QEP

Steven Massart 2

Het kanon van de piratenboot staat recht op mijn hart gericht, klaar om te vuren. Aaron (3) leidt de aanval op mij, de avondlijke indringer op het dakterras van de familie Massart. De bedreiging komt eerst vanop zijn schip, vervolgens via een wurggreep. 'Kleine mannen veranderen uw leven', lacht Steven Massart. 'Iris is uit met vriendinnen. Aaron is een gemakkelijke jongen. Ik wist dat ik dit interview niet moest afzeggen.' Aaron knijpt ondertussen mijn keel verder dicht.

Canon

De houtskool in de barbecue knispert. Blauwe rook kringelt verticaal de blauwe lucht in. Geen zuchtje wind. Suikerstad Tienen ziet de zomerzon zakken. De bakstenen muur tegenover het dakterras kleurt diep-oranje en straalt opgespaarde warmte uit. Het is alweer zeven jaar geleden dat ik Steven hier heb geïnterviewd. Het huis was nog een bouwwerf. 'Er is zoveel veranderd', zegt Steven. 'Niets is nog hetzelfde, zelfs mijn cameramerk niet. Nu werk ik met Canon omwille van de tilt/shift lenzen. Vooral de 17mm is super!'

Jasmine Debels

Het laatste huis in een doodlopende straat, middenin de maïsvelden te Heusden bij Gent. Nog voor ik kan aanbellen, opent Jasmine Debels de deur. “Ik had je horen aankomen”, zegt ze. “Er is hier niet zoveel passage, en wanneer er eens iemand komt, dan hoor en zie ik die meteen. Ze ontvangt me met koffie en gebak. “Ik had me je anders voorgesteld,” zegt ze. “Hoe dan?” vraag ik. “Wel, euh, minder..., meer..., minder zwaar, zal ik zeggen.” We lachen. Wanneer ik het kruimelige zandkoekje in de koffie dop en vervolgens met veel smaak in mijn mond stop, zeg ik dat dit alles verklaart. “Soms bouw je een idee op over iemand, aan de hand van beelden op Facebook of zo,” zegt Jasmine. “Ook de stem die je aan de telefoon hoort, klopt niet altijd met het beeld dat je je daarbij vormt. Mensen zijn het enige dat me interesseert. Ik ga graag in contact met hen en ik neem de tijd om foto’s te maken. Dat doe ik door eerst met hen te praten.”

China

QEP kwalificaties 2012

2 december 2012

Tijdens de 26e sessie van de FEP European Qualifications zijn vijf Master QEP's en 15 QEP's uitgereikt.

De Master QEP werd uitgereikt aan:

  • Bernard Audry, France, Master QEP
  • Pino Coduti, Italy, Master QEP
  • José Cruz, Portugal, Master QEP
  • Clemente Jimenez Santander, Spain, Master QEP
  • Kurt Vansteelant, Belgium, Master QEP

Een QEP kwalificatie ontvingen:

  • Sarah Araújo, Portugal, QEP Portrait
  • Annunziata Borrelli, Italy, QEP Wedding
  • Ferenc Cegledi, Hungary, QEP Landscape
  • Rino Cordella, Italy, QEP Wedding
  • Pal Csillag, Hungary, QEP Theatre Photography
  • Johan De Gussem, Belgium, QEP Portrait
  • Daniel Ferreira, Portugal, QEP Wedding
  • Claude Fougeirol, France, QEP Nude
  • Petri Olli, Finland, QEP Portrait
  • Alfonso Lorenzetto, Italy, QEP Wedding
  • Eduardo Pimenta, Portugal, QEP Wedding
  • Markus Schmuck, Austria, QEP Sport
  • Kurt Vansteelant, Belgium, QEP Architecture
  • Kurt Vansteelant, Belgium, QEP Illustrative
  • Jos Verhoogen, Belgium, QEP Reportage

Drie Belgische fotografen gekwalificeerd

Bij de gekwalificeerden waren drie Belgische fotografen, Johan de Gussem, Jos Verhoogen en Kurt van Steelant. Voor de laatste geldt dat het uitzonderlijk is dat tijdens een kwalificatieronde aan één fotograaf een Master QEP en twee QEP's worden uitgereikt.

