bepaald niet vriendelijk, maar fotogeniek is ze wel. Dat denk ik als ik vanaf het station langs de kilometerslange Avenue Paul Pastur loop aan het eind waarvan het Musée de la Photographie gevestigd is in een prachtig verbouwd voormalig karmelietessenklooster.
Er zijn verschillende redenen om daarheen te gaan maar de voornaamste is de expositie 'Charleroi' van Stephan Vanfleteren. Het is de laatste in een reeks tentoonstellingen waarvoor het fotomuseum diverse fotografen heeft gevraagd hun visie te geven op Charleroi - op zichzelf al een uiterst lovens- én navolgenswaardig initiatief. Bernard Plossu, Dave Anderson, Jens Olof Lasthein en Claire Chevrier gingen Vanfleteren voor. Ik weet niet hoe zijn collega's de opdracht uitgevoerd hebben, maar ik hoef maar een korte blik in de tentoonstellingsruimte te werpen om te weten: dit is prachtig.

Giovanni Troilo

Paul Magnette, burgemeester van Charleroi, heeft de jury van World Press Photo een brief gestuurd over het intrekken van de prijs voor een hem onwelgevallige serie foto's. Deze brief is tevens naar The New York Times gestuurd.

Het gaat over de prijswinnende serie “La Ville Noire” van Giovanni Troilo die de fotograaf maakte in Charleroi. De brave burgervader gaf aan dat hij verward en verrast was door de eerste prijs die werd toegekend voor de serie. “De foto's zijn een zware vervalsing van de werkelijkheid en zijn nadelig voor de stad, voor haar inwoners en voor het beroep van fotojournalist.” Verder stelt hij dat er sprake is van “een mise-en-scène die de dramatische dimensie van de beelden versterkt. Dat zou normaal zijn voor een persoonlijk artistiek kunstwerk, maar dit werk doet zich voor alsof het om een journalistiek onderzoek gaat op het terrein, en dat is absoluut niet het geval."

Dominique Van Huffel

Hoogstraten, de N14. In het centrum de 'Vrijheid' genaamd. Een lange rij van etablissementen waar het goed toeven is. En aan het einde, of aan het begin, afhankelijk of men vanuit Rijkevorsel komt, dan wel uit Minderhout, staat een helder pand, hier huist 'Zwart/Wit communicatie'. Er is behoorlijk verbouwd, na de deur een trap omhoog naar een entresol of trap af naar een souterrain. Het helder ogend domein waar Dominique Van Huffel bewijst dat een grafisch vakman een uitstekend fotograaf kan zijn.

Dominique kreeg zijn opleiding in de drukkersstad Turnhout, een stad met een traditie van het drukken van kaartspelen. En waar ook de grote en helaas te loor gegane drukkerij en uitgeverij Breepols, die het halve continent van onder andere agenda's en kalenders voorzag, als een der laatsten der Mohikanen de geest moest geven. De naam van het opleidingsinstituut: HoRiTo. Hier bekwaamde hij zich in grafische vormgeving en specialiseerde zich met een extra jaar "reprofotografie". Na zijn legerdienst kwam hij in dienst van 'De Schutter' een naam in de grafische wereld en had het geluk een goede leermeester te treffen. Na een opleiding tot kleuretser-monteur volgde een opleiding in England bij Crossfield. Het digitaliseren-reproduceren van beeldmateriaal met scanners werd zijn grote specialisatie.