Aaron Lapeirre
Omdat ik er zin in heb!

door: Luc Peeters

Luc Peeters. Gekend om zijn huwelijksfotografie in een fotojournalistieke stijl: eerlijke emoties in plaats van versleten poses. Heeft voordrachten gegeven over zijn werk in heel de wereld. Studiofotografie in een sterke, grafische stijl. Bedrijfsfotografie en hotelfotografie. Houdt ervan om schrijven te combineren met fotografie.
www.keoon.be.
Stuur Luc een e-mail.

portfolio

advertentie

Hahnemühle FineArt Baryta Satin 300gr/m2

Fine Art papier voor levendige fijne weergave

natuurlijk wit satijn-glanzend, exceptioneel beeldresultaat, extreemdiepe zwarting, excellente beeldscherpte, ook perfect voor zwart-wit fotografie
voldoet aan ISO 9706

Klik hier voor meer informatie

'Ik kook graag,' zegt Aaron Lapeirre (1986) terwijl hij de pan op het vuur zet. 'Heb jij al gegeten?' Letterlijk 'tussen de soep en de patatten' praten we een hele avond over fotografie en over de absolute vrijheid waarmee het beoefend zou moeten worden. De zomerse avondzon streelt ons op hetzelfde terras waar ik vijftien jaar geleden zijn vader Carl heb geïnterviewd. Aaron was toen nog een puber, maar is ondertussen opgegroeid tot een zelfbewuste jongeman. Sportvliegtuigen dalen, net als toen, in glijvlucht af naar de luchthaven van Wevelgem, juist achter de tuin. De poes vlijt zich tegen mijn been aan en laat duizend haren achter op mijn zwarte broek. De schnitzel smaakt heerlijk!

Vagebond •

Op het eerste gezicht is Aaron's bedje al gespreid. Zijn vader, Carl Lapeirre, is één van de meest gerespecteerde beroepsfotografen van België. Samen met zijn vrouw Ingrid baten ze al dertig jaar een prachtige fotozaak uit te Bissegem, een deelgemeente van het rijke Kortrijk. Als zoon heeft Aaron de fotografie met de paplepel binnen gekregen. Het talent zit hem in de genen. Daarenboven heeft hij de nodige formele schoolopleidingen doorlopen. Alles lijkt daarmee klaar voor de overdracht van de fotozaak naar de volgende generatie. 'De zaak van mijn ouders overnemen? Ik zou het niet willen, en mijn ouders zouden het waarschijnlijk niet toelaten,' zegt Aaron. 'Zo'n klassieke fotozaak, dat is voorbij. Mijn ouders hebben goed gewerkt, maar iemand die daarmee vandaag nog zou willen beginnen, die verklaar ik gek.' Liever trekt Aaron er op uit als een vagebond. Hij verkent de wereld en maakt er een eigenzinnig fotografisch verslag van 'omdat ik er zin in heb!'

Romantisch idee van vrijheid •

'Mijn papa heeft mijn nieuwe website aangekondigd op Facebook. Zo heb jij, net als vele anderen, kennis gemaakt met mijn werk. Hij promoot mij, terwijl ik dat eigenlijk zelf zou moeten doen (lacht). In tegenstelling tot mijn vader en grootvader, zit ik zelf niet op Facebook. Menige discussies hebben we daarover al gehad. 'Waarom toch niet?!' vraagt mijn pa dan. 'Het is toch gratis reclame!' Ik weet het, maar ik koester het romantische beeld dat dit niet nodig is; dat ik zomaar kan doen wat ik graag doe en dat ik daarvan zal kunnen leven.'

