Advertentie
Het nieuwe richtprijzenboekje 2019 is uit!
Het richtprijzenboekje dient behalve voor prijsindicatie ook als richtlijn in gerechtelijke procedures bij toewijzing van honoraria en schadevergoedingen bij geschillen. De richtprijzen zijn gebaseerd op onderzoek naar het prijspeil voor publicatie en productie. Bij de prijsberekening worden behalve resultaten van binnenlands onderzoek ook de prijzen van (EU) beheersmaatschappijen zoals het Belgische Sofam meegenomen.
Klik hier voor meer informatie
of om het boekje te bestellen.
In een bericht van Villamedia was het volgende te lezen. Het Algemeen Dagblad gaat kopij uitwisselen met de Noordelijke Dagbladcombinatie (Dagblad van het Noorden en Leeuwarder Courant). Freelancers wier verhalen worden doorgeplaatst in de Noordelijke kranten krijgen daar geen geld voor. ‘In eerste instantie zal de uitwisseling zich richten op de kopij die door de vaste verslaggevers van AD wordt geschreven’, schrijft zakelijk hoofdredacteur Bart Verkade aan de freelancers. ‘Toch zal het niet uitgesloten zijn dat ook voor artikelen van freelancers belangstelling bestaat. Dat zal vrijwel altijd gaan om stukken die ook bij AD op landelijke pagina’s worden geplaatst.’ Hij wijst erop dat de freelancers via hun opdrachtovereenkomst met het AD al toestemming hebben gegeven voor gebruik van hun werk binnen ‘redactionele samenwerkingsverbanden’.
Het AD geeft het al aan, de freelancers hebben er in hun opdrachtovereenkomst voor getekend. Dan mag het dus. Op het moment dat de freelancer daar níet mee akkoord gaat, dan mag het niet.
Dan komt het veelgehoorde argument van de (foto)journalisten: 'Maar wanneer ik niet teken krijg ik de opdracht niet'. Dat kan. Dan gaat de opdracht naar een ander. Dit komt omdat er altijd mensen zijn die zullen zwichten. Alles heeft zijn prijs, maar het hebben van principes kan erg kostbaar zijn.
In een democratie heeft altijd de helft plus één gelijk. In gevallen hebben er echter enkelen de meerderheid, degenen die wél tekenen en daardoor anderen voor het blok zetten met het dilemma: Tóch tekenen én eten of principieel zijn en van de honger geen ontlasting. Zoals gewoonlijk valt alles terug op het principe 'Eendracht maakt macht.' Helaas kun je die eenheid niet afdwingen, het individu beslist uiteindelijk over deelnemen aan de eendracht. En dát heeft nu juist geen donder te maken met het al dan niet vriendjes zijn van bepaalde personen of met het al dan niet functioneren van de een af andere organisatie die ook alleen maar organisatie is omdat men daar eendrachtig lid van is.
Op zich is dit van de zotte. Wanneer ik uitgever was zou ik een verband aan gaan met alle andere uitgevers. In het kader van zo'n verband zou je dan niet hoeven betalen voor doorplaatsing. Dit is werkelijk de wereld op zijn kop, al zou ja aan de andere kant een dergelijke samenwerking tussen uitgevers kunnen zien als een nationale of, erger nog, Europese uitgave. Het is werkelijk degoutant te zien hoe bepaalde uitgevers altijd weer proberen onder alle, al dan niet wettelijk, geregelde zaken uit te komen door 'hun' freelancers onder druk te zetten.
Tot zover lijkt het een duidelijk verhaal. Vinden wij dit ongewenst dan zou onze regering nieuwe wetgeving kunnen maken. Die dan ook in Nederland gaat gelden. Zinloos. Waarom? Omdat veel nieuws de grens over gaat. De term redactionele samenwerkingsverbanden is een zeer ruim te interpreteren begrip. Zodat het nieuws uit, laten wij zeggen het AD, ook door "Het Dagblad van de Opper Patagonische Alpine Laagvlakte" gepubliceerd zal mogen worden.
Er zou een remedie kunnen zijn, de kartelwetgeving. In feite zijn samenwerkingsverbanden om auteurs poten uit te draaien doodordinaire kartels, dus dit zou een economisch delict op kunnen leveren.
Eigenlijk zouden men dan ook kunnen beginnen met enkele leden, die naar elkaar toe niet loyaal zijn, de bond of de verenigingen uit te gooien. Ik vrees dan dat de hoofdredacteuren, redactieassistenten en fotoredacteuren (om er maar eens een paar te noemen) die meewerken aan de instandhouding van de samenwerkingsverbanden er bij de NVJ het eerste uit zouden moeten vliegen. Ik ben echter een domme man, ik wil maar niet begrijpen waarom de bazen en het voetvolk in één vakbond moeten zitten die het belang van al haar leden nastreeft. Maar dat is weer een heel ander verhaal.
Maar zo lang wij geen opdrachten weigeren zal het probleem blijven bestaan. Gelukkig beschik ik nog over het privé telefoonnummer van een zeer vakkundige, betrouwbare en discrete beroepsmoordenaar. Het telefoonnummer stel ik graag ter beschikking aan gedupeerden...