Verenigde Staten▼

Maximillian Schrems – een Oostenrijkse staatsburger en (privacy) activist – gebruikt sinds 2008 Facebook. Zijn persoonsgegevens worden door Facebook Ireland geheel of gedeeltelijk doorgegeven naar de servers van Facebook Inc. in de Verenigde Staten en daar worden zij verwerkt. Dat geldt ook voor de gegevens van andere gebruikers van Facebook. Schrems heeft over die doorgifte van zijn gegevens een klacht ingediend bij de Ierse toezichthoudende autoriteit. Naar aanleiding van deze klacht is door het Europese Hof van Justitie eerder het arrest Schrems 1-arrest gewezen.[3]

De schijnbaar eenvoudige wijze van fotograferen, het gebrek aan wat men ‘perfecte techniek' noemt en waar je op een opleiding of van je hoofdredacteur waarschijnlijk een onvoldoende voor kreeg, een naar het onscherpe neigende foto die haarscherp een essentie neerzette en die je vragende brein hard aan het werk zette.

Deze fotograaf heeft vrijwel zeker niet alleen mij geïnspireerd. Bijna iedereen die wérkelijk betrokken is bij de inhoud van het beeld moet een soortgelijke ervaring hebben ondergaan bij het zien van Cartier-Bressons foto’s. Zonder opsmuk, zonder effecten, maar met een intensiteit die zeldzaam is.

Cartier-Bresson richtte samen met Robert Capa, George Rodger, David 'Chim' Seymour en William Vandivert het vermaarde agentschap Magnum Photos op. Zij 30 jaar jongere vrouw Martine Franck, waarmee hij in 1970 trouwde, was van oorsprong Antwerpse. Zij trad in 1983 toe tot Magnum Photos.

Venice Beach is na Disneyland de grootste toeristische attractie van Southern California. Je treft er een bont gezelschap van hippies, skaters, surfers, bodybuilders, straatartiesten, dagjesmensen, muzikanten, acrobaten en freaks. Maar wie het eens met eigen ogen wil zien, moet niet te lang wachten. Dat valt althans op te maken uit het fotoboek 'Venice Beach. The Last Days of a Bohemian Paradise' van de Amerikaanse fotograaf Dotan Saguy.

Want Venice Beach verandert van aanblik door de komst van nieuwe, kapitaalkrachtige eigenaren die geen boodschap hebben aan de oorspronkelijke bestemming van de bebouwing, laat staan de speciale atmosfeer van het hele gebied. Zo was fotograaf Saguy ook van de partij toen in het voorjaar van 2017 het doek viel voor de Venice Beach Freakshow. Daarmee kwam een einde aan een bijzonder soort circusshow met tweekoppige duiven, honden met vijf poten, zwaardslikkers, bebaarde vrouwen en andere curieuze wezens in de hoofdrol. De locatie werd opgekocht door Snapshot die al op diverse andere plekken in Venice Beach huurders weggejaagd had, aldus Saguy.

In 2011 debuteerde de jonge Belgische fotografe Bieke Depoorter (1986) met een opmerkelijk boek, getiteld 'Ou Menya'. Het was een soort beeldverslag van een reis door Rusland. Wat direct opviel aan veel foto's was niet alleen het schilderachtige karakter ervan maar ook en vooral de nabijheid van de mensen die zij portretteerde.
Dat laatste had alles te maken met de bijzondere methode waarmee de fotografe te werk was gegaan. Alvorens op reis te gaan had zij namelijk een briefje laten maken waarin ze in het Russisch vertelde dat ze op zoek was naar een slaapgelegenheid bij mensen thuis en bij hen ook foto's wilde maken. De fotografe reisde vervolgens met de trein door Rusland en in vrijwel elke stad waar ze uitstapte gebruikte ze het briefje dat goed bleek te werken.

Het zou een kamerwand kunnen zijn in een leegstaand huis, wie weet een sloophuis. De onderkant van de wand lijkt bedekt met houten planken vol knoesten maar het zal wel behang zijn, hooguit goedkoop fineer. De muur erboven is lichtgeel en zit vol donkerder plekken met hier en daar roestige spijkertjes waaraan waarschijnlijk ingelijste familiefoto's hebben gehangen. Die lege plekken versterken het gevoel van verlatenheid. Niet alleen de bewoners zijn vertrokken, ook hun dierbaren. Eén foto is blijven hangen, wellicht geknipt uit een tijdschrift, een foto van een prachtig landschap waar een rivier door stroomt.

In 2011 werd de camera van de Engelse fotograaf David Slater gebruikt door een aap, waarbij deze aap gelijk wat foto’s heeft geschoten waarvan een gedeelte bruikbaar bleek. Hieronder zaten de inmiddels bekende selfie van de aap zelf en ook foto’s van de fotograaf. De foto’s werden hierna ‘rechtenvrij’ (een juridisch bijzonder gevoelige en dikwijls onjuist gebruikte benaming) geplaatst op Wikimedia, een onderdeel van Wikipedia, en de blog Techdirt. Na de eerste protesten van Techdirt stelde Slater nog: ‘Until I hear from the monkeys lawyers, I will stick to the belief that I own the copyright.”  In 2014 heeft de fotograaf een rechtszaak aangespannen tegen Wikimedia omdat zij de foto zonder toestemming geopenbaard hadden.