deus •

'Mijn Bachelor heb ik behaald als productontwerper. Vervolgens heb ik één jaar 'Beeld, geluid, montage' gedaan aan het RITS. Ik heb die opleiding graag gedaan. Enkel het theoretische aspect ervan was er mij te veel aan. Ze maakten dit doelbewust enorm saai, zodat mensen zouden afhaken. Het programma was niet op de praktijk gericht. Ik doe graag theorie als het stof is die mij ligt zoals geschiedenis, kunstgeschiedenis, fotogeschiedenis, enz. . Mijn Master Fotografie heb ik aan het KASK in Gent behaald. De Bachelor als productontwerper komt me vandaag nog goed van pas. Als jobstudent heb ik altijd gewerkt in een kunststoffenbedrijf dat maatwerkoplossingen maakt voor gevaarlijke producten. Ik ben erg tevreden dat ik er nu nog aan de slag kan als onderaannemer. Zelfstandig fotograaf zijn is immers niet eenvoudig. Ik wil dolgraag constant met fotografie bezig zijn, maar hoe ik dat praktisch moet aanpakken?... Nog voor ik begon aan het KASK, assisteerde ik Charlie De Keersmeacker in Antwerpen. Veel mensen kennen hem als de vaste fotograaf van de rockgroep deus, maar zelf wil hij liever niet telkens 'de fotograaf van deus' genoemd worden. Ondertussen is hij doorgegroeid tot een gewaardeerd mode- en portretfotograaf met een agentschap in Parijs. Hij krijgt nu de jobs en de buitenlandse waardering, die hij trouwens meer dan terecht verdient, die passen bij zijn kunnen, maar ik heb hem ook in andere tijden gekend.'

Couch Surfing •

'Voor mijn Bachelorproef heb ik vijf weken rondgereisd in het zuiden van de Verenigde Staten; van Phoenix-Arizona via Mississippi, Louisiana naar Texas. Alles deed ik via couch surfing, maar ik had het goed voorbereid. Het was één groot avontuur dat al begon op de luchthaven. De veiligheidsagent vroeg me wat ik daar kwam doen.

• 'Ik ben student fotografie en kom landschappen fotograferen in de USA.'
• 'Hebben jullie in België geen landschappen?'
• 'Ja, maar niet zoals hier.'
• 'Ik geloof u niet. Moet je niet naar school?'

Het kwam niet goed. Bovendien had ik het adres niet genoteerd van de persoon waar ik de eerste nacht zou doorbrengen. Het ging van kwaad naar erger. De iris-scan werkte niet. De agent begon te brullen: 'Hier kijken! Niet daar! Hier heb ik gezegd!'. Hij wilde mijn bagage inspecteren en mijn toestellen controleren. 'Zet die tas hier! Niet op de tafel! Hier heb ik gezegd!' Uiteindelijk ben ik toch binnen geraakt. Ik wilde graag foto's maken van de presidentsverkiezingen, maar hoe moest ik er aan de slag zonder perskaart? Vrijwilligers lieten me soms binnen tijdens rally's, maar veiligheidsagenten zetten me vervolgens weer buiten, zeker wanneer ik samen met de persmensen in de daarvoor bestemde zones bezig was. Nadien pakte ik het anders aan: ik ging naar het hoofdkwartier van een kandidaat en stelde me voor als een fan van hem. Ik vroeg of ik wat foto's mocht maken. Dat flatteerde hen en ze lieten me begaan.'

Greyhound Bus •

'Mijn indruk van de Amerikanen? Het zijn fantastische mensen, enorm gastvrij! Wij zouden dat misschien naïef noemen, maar ze laten je zomaar toe in je huis en geven je er zelfs de sleutel van. Hier zie ik dat niet meteen gebeuren. Met de Greyhound bus reisde ik van staat naar staat, waar ik vervolgens een auto huurde. Van een dame die me wilde sponsoren heb ik zelfs een enveloppe met 75$ gekregen... In Baton Rouge (Louisiana) slenterde ik wat rond over straat. Een dame van de leeftijd van mijn moeder sprak me aan. Ze stelde voor om met haar gezin thuis te komen eten en op de sofa te slapen... zomaar. In het Zuiden hebben ze wel een raar beeld van Europa, vooral dan de “oudere” generatie. Ze leggen je geduldig uit wat een microgolfoven is, hoe een smartphone werkt, enzovoort, alsof wij zoiets niet hebben. Wat ik ginder het meeste miste, was de historie van een stad. Alles is er zo geordend en gelijk. Wanneer ik hier in een stad als Kortrijk rondloop, dan kom ik van het ene kleine straatje in het andere. Het kronkelt van hier naar daar, en dan is er weer een groot marktplein. Alles is historisch zo gegroeid.'

