In deze maandelijks terugkerende rubriek geven we een selectie van min of meer recent verschenen fotoboeken die we graag onder de aandacht brengen. Steeds wordt minstens één van de vermelde titels nader belicht. Deze keer viel de keuze op Sharon van Leon Borensztein.
De Amerikaanse fotojournalist Leon Borensztein had eigenlijk nooit kinderen willen hebben. Toch, zoals dat vaker gaat, was hij blij toen zijn vrouw in verwachting was. En toen het kind, een meisje, lichamelijk en verstandelijk beperkt bleek, werd Sharon zoals ze ging heten met alle liefde en zorg omgeven. Dat zie je ook aan de foto's die Borensztein van zijn dochter sinds haar geboorte in 1985 maakte en waarvan een selectie opgenomen werd in een bijzonder fotoboek, gepubliceerd door Kehrer Verlag.
Het is een soort dagboek in foto's en korte teksten dat enerzijds prachtig laten zien hoe het kleine meisje opgroeit tot een volwassen vrouw en anderzijds hoe zwaar die afgelopen dertig jaren waren. Extra zwaar voor de fotograaf sinds zijn vrouw hem verliet en hij er alleen voor kwam te staan. Aan het einde van het boek is een (ingekorte) brief opgenomen die Borensztein aan familie en vrienden schreef. Daarin vertelt hij, eindelijk een goed onderkomen voor Sharon te hebben gevonden in een medische instelling. Tevens vraagt hij begrip voor deze ingrijpende beslissing: omwille van zijn eigen leven en gezondheid kon hij niet langer in zijn eentje voor haar zorgen.
Uiterst betrokken •
Borenszteins foto's zijn verre van familiekiekjes en worden nooit sentimenteel. Ze combineren een artistiek documentaire vorm en een uiterst betrokken benadering. En hoe persoonlijk zijn verhaal ook is, het gaat eigenlijk over iedereen die in dezelfde moeilijke situatie terecht komt.
Uit alles spreekt een grote liefde van de vader voor zijn dochter. De foto's laten zowel de goede als slechte momenten zien. Soms komt de fotograaf zelf in beeld. Bovendien onderbreekt hij foto's van Sharon met beelden van bijvoorbeeld landschappen die zijn (meestal sombere of zelfs wanhopige) gemoedsstemming lijken weer te geven.
Leon Borensztein kon zijn boek mede dankzij een crowdfunding project gerealiseerd krijgen. In zijn uitvoerige dankbetuiging vermeldt hij ook de mensen die hem hielpen '30 jaar fotografie terug te brengen tot 90 beelden'. Maar zijn allergrootste dankbaarheid gaat uit naar Sharon, 'mijn muze, mijn inspiratie en mijn kwelgeest'.