Objectief▼

'Light', een camera met zestien objectieven

Een camera in smartphoneformaat die dezelfde kwaliteit (of beter) produceert als een volwassen spiegelreflex met zoom of een knots met een tas vol lenzen? Volgens de makers van de Light L16 zet haar nieuwe en wellicht opzienbarende camera de fotografie in een geheel nieuw licht. Worden de makers de Oscar Barnacks van de moderne fotografie?

De oprichters van Light, gevestigd in Palo Alto in de VS, brachten $9.7 miljoen dollar bijeen voor de startup van het bedrijf. Het bedrag werd geheel gefourneerd door Silicon Valley veteranen. Met de bedoeling de fotografie opnieuw uit te vinden. Dit gebeurt met een team van elf PhD's, een academische graad voor researchonderzoekers, in dit geval gespecialiseerd in onderzoek naar computeroptiek. Wanneer wij de oprichters Rajiv Laroia en CEO Dave Grannan moeten geloven is er voor deze mensen genoeg te doen om nog twintig jaar te blijven doorontwikkelen.

De Light L16 camera met zestien ingebouwde objectiefjes biedt de kwaliteit en beeldcontrole van een DSLR met het gemak van een smartphone. In feite werkt de camera als 16 verschillende camera's waarvan er tien gelijktijdig een opname maken. De L16 neemt het beeld op met meerdere vaste brandpunten. De beelden worden door de ingebouwde hardware samengevoegd en op deze wijze ontstaat een opname met een resolutie tot 52 megapixels.

Fotografie is een vervalsing

(Prof. Katrin Eismann: "Photography was never meant to tell the truth.")

Fotografie is in zijn aard en wezen een vervalsing van de werkelijkheid:

Herman Goudzwaard

Eigenlijk is het bizar in deze tijd, een fotograaf die zich specialiseert in food en paarden. De grappen liggen je, na de paardenvleesaffaire, voor op de tong. De paarden zijn alleen niet voor de consumptie en de gerechten niet voor de 'hippiek.' Het kwam eigenlijk door opa Goudzwaard. Toen Herman twaalf jaar oud was kreeg hij een oude Nikon cadeau. Herman werd enthousiast en het is nooit meer over gegaan.

Het is een wijk in Ede, waar mijn Belgische juffrouw mij instuurt. Als gewoonlijk weet zij, ondanks dat haar kaartje onlangs is 'opgedeet', niet helemaal van de hoed en de rand. Gelukkig heb ik voor ik vertrok, een goede gewoonte, eerst op de kaart gekeken. Ik kom in een nieuwbouwwijk, met kronkelende straten, veel groen en speelgelegenheden. Maar dan léuk. In een bocht én op een hoek ligt een huis verscholen in het groen, iets groener dan de omgeving, een stukje natuur in een park. Een kronkelend klinkerpad leidt langs een barbecue naar een voordeur. Aha, levensgenieters...

Dokawerk en politie •

Natuurlijk werd alles in die tijd in een doka gedaan, afdrukken ontwikkelen in ‘schommelebakjes’, omgeven door de geur van azijnzuur en fixeer. Herman zwierf veel buiten rond met zijn Nikon, zijn latere voorliefde voor het fotograferen van dieren zal hier ongetwijfeld uit zijn voortgekomen. Het zou logisch zijn geweest wanneer hij dit ook zou zijn gaan doen. Maar het leven loopt soms anders.

Gustave Caillebotte

Zijn tijdgenoten vonden Caillebotte’s schilderijen te veel op foto’s lijken, maar met zijn spannende uitsneden en extreme perspectieven was hij zijn tijd ver vooruit. Zijn manier van kijken komt pas decennia later voor in het werk van avant-garde fotografen als Man Ray, László Moholy-Nagy en André Kertész.