Film Noir •

'Alles interesseert me: reizen, portretten, mode... Het probleem is: mensen willen je in een hokje steken. Voor hen ben je ofwel dit ofwel dat. Je kan ofwel dit ofwel dat, terwijl ik het allemaal wil doen. Mode zou me boeien omdat je dan ALLES onder controle hebt. Mijn Masterproject was daar een voorbeeld van: ik heb een vijftiental beelden gecreëerd in de 'film noir' stijl van de jaren '40. Alles heb ik georganiseerd, vanaf de scouting van de locaties tot en met de casting van de modellen: de garagist uit onze straat stond model voor een rechercheur, en zo kreeg iedereen een functie die bij hem paste. (lacht) Ik liet de personages terugkomen in diverse opnames om samen een verhaal te maken. De reeks heeft op het filmfestival van Knokke gehangen. Dat vond ik bijzonder tof, maar toen kwam de desillusie... ik heb er nul komma nul reactie op gekregen.'

Berlijn •

'Steeds had ik me voorgenomen: 'Na mijn studies ben ik weg.' Dat heb ik ook effectief gedaan. Na het behalen van mijn Master ben ik naar Berlijn getrokken waar ik tien maanden heb gewoond. Even had ik Londen en Parijs overwogen, maar die steden zijn zo duur. Ik wilde gewoon weg hier. Ik had het hier gehad. Soms doe ik nogal impulsieve dingen.' (lacht) Via de site 'WG-gesucht' had ik iets gevonden, vervolgens even geSkyped en meteen vertrokken. Het was een geweldig appartement in Schöneberg, juist onder de Potsdammerplatz, de grens van het vroegere Oost-Berlijn. Voor werk moet je niet naar Berlijn trekken. Het is een heel jonge, creatieve en bruisende stad. Het zit er vol kunstenaars die willen freewheelen en nadenken over het leven, maar budgetten zijn er niet. Alles moet gratis. Als je echt aan de bak wil komen moet je naar steden als Hamburg of München. Ik werkte in Berlijn op mijn tempo aan een reeks over de stad. Het was precies 25 jaar geleden dat de muur gevallen was. Dwars door de stad loopt de 'Mauerweg'. Ik had de kaart gekocht en het 106 km lange traject met de fiets afgelegd. Door heel de stad is de voormalige muur weergegeven met een kasseistrook. Hier en daar heb je nog de zichten die je toen had, en voor de rest kan je haast aanvoelen hoe gruwelijk die Berlijnse muur moet geweest zijn voor de Berliners. In België had ik een heel goed contact met de fotoredactrice van een kwaliteitskrant die heel veel belang hecht aan goede fotografie. Zij zag er wel iets in, maar toen het uiteindelijk klaar was, heeft ze er niets mee gedaan... Daarop heb ik de mensen van een andere kwaliteitskrant aangesproken, maar ook zij waren niet geïnteresseerd omdat ze zelf al een project hadden over de architectuur in Berlijn. Wat een teleurstellende reportage was me dat: één foto van een gerestaureerd gebouw en één van de architect voor een gebouw waar hij een studie over gemaakt had. Het is echt jammer dat ik mijn reeks tot nu toe niet aan de man heb kunnen brengen.'

Een omgekeerde fiets aan de muur •

'Alles is analoog gefotografeerd met een Pentax 6x7cm. Achteraf heb ik alles ingescand en geretoucheerd. Je werkt veel zuiniger met een analoge camera. Je drukt alleen af wanneer je echt zeker bent. Mijn Pentax had ik tweedehands gekocht. Alles werkt mechanisch, maar er zit ook een batterij in. Die ging heel snel leeg en daarom haalde ik ze er tussentijds altijd uit. Op één bepaald - cruciaal - moment bleek dat echter helemaal fout te gaan. Toen kon ik vloeken! En dat heb ik ook gedaan, haha! Het gevoel dat je krijgt met analoge opnames, dat is zo anders. De contrasten liggen anders. Verder houd ik er niet van om uit te leggen waarom ik analoog werk. Gewoon omdat ik er zin in heb. Ik ben niet zo voor de uitleg. Ik heb zeker niets tegen digitaal en ik werk ook constant in digitaal. Dat analoog is eigenlijk enkel voor vrij werk. Ik gebruik het enkel wanneer ik vind dat een beeld goed genoeg is om analoog te worden genomen. Alsof een beeld dat moet “verdienen”, gezien de tijd, kost en moeite die je er moet instoppen. In Berlijn bezocht ik veel musea en tentoonstellingen. Op een bepaalde plaats hing er een fiets omgekeerd aan de muur. Ernaast hingen drie vellen A4 met de uitleg erover. Een foto mag voor mij perfect esthetisch zijn, zonder dat er verder enige uitleg bij moet. Er wordt altijd zoveel geanalyseerd. Dat is dus niet aan mij besteed.'

