Editie 2014-3▼

(Prof. Katrin Eismann: "Photography was never meant to tell the truth.")

Fotografie is in zijn aard en wezen een vervalsing van de werkelijkheid:

Emmy Andriesse fotografeerde de wereld van schilder Vincent van Gogh •

In het Van Gogh Museum, waar honderden buitenlandse toeristen zich verdringen voor het werk van de schilder, zijn nu de foto’s te zien die Emmy Andriesse (1914-1953) maakte in de sfeer van Van Goghs schilderijen.
In 1951 werd haar gevraagd de wereld van Van Gogh te fotograferen, zij reisde daarvoor naar Frankrijk, naar Auvers-sur-Oise in de buurt van Parijs waar Van Gogh stierf, en naar het zuiden, naar Arles en Saint-Rémy-de-Provence waar hij werkte.
Emmy Andriesse is een van de belangrijke fotografen van de eerste helft van de twintigste eeuw, zij is bekend van die indringende afbeeldingen uit de Hongerwinter, en vooral van de foto die het symbool van die periode werd: het jongetje met het pannetje. Het is honderd jaar geleden dat zij werd geboren: een mooie gelegenheid voor het Van Gogh Museum nu haar foto’s uit de collectie te tonen.

Variabele kosten versus vaste kosten •

Variabele kosten zijn de meest overzichtelijke kosten. Zij variëren met de omzet mee. Hoe meer fotolijstjes er worden verkocht, hoe hoger de omzet. Hoe meer kilometers je maakt, hoe hoger de brandstof- en onderhoudskosten en hoe hoger de evenredige doorberekende reiskosten. Variabele kosten houden gelijke tred met de werkzaamheden, geen werk, geen kosten.

Vaste kosten komen iedere keer terug. De lease of de aflossing van de bedrijfswagen, de lease van de Hasselmiya of de Nikanon, de aflossing én rente van de hypotheek of de huur van het bedrijfspand. Deze komen iedere maand terug, onafhankelijk van de omzet. Het komt er op neer dat wanneer de omzet daalt met 50% de vaste lasten verhoudingsgewijs met 100% toenemen. Een van de belangrijke kostenposten is telefonie.

Ervaringen PhotoNmagazine met VoIP •

Vanuit onze eigen (jarenlange) ervaringen met VoIP (Voice over Internet Protocol), dus telefoneren via de internetverbinding, hebben wij gemeend de diensten van CheapConnect aan onze lezers aan te kunnen bevelen.

De Gemeente Rotterdam stelt zich kennelijk op het standpunt dat zij foto's, al dan niet speciaal voor het Gemeentearchief gemaakt of nog te maken, vrijelijk moet kunnen publiceren. Dit om den volke kond te doen hoe Rotterdam er uitzag en hoe de stad er tegenwoordig hoe langer hoe meer níet uit gaat zien.

Het bestaande fotoarchief is deel één van de zaak. Hoe men in de toekomst denkt te om te gaan met de auteursrechten is een tweede deel. Voor nieuw te maken werk deed de 'slimme' Gemeente een oproep, twee saillante passages werden door ons geaccentueerd:

Fotografen gezocht
Het Stadsarchief Rotterdam zoekt enthousiaste fotografen voor het vastleggen van het dagelijks leven in de stad. Eeuwige roem ligt in het verschiet. De gemaakte foto’s worden opgenomen in de collectie van het archief, het openbare geheugen van Rotterdam. Zo blijft een representatief beeld van de stad bewaard voor de toekomst.

Zo is er bijvoorbeeld de regeling Fiscale Oudedagsreserve, waarbij een deel van de winst apart gezet wordt als ‘appeltje voor de dorst’ en waarbij het voordeel is dat over dat deel hoeft nu nog geen belasting hoeft te worden bepaald. Een andere mogelijkheid is om een lijfrente af te sluiten bij bijvoorbeeld een verzekeraar en waarbij het voordeel is dat de premie voor de lijfrente fiscaal aftrekbaar is. Aan deze regelingen zijn (uiteraard) voorwaarden verbonden.

corpus delecti

kunst is
de tot religie verheven vrucht
van de verveling

De titel van het tweetalige boek waarin de portretten en verhalen bijeengebracht zijn, is fraai gekozen. Want deze vrouwen hebben niet alleen vreselijk lichamelijk te lijden (gehad), ze worden ook vaak door hun omgeving genegeerd, alsof ze niet bestaan, onzichtbaar zijn. En de Duitse fotografe maakt ze als het ware weer zichtbaar, geeft ze een gezicht. Dat doet zij op de eerste plaats door hen prachtig te fotograferen in hun mooiste kleren tegen een zwarte achtergrond. Door die zwarte achtergrond worden ze bijna letterlijk losgemaakt van hun dagelijkse omgeving, worden het individuele personen met een eigen wil en waardigheid. En zo kijken ze vaak ook in de lens: hier ben ik. Ze lijken een niet kapot te krijgen schoonheid uit te stralen - en sommigen lachen er ook bij. Niet dat de fotografe het mooier voor wil stellen dan het is. Maar hoe zwaar gehavend de gezichten en andere lichaamsdelen van deze vrouwen ook zijn, ze worden niet neergezet als slachtoffers.

Moderne Nomaden •

'We wonen hier tijdelijk', vertelt Isabel. 'Elke keer wanneer we naar België komen, vinden we wel iets. Soms is het een mooi en groot appartement, soms is het een studentenkamer die we voor een tijdje kunnen huren. Deze keer hebben we geluk. Ze wijst naar de gitaar en de partituren op de lounge sofa die zo groot is als een eiland. 'Nu ben ik bezig met gitaarlessen. Heb ik ook altijd willen doen. Het leven is één avontuur. Je moet alle kansen grijpen die je krijgt.'

Architectuur •

We kijken samen naar de gerenoveerde vismijn aan de achterkant van het appartement. 'Prachtig gedaan, hé', zegt Isabel. 'Esthetiek in al zijn vormen kan ik enorm waarderen. Van opleiding ben ik architecte. Ik heb het oog voor verhoudingen gekregen. Vijf jaar gestudeerd en dan drie jaar stage gelopen, waarna ik bij verschillende architecten gewerkt heb, waaronder bij Bob Van Reeth. Mijn eigen huis heb ik helemaal verbouwd, maar gaandeweg ervoer ik dat dit niet mijn ding was. Het sociale aspect miste ik. Ik ben zo graag onder de mensen.'

Maar er is hoop. Er zijn intelligente lieden die websites opzetten voor fotografen. Fotografendirectories waar mensen een fotograaf kunnen zoeken, websites waar het publiek offertes op kan vragen. Allemaal met geweldige succesverhalen.