Caillebotte’s misschien wel bekendste schilderij is veel minder groot dan ik me had voorgesteld. Op reproducties lijkt ‘Les raboteurs de parquet’, de parketschavers, zo groot door het hoge standpunt vanwaar je neerkijkt op de drie figuren die, op hun knieën, de lange houten vloerplanken afschaven. Zon schijnt in de lege kamer naar binnen, het moet er warm zijn want de mannen hebben hun hemd uitgetrokken, Caillebotte schildert ze in actie als waren zij antieke helden op een historiestuk. Maar dat mocht niet helpen, de jury van de officiële Parijse Salon van 1875 weigert het doek: te vulgair, te realistisch en op een wel erg ongewone manier gezien. Eerlijke arbeid in de natuur en maaiers op het veld konden hen bekoren, maar arbeiders aan het werk in de stad, en dan nog wel halfnaakt: dat was voor die tijd onaanvaardbaar.

Claude Vanheye en Frits Gerritsen

Famous popstars in Amsterdam •

Een fotograaf zei me eens dat een portret pas interessant is als je aan de geportretteerde kunt zien hoe hij of zij geleefd heeft, wat voor vak ze hebben, wat voor mens ze zijn. En net als bij een echte ontmoeting weet je, als je naar een portret kijkt, meteen of je iemand mooi of aardig vindt. De foto kan ook intrigerend zijn door de omgeving om iemand heen, en, als we meer informatie krijgen, zeg maar een verhaal erbij, zijn we geneigd milder te oordelen en meer belangstelling op te brengen. Maar vind je een foto ook goed omdat er een beroemde popstar op staat?

In een rommelwinkeltje in de Jordaan zag ik een foto van een jongen met afro-kapsel, en een keurig jasje met dubbele rij knopen. Leuke foto, in zwart-wit, genomen daar in de buurt bij de Lauriergracht, op de hoek van een straatje vol met geparkeerde auto’s langs het smalle trottoir. Aan die auto’s zie je dat het een foto van jaren geleden is, en eigenlijk ook wel aan de wat verlegen kijkende jongeman, in wie je de heel jonge en toen nog onbekende Michael Jackson kunt herkennen.

Danny Van der Elst

“Fotografie is de uitdrukking van een diep verlangen om niet alleen te zijn, noch voor noch achter de camera. Daarom is het ook zo fijn om in dit huis te werken,” zegt Danny Van der Elst (1985). We zitten samen aan de bureautafel voor het open raam in zijn zolderkamer. Deze bevindt zich in het voormalige klooster Salve Mater te Lovenjoel bij Leuven. Het is een zwoele zomeravond. We kijken langs twee kanten uit op de kruinen van donkerrode beukenbomen in het park. Een zachte bries ruist door de bladeren. Het is alsof we ze kunnen strelen door het open dakraam. Op de bank zit Jurate, Danny's vriendin uit Litouwen. Ze beweert dat haar Nederlands niet heel goed is, maar tijdens ons gesprek lacht ze regelmatig, of onderstreept ze wat we zeggen met een hoofdknik. “Hier gebeurt altijd iets,” vertelt Danny. “De mensen hier zijn met veel interessante dingen bezig. Er hangt een goede, creatieve, stimulerende sfeer. Dat is dankzij Pascal Baetens die hier al vele jaren woont, weliswaar altijd onder de dreiging dat hij op een bepaald moment zal moeten vertrekken omdat alles gerenoveerd gaat worden. Nu lijkt dat inderdaad niet veraf meer.

Kristien Hemmerechts •

Snapshot - Schilders en fotografie

Gisteren kreeg ik een klein handzaam cameraatje (een Canon, voor de liefhebbers), om bijna ongemerkt mee te nemen, onderweg mooie beelden op te slaan, of foto’s van de omgeving, familie en vrienden te maken.
PowerShot heet-ie, en dat geeft me het gevoel dat ik nu écht zonder al te veel denken aan de techniek de macht heb mijn herinneringen vast te leggen, onbeperkt en zonder al die rompslomp van ontwikkelen, afdrukken en foto’s inplakken. Al de echte fotografen om me heen sjouwen met cameratassen en die toch wel zware lenzen, geheimzinnige bezweringsformules mompelend over pixels, resoluties en iso-waarden. Dat laat ik altijd graag aan ze over; en dan zeggen ze: ‘Kijk eens, dit cameraatje is écht iets voor jou, hoef je alleen maar in- of uit te zoomen!’ Maar, nu we het daarover hebben, in geval van nood of carnaval vieren zouden de heren ’m trouwens  zelf graag eens gebruiken…

