Rollei▼

Vivian Maier blijft verrassen, óók in kleur

Een keuze uit
Gepubliceerd: 25 januari 2019

In deze maandelijks terugkerende rubriek geven we een selectie van min of meer recent verschenen fotoboeken die we graag onder de aandacht brengen. Steeds wordt minstens één van de vermelde titels nader belicht. Deze keer viel de keuze op 'Vivian Maier – Die Farbphotographien'.

Het is en blijft een ongelooflijk verhaal. Het verhaal van Vivian Maier (1926-2009), een Amerikaanse nanny (zeg maar kinderoppas) die tientallen jaren op de straten van New York en – vooral – Chicago en omgeving fotografeerde zonder dat iemand, uitzonderingen daargelaten, daar ooit iets van terugzag. Een zeer eigenzinnige alleenstaande vrouw die op het einde van haar leven in de problemen kwam, de huur niet meer betaalde van de opslagruimte waar ze haar gigantisch archief - bestaande uit meer dan 100.000 foto's, negatieven, dia's films en onontwikkelde filmrolletjes - opgeslagen had. En hoe die enorme verzameling, omdat ze niet reageerde op aanmaningen, voor een paar honderd dollar in handen kwam van een veilingmeester die het materiaal in drie parten verdeelde en verkocht aan drie verzamelaars. Dat was in 2007. Het grootste deel kwam in handen van zekere John Maloof. Hij probeerde in contact te komen met de voor hem onbekende fotografe die toen nog leefde maar slaagde daar niet in. Pas nadat hij in het voorjaar van 2009 haar overlijdensbericht in de krant had gelezen, begon hij een aantal foto's op internet te zetten om ze weer door te verkopen.

Bespiegelingen aan de vooravond van een beurs

De eerste Professional Imaging die ik meemaakte voelde als een grote gok betreffende het welslagen. Met de laatste Profoto in Den Haag nog in gedachten. Deze traditionele beurs kalfde zienderogen af. De laatste editie zag ik daar trieste mannen in lege stands die je aankeken met een smekende blik: "Kom alsjeblieft bij mij, verkopen hoeft niet, maar aanspraak...

Lege gangpaden en babbels •

De beurs had nog gered kunnen worden. Met een militaire oefening in de gangpaden, dat leek nog wel het meest zinvolle en nog veilig ook: publiek kon onmogelijk door een granaat worden getroffen.

Wat wel bleef waren de soms saillante verkoopargumenten. Een wel zeer merkwaardige kwam van de man de flitsers verkocht met het aanzien van langwerpige koektrommels. Paar knullige kleppen er op. "De flitsers zijn rechthoekig. Omdat de sluiter van een camera ook rechthoekig is maak je met een rechthoekige reflector een bijzonder efficiënt gebruik van je flitsvermogen en dus van het rendement. Je verdeelt hiermee het licht over het gehele beeld. Een ronde reflector doet dit niet, daar gaat veel licht verloren. " Ik vertelde hem dus dat wij niet tot zaken konden komen: "Jammer, ik heb een Rolleiflex en dat beeld is vierkant..." Er is zo hier en daar nog steeds niets veranderd in dozenschuifland...

Eddy de Jongh

In Amsterdam vond tot en met 1 december 2013 de 26e editie plaats van het IDFA, het International Documentary Festival Amsterdam. Ook de documentaire Foto-Eddy beleefde er de première, te weten op 26 november.
De film ging over het leven van Eddy de Jongh (1920-2002), een fotograaf die ooit naam maakte met fotoreportages over diverse onderwerpen uit binnen- en buitenland en - vooral - met zijn portretten van bekende Nederlanders.
De documentaire werd gemaakt door Eddy's zoon David de Jongh (1967), ondermeer bekend door documentaires over zijn leermeester Frans Bromet en over Otto Frank, de vader van Anne Frank.

Biografie •

In het persbericht bij de documentaire zijn de hierna volgende biografische gegevens te lezen:

Lennen Descamps

Een langzame snelweg •

Een geduldige reeks auto's schuift langzaam over de snelweg langs het restaurant waar Lennen Descamps (° Kortrijk 1982) en ik mekaar ontmoeten om te praten over zijn werk: auto's fotograferen. Telkens wanneer ik spreek met iemand die gepassioneerd is door auto's, zie ik de twinkeling in de ogen, de opwinding van het jongetje dat met Matchbox-autotjes speelt. “De belangstelling voor auto's zit er van kleins af in,” zegt Lennen. Het is een fascinatie die niet voorbij gaat, die niet afneemt of verslijt: de vorm van de auto's, het comfortabele interieur, het gebrom van de motoren, de immense hoeveelheid paardenkracht, het vermogen om duizelingwekkende snelheden te bereiken, de mogelijkheid om je zonder inspanning te verplaatsen naar waar je zelf wilt... de wereld rond... het blijft een droom.

Autowrakken fotograferen •

De interesse voor fotografie kwam later, pakweg in 2004 toen een vriend een digitale reflex had gekocht. Later kocht hij er zelf één. Daar kon hij meer mee dan met de compacte camera die hij gebruikte om autowrakken te fotograferen. Hij deed de expertise van ongevallen bij auto's voor een opkoopfirma. Daarvoor reisde hij heel België door, behalve de provincies West- en Oost-Vlaanderen. Per jaar reed hij meer dan 100.000 km. Via de centrale website Informex konden alle foto's van alle experts bekeken worden. Kandidaat-kopers konden on-line een bod doen, maar op een bepaald moment liepen de prijzen erg terug. De verkoop naar Polen was sterk verminderd. Lennen kreeg zijn ontslag en ging zich meer verdiepen in de fotografie.