Advertentie
Het nieuwe richtprijzenboekje 2019 is uit!
Het richtprijzenboekje dient behalve voor prijsindicatie ook als richtlijn in gerechtelijke procedures bij toewijzing van honoraria en schadevergoedingen bij geschillen. De richtprijzen zijn gebaseerd op onderzoek naar het prijspeil voor publicatie en productie. Bij de prijsberekening worden behalve resultaten van binnenlands onderzoek ook de prijzen van (EU) beheersmaatschappijen zoals het Belgische Sofam meegenomen.
Klik hier voor meer informatie
of om het boekje te bestellen.
Emily's Place •
Emily Migalski opent een houten doos en vraagt me welke thee ik wil. Mijn vinger dwaalt over de verschillende builtjes en valt stil bij ‘kaneel’ omdat ik die niet ken en eens iets anders wil proeven. “De kaneelthee is heerlijk! Dat is een goede keuze. Komt er zo aan,” zegt Emily en ze verdwijnt naar de keuken. Naast de fotozaak van Danny, runt ze al ruim tien jaar een Bed & Breakfast in hun ruime, landelijke huis in een residentiële buurt van Zonhoven. De naam van deze gemeente tussen Hasselt en Genk straalt zelf al vreugde uit: Zon-hoven. Deze levensvreugde weerspiegelt zich compleet in de riante B&B van Emily. “We stonden als enige in de Lonely Planet!”, straalt ze terwijl ze de antieke theepot binnenbrengt. “It’s a feast with Emily’s Place!” stond er. “Ik deed vroeger de winkel”, vertelt ze. “Bij de opkomst van het digitale liep dat terug. Ik was van plan om een halftijdse job te zoeken, maar toen zagen we een advertentie. Tijdens de races in Zolder waren er altijd slaapplaatsen tekort in de buurt. Dat bracht ons op het idee om hier boven mooie gastenkamers te maken. Onze dochters zijn erg ambitieus. We wisten dat hun studies veel geld zouden kosten. We hebben erop geanticipeerd. Nu zitten ze op de universiteit; eentje ervan studeert zelfs in Londen. De extra inkomsten komen goed van pas! Ik kan dit makkelijk combineren met de fotozaak. Aan de gasten vraag ik wanneer ze hun ontbijt willen. Meestal is dat tussen 8:00u en 10:00u zodat we niet op een onmenselijk uur uit bed moeten om alles voor te bereiden. De voormiddag betekent kamers opruimen en poetsen, maar dat combineer ik met het secretariaatswerk voor Danny. Ik doe de ontvangst en neem de telefoon op.”
Zonhoven •
We zitten in het kantoor van Danny Migalski (°1957). “Binnenkort gaan we de winkel verbouwen,” vertelt hij. “Ik ga er mijn kantoor installeren zodat ik ruimer zit. De omzet via de winkel stelt niet zoveel meer voor. Ik werk voornamelijk voor bedrijven. Huwelijken en communies zijn heel erg teruggelopen. Er horen een hoop andere artikelen bij, en daar ben ik niet mee bezig. Zonhoven is een gemeente met 20.000 inwoners. Voor publieksfotografie ben ik hier niet goed gelegen, maar ik ben op nauwelijks 100 m van deze plek geboren, en toen ik begon als zelfstandig fotograaf was hier niets. Het grootste deel van mijn omzet is altijd uit reclame gekomen; de rest, waaronder O&A en publieksfotografie in de studio, kwam er gemakkelijk bij, maar nu is dat weer helemaal weggevallen.”
Een klein reclamebureau •
“In 1980 ben ik afgestudeerd aan de academie van Genk. Twee jaar heb ik voor een reclamebureau gewerkt, maar dat ging overkop. Ze hadden over-geïnvesteerd. Daarna werkte ik een half jaar voor Bartok Audiovisuals. Dat sloot mooi aan bij mijn opleiding. Nu nog maak ik veel slide shows. Momenteel ben ik bezig met een film voor een bouwproject. In feite ben ik zelf een klein reclamebureau geworden. Ik coördineer de realisatie van alle media voor hun: de foto-opnames, de opmaak van de folders, de 3-D fotografie, de website. We zijn zelfs bezig met een 3-D film. Ik werk met allemaal mensen die bij reclamebureaus gewerkt hebben, maar die nu zelfstandig geworden zijn. Ik heb de volledige controle over het reclamebudget van het bedrijf en ik stel de mediaplanning op. Ik ben vrij autonoom in de uitvoering van die planning. Mijn vrouw Emily heeft altijd voor een reclamebureau gewerkt. Ze heeft altijd de contacten onderhouden met uitgeverijen zoals Roularta en zo.”
Food photography •
“Een belangrijk deel van mijn fotowerk is food photography. ISPC is een horecagroothandel uit Gent waar ik al 17 jaar voor werk. Meestal doe ik de opnames op verplaatsing. In de beginjaren was dat in de vestiging in Breda, en sinds 2000 in Gent of in Luik. Ik bouw er dan mijn studio op en ga er aan de slag. Onlangs fotografeerde ik in Zaventem exotisch wild dat juist toegekomen was via de luchthaven. Je moet er als fotograaf uitsteken om nog aan de bak te komen. Veel klanten krijgen tegenwoordig hun beelden aangeleverd via hun verdelers. Ik moet het vooral hebben van de mond aan mond reclame. Twee jaar geleden heb ik een FEP Gold Award gewonnen. Dit heb ik op mijn site geplaatst, maar echt veel ruchtbaarheid heb ik er niet aan gegeven. Toch zijn het deze kleinigheden die helpen om mijn reputatie te versterken. Ik ga echter niet speciaal opnames maken om aan dit soort wedstrijden deel te nemen. Ik ben eerlijk gezegd verzadigd van het werk. Wanneer ik niet moet werken, zoals wanneer we op vakantie zijn, dan maak ik ook geen opnames. Dit betekent achteraf weer meer werk wanneer we terug thuis zijn, en trouwens: wat moet ik met die opnames doen? De meeste voldoening haal ik uit mijn werk wanneer de klant tevreden is en op tijd zijn factuur betaalt. Tenslotte: wij zijn beroepsfotografen. We doen het voor het geld. Daar moeten we niet flauw over doen.”
