Het is een wijk in Ede, waar mijn Belgische juffrouw mij instuurt. Als gewoonlijk weet zij, ondanks dat haar kaartje onlangs is 'opgedeet', niet helemaal van de hoed en de rand. Gelukkig heb ik voor ik vertrok, een goede gewoonte, eerst op de kaart gekeken. Ik kom in een nieuwbouwwijk, met kronkelende straten, veel groen en speelgelegenheden. Maar dan léuk. In een bocht én op een hoek ligt een huis verscholen in het groen, iets groener dan de omgeving, een stukje natuur in een park. Een kronkelend klinkerpad leidt langs een barbecue naar een voordeur. Aha, levensgenieters...
Dokawerk en politie •
Natuurlijk werd alles in die tijd in een doka gedaan, afdrukken ontwikkelen in ‘schommelebakjes’, omgeven door de geur van azijnzuur en fixeer. Herman zwierf veel buiten rond met zijn Nikon, zijn latere voorliefde voor het fotograferen van dieren zal hier ongetwijfeld uit zijn voortgekomen. Het zou logisch zijn geweest wanneer hij dit ook zou zijn gaan doen. Maar het leven loopt soms anders.
“Oorspronkelijk kom ik uit Zeeland, uit Goes. De natuur en de fotografie vond ik boeiend, maar uiteindelijk kwam ik terecht op de Politieschool in Limburg. Het werk beviel mij wel, contact met mensen, afwisseling. En zo kwam ik bij de politie terecht, bij de straatdienst.”
Hogerop, ICT, Fotovakschool •
“Ik heb dat werk met plezier gedaan, maar er zit weinig progressie in. Je bent agent nummer 6400 in de rij, eerst promoveert nummer 1 naar een hogere rang, dan ben jij nummer 6399. Na tien jaar wist ik het, uiteindelijk had ik weinig trek om op nummer 1 te komen staan nét voordat ik met pensioen zou gaan en ik keek uit naar iets anders. Dat werd een automatiseringsopleiding in dienst van de baas. En ook hiervan heb ik geen spijt gekregen. Hiervan heb ik met mijn fotografie nog steeds profijt. Dit heb ik gedaan tot 2000, toen heb ik afscheid genomen en ben voor mijzelf begonnen. Natuurlijk ben ik er ook bij blijven fotograferen. Op zich was dit wel aangenaam, ik had genoeg werk in de automatisering, ik detacheerde mijzelf bij diverse projecten. Ik deed dit zo'n drie tot vier dagen in de week, de rest was gevuld met de hobby die steeds professioneler werd. Alles was inmiddels digitaal en je merkt toch wat hiaten in je kennis, dus ik besloot om een vakopleiding fotografie te gaan volgen op de Fotovakschool in Apeldoorn. Deze rondde ik in 2012 af met het predicaat cum laude.
Verdienmodel •
“Het verdelen van je tijd tussen fotografie en andere bezigheden geeft, vooral tegenwoordig nu de inkomsten zo wisselend kunnen zijn, veel rust. Bovendien ben je dan niet gedwongen om voor een appel en een ei te gaan werken maar kun je nee zeggen. Voor bladen werk ik niet, de uitgeknepen tarieven laat ik aan anderen. Uiteindelijk overleven die bladen het toch niet, dus waarom zou je moeite doen om in die overvoerde makt binnen te komen. De bladen kosten bovendien te veel tijd en dat heb ik niet. Ik werk ook niet voor stockbureaus, zelfde reden.” Misschien dat een goede agent iets is? opper ik voorzichtig. “Nee, dan moet je het wel treffen, maar je bent meestal één uit velen. Ook dat is een hangpositie. En voor € 2,50 krijgt niemand van mij een foto. Ik krijg ook zelden vraag naar beelden uit archief, bij artikelen. De persfotografen die je hoort klagen werken nog met een verdienmodel van een paar jaar terug, maar wanneer iets niet loopt moet je het loslaten en andere wegen zoeken. Ik richt mij hoofdzakelijk op opdrachtenwerk, hoofdzakelijk voor bedrijven. . In principe werk ik met een licentiemodel, de klant betaalt en mag er daarna mee doen wat hij wil, de auteursrechten blijven bij mij, de auteursrechten handhaaf ik volgens de Algemene voorwaarden Fotografenfederatie. Ik ga er wel van uit binnen dit model dat ik, linksom dan wel rechtsom, mijn dagtarief binnen moet krijgen. Ik denk natuurlijk wel na over de financiële kant van mijn vak. Maar angst voor de toekomst? Nee, je moet in jezelf geloven, dan gelooft de klant er ook in.”
