Editie 2013-2

Verhoging licentietarief draagt niet het karakter van een boete

In de algemene voorwaarden van de Nederlandse Fotografen Federatie is bepaald dat een fotograaf die geconfronteerd wordt met een inbreuk een verhoging kan vorderen van een aantal maal het licentietarief. Veel fotografen gebruiken deze voorwaarden om hun schade te begroten, ook of juist wanneer partijen deze voorwaarden niet zijn overeengekomen. Dit stuit op weerstand bij inbreukplegers en hun juridisch adviseurs omdat deze verhoging volgens hen het karakter van een boete heeft.

Zij gaan er echter aan voorbij dat de mogelijkheid voor fotografen om een verhoging te vorderen essentieel is, immers zonder deze mogelijkheid zal het plegen van inbreuken gunstiger zijn dan het vooraf vragen van toestemming en het betalen van het licentietarief. Wanneer fotografen alleen maar hun licentietarief zouden kunnen vorderen wanneer inbreuk wordt gepleegd en niet de immateriële schade die ontstaat door het ontbreken van toestemming en/of naamsvermelding wordt het handhaven van auteursrechten een heikele onderneming.

Hoe gaat u Adobe Photoshop gebruiken nu het een cloud abonnement wordt?

Ik gebruik de Creative Cloud al
7% (97 stemmen)
Ik wil mij abonneren op de Creative Cloud
4% (59 stemmen)
Ik zal de laatste abonnementsloze versie van Photoshop blijven gebruiken
64% (870 stemmen)
Ik zal een alternatief gaan gebruiken
22% (308 stemmen)
Ik gebruik Photoshop niet
3% (36 stemmen)
Totaal aantal stemmen: 1370

Henk Wildschut

In Museum Jan Cunen te Oss leip in 2013 de tentoonstelling SOLO - Henk Wildschut. Illegale immigranten spelen de hoofdrol. Maar het zijn vooral hun tijdelijke onderkomens die het verhaal vertellen.

Bij de derde editie van fotofestival Bredaphoto in 2008 was het wat mij betreft een van de sterkste onderdelen: de expositie 'Shelters' van Henk Wildschut (Harderwijk, 1967). Vijf jaar later vormt de Shelter-serie het hart van de tentoonstelling 'SOLO - Henk Wildschut' die in 2013 te zien was in Museum Jan Cunen te Oss.

Het gaat om de eerste museale solotentoonstelling van de fotograaf. Maar de titel 'SOLO' slaat denk ik op de eerste plaats op de mensen die Wildschut vaak fotografeert, mensen die alleen op de wereld staan, overgeleverd aan de grillen van het lot.

Het was in 2005 dat Wildschut in Calais terecht kwam in een merkwaardig stukje niemandsland, ter plaatse 'de Jungle' genoemd. Er woonden illegale immigranten in zelfgebouwde hutten en tenten, tijdelijk, in de hoop ooit via een of andere vrachtwagen het Kanaal over te kunnen steken naar het beloofde land Groot-Brittannië.

Auteursrecht, flexibel of vastgeroest?

Of het geldende auteursrecht nog beantwoordt aan de wensen vanuit de praktijk is een vraag die velen bezighoudt.

Al eerder verscheen een rapport van de hand van professoren Hugenholz (IViR) en Senftleben (VU) getiteld ‘Fair use in Europe. In search of flexibilities?’  waarin de flexibilisering van het auteursrecht in het licht van Europese wetgeving is onderzocht.

Nieuwe features in Lightroom 5 Beta: mijn persoonlijke top-5

Op 16 april heeft Adobe menigeen verbaasd met de release van de publieke beta van Lightroom 5. Lightroom 5 heeft voor elk wat wils: van de door velen gevraagde ‘healing brush’ over automatische perspectiefcorrecties tot ellipsvormige verloopfilters.

Professional Imaging 2013, een nabeschouwing

Professional Imaging 2013 is nu amper één week afgelopen. PhotoNmagazine mocht ook dit jaar het jaarlijkse beeldmakersfeest, want dat is het, vanuit een beursstand meemaken. Een observatie van een levendig marktplein, dat een afspiegeling is van de hedendaagse beroepspraktijk in België en Nederland.

Expositie Iconische Beelden van H.M. Koningin Beatrix

Ter gelegenheid van de troonwisseling werd er op Professional Imaging een bijzondere expositie gepresenteerd van portretten uit de geschiedenis van het leven van H.M. koningin Beatrix, gemaakt door een aantal erkende hoffotografen.

De fotografen John Thuring, Rob Ris (Studio Max Koot), Robin Utrecht, Jeroen van der Meyde, Werry Crone en Raymond Rutting tekenden voor beelden die bepalend zijn geweest voor het imago van de koningin.