Toon Grobet

Een rustige buurt in Antwerpen, ingeklemd tussen de Jan de Voslei en de Kleine Ring, een regenachtige dag en een deur die gastvrij wordt geopend door Toon Grobet. In de gang geen kapstok “Nee, die staat binnen in de kamer, dat geeft de gang een ruimtelijke indruk.” EN ja, als een essentieel onderdeel van het interieur staat daar een zeer fraai exemplaar, smeedijzer. “Ja, deze stond bij een zaak met tweedehands spullen. Voor een schunnig hoge prijs. Mijn schoonvader, met wie ik op excursie was, liet de sticker verdwijnen waarna wij in onderhandeling konden gaan”. Ik vraag Toon: “Niet te veel betaald?” Toon: “Allez, hij staat hier toch?” Hij schakelt snel: “Koffietje?” Een verhaal over de eerste fotograaf die als eerste in Europa de QEP Master behaalde.

Gezeten aan een tafel, in een zeer ruim interieur dat doet denken aan de manier waarop Toon zijn onderwerpen fotografeert, zitten wij al heel gauw in 'het vak'. De goedlachse en luchthartige Toon, altijd in voor een grap, heeft ook een andere zijde, een serieuze visie op zijn vak. “Je kunt een leuk marketingverhaal houden, maar je moet wél kwaliteit leveren. Het is in dit vak een must om van rekening te houden met de kosten. Denk je kostengerelateerd of investeringsgerelateerd? Je kunt prospectie doen maar je kunt ook hier op beknibbelen en de tijd gebruiken maken om goed werk te maken. Wij leven in een tijd waarin wij moeten nadenken, de juiste beslissingen nemen. De vraag naar fotografie daalt, de prijs daalt dus ook. Dus je zult op een andere manier moeten laten zien dat er iets anders is dan de obligate beelden. Hiervoor moet je de klant ook zien te winnen. Deze zal zijn portfolio willen blijven gebruiken, je moet duidelijk maken dat over tien jaar weer heel anders wordt gekeken. Als architectuurfotograaf ben je de vertaler van zijn creatie naar zijn prospects, naar het publiek, dit vereist een grote zorg.

Carl Lapeirre

Carl Lapeirre vertelt over de blindenschool in Malawi die hij al een paar keer bezocht heeft. “De jonge mensen die ik er fotografeer, zal ik nooit manipuleren om iets voor me te laten doen dat ze niet willen,” zegt hij. “Ik fotografeer hen met respect. Eigenlijk ben ik een voyeur. Ik ga alleen kijken, iets dat zij niet kunnen. Ze realiseren zich dat zelfs niet altijd, want ze weten niet wat “zien” is. Kijk naar het blinde meisje op deze foto.  Die blindheid zit niet alleen in het afschermen van haar ogen, maar ook in het donkere vlak achter haar. Tegelijk zit er echter ook licht in het beeld: hoop! Ze is albino, wat wil zeggen dat ze misschien niet volledig blind zal worden.. Die hoop wil ik haar graag geven. Er is ook de leegte. Die kinderen lopen de muren op van verveling. Er is daar niets te doen, niets te beleven. Het beeld is compleet symmetrisch opgebouwd; juist wat men vandaag soms zo vervloekt. Alles staat er stil. Wanneer ik hen fotografeer, merk ik hoe ze me volgen met hun blinde ogen. Ze “zien” me met hun oren. Hun andere zintuigen zijn dubbel zo sterk ontwikkeld. Altijd heb ik een respectvolle afstand bewaard.

Ingrid, de vrouw van Carl, zegt: “Hoe is het mogelijk dat ze die kinderen zo alleen laten?!” “Dit beeld toont de gelatenheid in hun eenzaamheid,” zegt Carl. “Het kleine beetje licht in het beeld, is de hoop, de zorg van één dame voor deze kinderen. Ik leg het allemaal een beetje symbolisch uit, maar zo zie ik dat. Het is de invloed van mijn mentor die me zo heeft leren kijken naar beelden.” Carl vertelt dat hij en Ingrid sinds 1996 regelmatig naar Afrika reizen. Ze gaan er altijd op bezoek bij mensen die er een project leiden. Zo volgden ze drie jongeren, waarvan één uit Bissegem, de gemeente bij Kortrijk waar Carl en Ingrid wonen, die voor drie maanden naar Malawi gingen om er stage te lopen voor hun studie orthopedagogie. ”We bezochten de blindenschool waar ze werkten,” vertelt Carl. “Eén van de studenten at, sliep en leefde er als de Afrikanen. Ik had voordien al veel respect voor hem,” zegt Carl, “maar daarna nog veel meer. Het bezoek aan die school boeide me meer dan de rest van de reis door Malawi. Het greep me zo aan. In de korte periode dat we er waren, kreeg ik zoveel informatie. Als fotograaf kon ik er zoveel mee doen.