Het werk •
Nog steeds is natuurfotografie een geliefd onderdeel van zijn werk. “Ik fotografeer graag paarden. Paarden hebben iets dat mij aanspreekt. Je doet dit wel vaak voor particulieren, maar het is toch anders dan publieksfotografie. Dat doe ik dus niet, voor de portretjes en de pasfoto's kunnen de mensen terecht bij de fotozaak of bij collega fotografen. De andere grote specialisatie is culinaire fotografie. Mijn afstudeeropdracht voor de FVS heb ik bij Restaurant Het Pomphuis gedaan. Dit viel daar zo goed dat ik er ben blijven 'hangen', ik heb veel voor dit restaurant gedaan. Gerechten, interieurs. Dat laatste reken ik ook tot mijn werkzaamheden. De culinaire fotografie ben ik pas goed ingerold omdat ik meewerkte aan Stichting Weesdefoto.nl . Een van de ouders werkte bij een reclamebureau en heeft mij gevraagd te fotograferen voor een kookboek. Voor het kookboek heb ik de foto's gemaakt bij hotel-restaurant Ruimzicht in Doetinchem bij de bekende chef-kok Mike Vrijdag.
Als allrounder voel ik mij het prettigst. Mensen, dieren, producten, voedsel, gebouwen; alles komt bij mij voor de lens. Kwaliteit zonder concessies, mooie foto's is wat ik graag doe, er mag niets aan rammelen. Aan de uitrusting ook niet, de mooiste beelden verniel je met een slecht objectief. Fotografie wordt een beetje een ander vak. Fotografen gaan ook filmen. Zo'n filmpje lijkt wel leuk maar eigenlijk, wanneer je het goed wil doen komt er meer bij kijken dan men je wilt laten geloven. Filmen heeft nogal een steile leercurve, persoonlijk ben ik geneigd te zeggen: schoenmaker, hou je bij je leest.”
Website en internet •
“Op mijn website staat het heel duidelijk, Ik wil mensen laten genieten van mooie beelden. Een foto is voor mij perfect als je een paard, product of gerecht zó neerzet dat het leeft, herkenbaar of smakelijk is.”
Dit is de uitstraling die ik wil hebben. Het is ploeteren met de SEO, iedereen denkt daar anders over, Google houdt wijselijk de mond. Wel heb ik het zo ver dat ik bij een zoekopdracht op de eerste pagina sta met twee foto's. Het is wel een terrein waar ik mij zeker in ga verdiepen inde nabije toekomst. Je moet met het internet ook erg oppassen, je gaat namelijk de hele wereld over en zou je iets verkeerds doen en dat weer weg willen halen dan lukt je dat van zijn leven niet meer.
“Het is wel fascinerend. Je drukt op een knop en je foto is aan de andere kant van de wereld. Ook het opsturen van foto's naar klanten is onnodig geworden. Alleen, ftp heb ik helemaal los gelaten. Meer dan de helft van de mensen snapt het eenvoudigweg niet. Dus waarom zou je dat nu willen. Voor een klant maak ik daarom een subdomein aan. Hij krijgt een mailtje en dan kan er worden ingelogd op mijn website met een gebruikersnaam en een password. Daar staan alle foto's apart in een slideshow én allemaal in één zipfile. Aanklikken in je browser welke beelden je wilt hebben en het komt naar je toe. Wil je alles, dan klik je het zipfile-tje aan. Is voor iedereen toch veel simpeler...”
Het gesprek is teneinde. Tenminste... “Nog koffie? Met van die appelcake?” Culinair zit soms in de kleinste dingen...