De expositie werd na afloop van de beurs overgebracht naar de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag. De expositie aldaar loopt van 22 april tot en met 13 juni  2013. Voor meer informatie kijk op www.kb.nl.

ik wil fotograferen

ik wil fotograferen

met mijn ogen dicht
als een muzikant die speelt

met mijn oren dicht
als een spast die schreeuwt

De nieuwe generatie: 06 fotografen in een veranderende wereld

Er is een gezegde 'Alle waar is naar zijn geld'. Onder dat kopje kun je de ‘budget’ 06-fotografen vangen. Er is ook een publiek voor, waarom zou je die realiteit negeren? Struisvogelneigingen?

Er bestaat ook een citaat: "Iedereen heeft het over de prijs, niemand spreekt over de waarde." Ook dit is een realiteit.

Je kunt iemand die in een Skoda wil rijden proberen een Rolls aan te smeren, maar dit getuigt niet van realiteitszin. Aan de andere kant zul je iemand die voor een Rolls kiest nooit, ook niet wanneer je 'm een geweldig prijsvoordeel voorspiegelt, in een Skoda kunnen tillen.

Persoonlijk ben ik blij met budgetfotografen. Het vak houdt ze van de straat en uit mijn vaarwater.

Op zich is er niks mis met budgetfotografen, ik ken de eigenaar van een studio waar vrijwel alleen maar goedkope packshots worden gemaakt, ik ken een schoolfotograaf, ik ken een fotograaf die als printshopboer door het leven gaat. Zij hebben allen wel een miljonairsstatus en leiden een stressloos leven. Ik ken ook doorstressde topfotografen, soms een faillissement nabij.

Kurt Anthierens

Een grote schuur langs een smal slingerbaantje. Weidse weiden aan de voet van de Vlaamse Ardennen. De zon sprenkelt zilveren slingers in een vijver. Ganzen houden langgenekt de wacht in Mullem. Hier heeft Kurt Anthierens zijn fotostudio. Deze is opgevat als een ruime, functionele loft, maar zonder de kilte van een industriële ruimte. Er hangt een warme huiselijkheid die mensen verwelkomt. Gedoseerde evenwichten: modern en klassiek, nieuwe en oude materialen, wit en zwart, man en vrouw, licht en donker; yin en yang. Onderweg had ik sneeuw en hagel. De lente blijft steken in ondernulse temperaturen. Wat brandt het haardvuur hier uitnodigend! De ontvangst aan de ruwhouten tafel voelt als een tussenstop tijdens een kille wandeling. De winterjas kan uit. Het opgejaagde hart slaat een paar slagen minder. Landelijke rust als tegenpool van de metropolitan buzz. De stilte is slechts een adempauze in een symfonie die nooit ophoudt.

Een Canadese berghut

Recht hebben, recht krijgen en rechtvaardigheid

Als fotograaf die zijn foto’s gebruikt ziet in magazines, dagbladen en websites – om maar eens wat voorbeelden te noemen - zonder dat daarvoor toestemming is gevraagd, staat u volledig in uw recht als u de uitgever of websitehouder aanspreekt vanwege inbreuk op uw auteursrechten.

Maar recht hebben en recht krijgen, dat zijn twee verschillende zaken. Heel vaak worden foto’s op het eerste verzoek wel verwijderd, maar helaas niet altijd. Een veel gehoord verweer is ‘de foto stond op een rechtenvrije site’ of ‘er staat geen copyrightnotice in de foto’.

Met een ‘rechtenvrije site’ wordt door gebruikers zonder uitzondering bedoeld een website waarop foto’s staan afgebeeld die gedownload kunnen worden zonder enige technische of financiële beperking. Dat is iets anders dan wat de auteursrechthebbenden daar onder verstaan, namelijk een website waarop afbeeldingen staan waarbij de vermelding staat dat de auteursrechthebbende toestemming geeft de foto vrij te gebruiken. Rechtenvrije foto’s bestaan in principe niet, wel foto’s waarvan de rechthebbende aan heeft gegeven dat ze gebruikt mogen worden zonder nadere toestemming.

Herman Goudzwaard

Eigenlijk is het bizar in deze tijd, een fotograaf die zich specialiseert in food en paarden. De grappen liggen je, na de paardenvleesaffaire, voor op de tong. De paarden zijn alleen niet voor de consumptie en de gerechten niet voor de 'hippiek.' Het kwam eigenlijk door opa Goudzwaard. Toen Herman twaalf jaar oud was kreeg hij een oude Nikon cadeau. Herman werd enthousiast en het is nooit meer over gegaan.