Variatie •
“Portretten hebben me nooit zo geïnteresseerd”, zegt Danny. “De mens is telkens anders, maar het onderwerp is altijd hetzelfde. Ik kan mijn licht wel eens een keer aanpassen, maar toch wordt dat voor mij eentonig. Soms fotografeer ik modellen, maar dat is toch eerder bijzaak. Ik heb variatie nodig. Dat vind ik het leukst”, zegt Danny. “Momenteel ben ik bezig met een opdracht voor INE (Inland Navigation Europe). Ze maken promotie voor de binnenscheepvaart. De ene dag vlieg ik over het Albertkanaal in België voor de luchtbeelden , dan zit ik weer in Rotterdam. Ik vaar mee op die schepen en onderweg maak ik opnames. Heerlijk! Je komt in een ander ritme, in een andere wereld die je constant verbaast: ‘Ah, werkt dat zo?’ De navigatie bijvoorbeeld gebeurt tegenwoordig met een computermuis en een scherm. De route wordt ingegeven, en dan vaart het schip zelfstandig die koers. Obstakels en andere schepen worden automatisch vermeden. De andere schepen worden herkend: ze komen met een code op het scherm. Ik kan op deze manier voortdurend bijleren. Dat vind ik het boeiendste aan dit beroep.”
Post productie •
Danny toont me een folder van feestelijk verpakkingsmateriaal: doosjes, linten, versieringen, enzovoort. “Dit noem ik ‘werkfotografie’, zegt hij. “Het zijn packshots met variaties in kleur. Vergis je niet: dit is geen bandwerk. Zo één opname maak je niet effe in een kwartier. Het licht wordt aangepast, de achtergrond wordt veranderd, de compositie moet kloppen. Vroeger deed ik dit soort opnames met de technische camera of met de Hasselblad. Nu gebeurt dat allemaal met de Nikon. De nabewerking is erbij gekomen. Deze is minstens even belangrijk als de opnames. Over het algemeen betekent één uur opnames ook één uur nabewerking. Die doe ik allemaal zelf: detoureren, foutjes uit de producten halen, een andere achtergrond invoegen, het logo van de fabrikant erin verwerken, het artikel-nummer toevoegen, enzovoort. Met deze bestanden gaat de klant naar een goede drukker, en daarmee is mijn verhaal afgelopen. Vroeger kwam men voor de vergrotingen naar de fotograaf, maar nu zit er op elke hoek van de straat wel iemand die bijna gratis vergrotingen maakt. De extra afdrukken zijn allemaal weggevallen.”
Evoluties •
“Over het algemeen ben ik tevreden over mijn job,” mijmert Danny, “maar soms steekt het tegen, vooral op momenten dat je je gebruikt voelt door mensen die het zich kunnen veroorloven. In de fotografie is het moeilijk om een vuist te maken. “Iedereen kan het”, wordt gezegd. In bedrijven doen ze de simpele dingen trouwens zelf. Hoe zie ik de evolutie van de vakfotografie? Het winkelgebeuren gaat verder wegvallen. De verkoop gebeurt nu al voor meer dan 15% via het internet. De rest gaat naar de grote oppervlakten. Zo heb ik een klant met een speelgoed-groothandel. Hij heeft jaren een winkel gehuurd op de Trade Mart in Brussel. Dat kostte hem een fortuin en er kwam op de duur geen kat meer. Nu is hij begonnen met een webshop en verkoopt hij wereldwijd. Zelfs zijn oude “rommel” geraakt hij zo kwijt. Er is altijd wel iemand geïnteresseerd, en het kost hem allemaal niets meer. Dat is de evolutie. Wat het ambacht betreft, weet ik het ook niet zo goed meer. Ik ken veel collega’s die aan het afbouwen zijn, die al gesloten zijn of die failliet gegaan zijn. Er is altijd wel een reden voor: te snel groot geworden, teveel personeel, of wat dan ook. België is misschien wel te klein voor zoveel fotografen.”
Doodskisten •
“Vorig jaar maakten we hier een cataloog voor doodskisten,” vertelt Danny. “De garage stond vol doodskisten, de studio stond vol. Voor de B&B gasten was dit geen leuk zicht, en bovendien heeft het me zelf bijna mijn hachje gekost. De allerlaatste kist die we fotografeerden, viel plots om. Ik probeerde haar nog tegen te houden, maar ik zat er bijna onder. Ik heb nog steeds een blauwe plek op mijn been. Zo kan je vroeger in je kist liggen dan je van plan was”, lacht Danny, “maar daar ben ik nog niet aan toe. Eerst nog wat genieten van de mooie en lekkere dingen!”
Het goede leven •
Ondertussen staat de tafel in de eetkamer al gedekt voor het ontbijt van morgen. Het ziet er allemaal heel uitnodigend en gezellig uit. De gasten zijn toegekomen en hebben zich in hun suite teruggetrokken. Het is ondertussen pikdonker en het regent pijpenstelen wanneer ik terug in mijn auto stap. Danny en Emily wuiven me uit, maar wat zou ik me graag nog wat laten verwennen in Zonhoven.