Houten kistje •

Eind negentiende eeuw dachten ze ook al aan power bij de eerste eenvoudig te bedienen fototoestellen die amateurs de kans gaven momentopnamen te maken. Bull’s eye heet de eerste Kodak boxcamera. In het Van Gogh Museum staat nu een ontroerend onschuldig uitziend houten kistje in de vitrine. Met mijn powershotje maak ik er een foto van. Fel flitslicht reflecteert in de vitrine. Powershot denkt zelf, en ik heb nog niet z’n hele handleiding gelezen, moet ik nu beschaamd toegeven. Er is een knopje om hem mijn wil op te leggen.

Aldert Kruims

Tynaarlo. Een plaatsje waar je opgroeit, tussen Groningen en Assen. Voor velen zou het ook net zo goed Timboektoe kunnen heten. Een agrarisch gebied. De toekomst lijkt vast te liggen voor Aldert. Maar het leven kent soms onverwachte wendingen, het blijkt een zinvol bestaan te kunnen bieden met als belangrijke elementen twee rechterhanden, lucht, hout, piepschuim en een helder verstand…

Aldert was voorbestemd voor techniek, zo leek het. Het ouderlijk huis, was vrijstaand met een grote schuur vol gereedschap van Pa. “Toen ik tien jaar was mocht ik daar alles doen wat ik wilde. Mijn leven bestond dus uit naar school gaan, knutselen en uit techniek. In de schuur kon ik mij heerlijk uitleven. Het was niet zo maar amateuristisch hobbyen, het ging vaak verder. Een van mijn taken was bijvoorbeeld het auto-onderhoud. Het was dan ook geen wonder dat ik uiteindelijk koos voor het Hoger Agrarisch Onderwijs met als specialisatie milieu technologie.”

Julieanne Kost

Julieanne Kost is een bevoorrecht mens. Behalve dat zij een multi-talent is en schitterend vrij werk maakt geeft zij over de gehele wereld workshops en seminars voor Adobe: “I love beïng there and take part in the development of a superb piece of software. Together with some nice collegues.” Een interview met een inspirerend mens, die zelfs vanuit een lijnvliegtuig boeiende beelden weet te maken.

“Mijn ouders vormden een kunstenaarsechtpaar. Wanneer wij uitstapjes maakten fotografeerde mijn vader altijd. Het was dus niet vreemd dat ik daar ook al als klein meisje mee begon, fotografie fascineerde mij enorm. Ik herinner mij dat wij een ghosttown (verlaten stad) in Nevada bezochten. Eigenwijs als ik was kwam ik bewust met andere foto's thuis dan mijn vader. Later op school begon ik met tennis te spelen en voetbal. Uiteindelijk speelde ik op de middelbare school in een volleybalteam. In het begin was het niet zo'n groot succes. Maar in mijn laatste jaar deden wij het goed en wonnen veel. Ik wilde graag verder met sport en er iets in bereiken. Mijn ouders hebben mij echter bewust bijgestuurd in de richting van een wetenschappelijke studie. Achteraf begrijp ik ook waarom dit juist was. Ik behaalde een Bachelor of Science titel in psychologie en raakte gefascineerd dor mensen. Hierna heb ik een Associate gehaald in fotografie, op het Foothill College in Californië. Het lijken grote verschillen, maar ik merkte dat ik met mijn psychologische graad op een bepaalde, heel andere manier naar mensen had leren kijken en dat heeft mijn fotografie gunstig beïnvloed.