Het is een wijk in Ede, waar mijn Belgische juffrouw mij instuurt. Als gewoonlijk weet zij, ondanks dat haar kaartje onlangs is 'opgedeet', niet helemaal van de hoed en de rand. Gelukkig heb ik voor ik vertrok, een goede gewoonte, eerst op de kaart gekeken. Ik kom in een nieuwbouwwijk, met kronkelende straten, veel groen en speelgelegenheden. Maar dan léuk. In een bocht én op een hoek ligt een huis verscholen in het groen, iets groener dan de omgeving, een stukje natuur in een park. Een kronkelend klinkerpad leidt langs een barbecue naar een voordeur. Aha, levensgenieters...

Dokawerk en politie

Natuurlijk werd alles in die tijd in een doka gedaan, afdrukken ontwikkelen in ‘schommelebakjes’, omgeven door de geur van azijnzuur en fixeer. Herman zwierf veel buiten rond met zijn Nikon, zijn latere voorliefde voor het fotograferen van dieren zal hier ongetwijfeld uit zijn voortgekomen. Het zou logisch zijn geweest wanneer hij dit ook zou zijn gaan doen. Maar het leven loopt soms anders.

Fotografie langs de Amsterdamse grachten

Een langzame schemering daalt neer over de stad. De auto’s op de gracht hebben al hun te felle koplampen aan, maar ik fiets nog zonder licht. Het is nog láng geen avond, en als je langs de bomen omhoog kijkt zie je dat het niet eens echt donker is; ook de straatlantaarns branden nog niet. Met mijn kleine cameraatje kan ik zonder probleem en hinderlijke flits een foto maken.
Maar ik fiéts al door een foto, realiseer ik me, hier op de Amsterdamse Prinsengracht, die velen alleen van foto’s kennen. Of van een schilderij. Al die van elkaar verschillende grachtenhuizen, auto’s geparkeerd langs het water, de zachte bogen van een door lampjes verlichte brug. Aan de overkant is een heel stuk gracht leeg en kaal – alle bomen daar zijn verhuisd. Er wordt aan de kaden en het wegdek gewerkt, en als ik de grote graafmachine wegdenk, herken ik de gracht zoals je die op een zeventiende-eeuws schilderij ziet, een lege kade, geen hoge bomen of woonboten, en vooral: geen auto’s.

Dit jaar wordt er veel gevierd in Amsterdam: na tien jaar gaat het Rijksmuseum weer open, het Concertgebouw staat er al honderdvijfentwintig jaar, en vierhonderd jaar geleden werd met de bouw van de grachtengordel begonnen. En ik fiets fluitend langs die grachten, als ik kon fluiten tenminste. Meer dromend eigenlijk, half neuriënd slinger ik om auto’s en toeristen heen, en denk aan vroegere avondwandelingen met mijn grootvader die, stevig voortstappend, de handen op de rug, ons eindeloos verhalen vertelde over al die verschillende soorten gevels, en de geschiedenis van de grachtenhuizen.
Het mooie is dat er nu zo veel panden als museum zijn te bezoeken, en, nog mooier, dat er op de Keizersgracht op loopafstand van elkaar zelfs twee serieuze fotografie-musea in prachtige panden huizen. Soms geniet ik er meer van interieur en grachtentuin dan van het daar geëxposeerde, maar dat is een geheim.

Waarom ik mijn contract met Getty beëindigde

Onlangs maakte ik gebruik van een geweldige nieuwe functie van Google, men kan een afbeelding uploaden en zien waar deze online kan worden gevonden. Ik was gefascineerd door de innovatieve techniek en gebruikte enkele van mijn beelden om deze nieuwe functionaliteit te kunnen beoordelen. Na het uploaden van een afbeelding van mijn hond (zie foto) ontdekte ik dat deze werd verkocht op CafePress, een bedrukker van allerlei zaken als T-shirts, koffiemokken enzovoorts als een poster in verschillende maten. (klik hier om poster op CafePress te zien).

De ontdekking was natuurlijk geen zware schok, ik had een hoge resolutie versie van het beeld via Getty te koop volgens een contractuele overeenkomst. De relatie met Getty, die reeds drie jaar bestond, is eigenlijk ontstaan vanuit de beelden die ik op Flickr had geplaatst.

In eerste instantie was ik verheugd te zien dat iemand een licentie had voor het "arty" gebruik. Maar ik begon mij wel af te vragen hoe het mogelijk was dat ik niets wist van de mogelijkheid dat deze poster te koop was op een dergelijke 'high profile' site. Meestal sturen agentschappen als Getty aan de kunstenaars een mededeling, zodat ze kunnen een indruk kunnen krijgen wie het beeld heeft gekocht en waarvoor het wordt gebruikt. Maar ik kon mij niet herinneren een degelijke verklaring te hebben gezien en ik heb nooit de betaling van een royalty mogen ontvangen voor dit beeld, dat te koop was sinds juli vorig jaar. Ik heb mijn account bij Getty dubbel gecontroleerd maar kon geen enkele vermelding van de verkoop vinden.