Vagebond •

Het lijkt mooi, uw bestanden zijn overal benaderbaar. Iedereen kan kiezen om gegevens al dan niet te delen, u kunt tussen verschillende apparaten en platforms synchroniseren. En een zorg minder voor wat betreft de veiligheid, alles wordt opgeslagen in streng beveiligde datacenters met continue off site back-ups. Het wordt alleen wat treuriger wanneer men er de voorwaarden van deze diensten op naleest. Daar staat onder andere in dat deze te allen tijde zonder meer aanpasbaar zijn. En de aanbieders van gratis diensten kunnen nergens voor aansprakelijk worden gesteld wanneer er iets fout gaat. Zoals wanneer de data  worden gestolen of corrupt of verdwenen blijken te zijn. Ook de betaalde diensten kunnen aansprakelijkheden afwijzen.

In de zaal waar de persconferentie plaatsvond en waar tientallen fotografen, journalisten en museummedewerkers hun hals rekten om een glimp en enkele woorden van de klassieke experimentele meester op te vangen, zijn de wanden bedekt met metershoge afdrukken van contactsheets, voorzien van kaders, strepen en krachtige doorhalingen.
Ter decoratie van de persconferentie, dacht ik eerst. Om ons, de jongere generatie, te laten zien hoe dat vroeger ging, in dat tijdperk vóór de digitale fotografie: om niet meteen alles af te drukken, kiest de fotograaf op de contactsheets de beste opnamen.

Photon: 'Wie is Patrick Hattori?' •

Patrick Hattori: 'Een witte raaf, iemand die zijn studies fotografie niet heeft afgemaakt.
Op mijn 26e heb ik voor de eerste keer een fotocamera vastgenomen om vrienden van mij te fotograferen die fervente base jumpers waren. Ze vroegen me om hen te fotograferen toen ze van de St.-Romboutstoren sprongen. Die beelden zijn meteen verkocht aan Het Laatste Nieuws. Dat is ook mijn allereerste publicatie geworden. Van daaruit is een liefde voor de fotografie gegroeid die heel snel naar journalistiek is gegaan. Dat is nu 14 jaar geleden. Ik ben 40 maar de meesten schatten me jonger.'

Europese wetgeving op komst •

In juli 2012 berichtten wij in een artikel over de nieuwe Europese databeschermingswetgeving onder andere:
In de nieuwe Europese databeschermingswetgeving moet privé-informatie beter worden beschermd. Dit is een advies van de Artikel 29 Werkgroep, de overkoepelende organisatie van de nationale privacy-toezichthouders.

Zie ook ons artikel: Nieuwe wet moet inbreuk voorkomen op privacy in de cloud.

Volgens het Nederlandse College Bescherming Persoonsgegevens (CBP), hebben bedrijven en overheden niet langer de volledige controle over hun gegevens omdat zij die hebben opgeslagen op de systemen van de cloudaanbieder. Daardoor is het onmogelijk geworden technische en organisatorische maatregelen uit te voeren die nodig zijn om de beschikbaarheid en vertrouwelijkheid van gegevens te garanderen terwijl zij volgens de EU-wetgeving daar wel verantwoordelijk voor zijn.

Leen Thijsse is een simpel mens, sympathiek. Goedgekleed maar niet opvallend trendy, hij spreekt rustig en weet uit te leggen wat hem beweegt en is erg duidelijk in zijn uitspraken. Hij is nog steeds een beetje verbaasd wanneer er ineens vier ton op zijn bankrekening verschijnt. Dit is de tweede keer dat ik hem interview. Enkele jaren geleden leefde hij in een soort 24-uurs economie, waar de Chinezen begonnen met telefoneren wanneer de Amerikanen net naar bed waren gegaan. Hij werkte ruim vijftien uur per etmaal om het allemaal een beetje bij te kunnen houden.

Scott Kelby werd geboren in 1960 in Lakeland, Florida. Vanwege zijn interesse voor muziek speelde hij in een rockband. Er moest echter brood op de plank komen en zo werd hij financieel consulent bij Merrill Lynch. “Mijn hele kantoor was behangen met foto’s. Ik hield mij in die tijd veel bezig met reisfotografie, wanneer mijn job dit toeliet. Maar eerlijk gezegd, ik kon soms ‘s nachts niet slapen, want veel van mijn klanten waren al op leeftijd en ik moest adviseren over het beleggen van hun spaargeld. Wanneer de beurs omlaag ging, betekende het meteen een daling van hun maandinkomen. Mijn vrouw vond dat ik eigenlijk niet geschikt was voor dit werk: “Lieverd, je bent te veel begaan met het lot van je klanten, je bent hier niet voor geschapen. En bovendien, zíj willen beleggingen, zij willen geen Scott Kelby, dus laat het los. Je moet iets creatievers gaan doen!”