Prostituees op Sunset Boulevard •

'Bepaalde fotografen en schilders bewonder ik enorm. Zo zijn er de strandbeelden van Massimo Vitali. Zijn manier van werken vind ik fantastisch: alles met de technische camera, minstens op 4x5” en wellicht vaak nog groter. Je ziet hem, samen met zijn twee assistenten die voor hem het materiaal dragen, door het zand komen aanzeulen. Hij stelt alles rustig op en wacht vervolgens met zijn draadontspanner in zijn hand op het juiste moment. Klik, en hij is weer weg. Alles op een rustige manier. Zo wil ik ook werken. Dat drummen en duwen is niets voor mij. Ik droom ervan met mijn camera en statief te vertrekken, alles ergens op te stellen en af te wachten. Dat is het type fotografie dat ik het liefst zie. Een rustige opbouw maken met lichte en donkere vlakken, net zoals mijn favoriete schilder Hopper. Heerlijk! Ik heb een hele lijst van boeken die ik graag zou willen. Zo ben ik aan het sparen voor 'American Prospects' van Joel Sternfeld. Ook 'Uncommon Places' van Stephen Shore is voor mij een inspiratiebron.' Samen bladeren we door het boek van Philip-Lorca diCorcia: portretten van mannelijke prostituees op Sunset Boulevard, met daarnaast hun leeftijd en hun tarief. 'Dit soort portretten... die zeggen zoveel in één keer: de verdronken ambities van die jonge mensen die in Hollywood aankomen en het willen maken, het masker van de glamour waar ze zich achter verbergen, de bitterheid van betaalde seks, de goedkope motels, de neonlichten die alles aanprijzen wat er te koop is,... Alles zit daar in.'

Een eigen appartement •

'Op mijn website staat alleen het werk dat ik wil laten zien, maar ik neem alle jobs aan. Ik moet er wel zin in hebben! Voor mijn ouders heb ik enorm veel respect, maar ik zou nooit willen doen wat zij doen. Onlangs moest mijn vader nog op een zaterdagavond een receptie gaan fotograferen... een receptie, zoiets doms... van 18:00u tot na middernacht. Ik voelde me schuldig. 'Moet die op zijn leeftijd nog altijd de baan op om een reportage te gaan doen?!' Zelf ben ik niet sociaal. Totaal niet! Huwelijken fotograferen... ik zet dan 's morgens mijn vriendelijk gezicht op; ik imiteer mijn vader terwijl hij dat doet. Ondertussen denk ik: 'Dit is NIET wat ik wil doen! Het ideaalbeeld voor mij is: rondlopen en fotograferen. Alleen maar doen wat ik wil. Daarvoor wil ik best compromissen sluiten op het gebied van comfort. Binnenkort verhuis ik naar een appartement in Gent. De verhuis zal eenvoudig zijn. Alles wat ik heb, inclusief mijn fototoestel, mijn lenzen en mijn boeken, kan in de koffer van één wagen.

On the road •

Na dertig jaren kijk ik achterom naar het parcours dat ik heb afgelegd. Het is een kronkelend pad dat bij elk compromis een scherpe bocht gemaakt heeft. Hier zit iemand voor me die nog aan zijn weg moet beginnen, onbezonnen, rechtlijnig en volledig vrij. Niets is zo mooi als je hart te kunnen volgen. Die weg komt altijd uit bij wie je bent. Goeie reis, Aaron!