Editie 2015-2▼

de kleuren zijn slecht

het licht vies en flets
en / of veel te hard

de make-up is is opzichtig en vulgair
de accessoires slaan als een tang op een varken

Charleroi oogt op het eerste gezicht bepaald niet vriendelijk, maar fotogeniek is ze wel. Dat denk ik als ik vanaf het station langs de kilometerslange Avenue Paul Pastur loop aan het eind waarvan het Musée de la Photographie gevestigd is in een prachtig verbouwd voormalig karmelietessenklooster.
Er zijn verschillende redenen om daarheen te gaan maar de voornaamste is de expositie 'Charleroi' van Stephan Vanfleteren. Het is de laatste in een reeks tentoonstellingen waarvoor het fotomuseum diverse fotografen heeft gevraagd hun visie te geven op Charleroi - op zichzelf al een uiterst lovens- én navolgenswaardig initiatief. Bernard Plossu, Dave Anderson, Jens Olof Lasthein en Claire Chevrier gingen Vanfleteren voor. Ik weet niet hoe zijn collega's de opdracht uitgevoerd hebben, maar ik hoef maar een korte blik in de tentoonstellingsruimte te werpen om te weten: dit is prachtig.

Augustus van vorig jaar vroegen 180 fotografen per brief aan de directie om meer en vooral betere communicatie, een minimumprijs en de mogelijkheid foto’s uit te sluiten van de volumedeals. Iets waar de fotografen krachtens de auteurswet zeker recht op hebben.

Al eerder gaf directeur Bas van Beek, samen met ANP, er blijk van de eigen omzet voor te laten gaan boven een behoorlijk inkomen van de aangesloten fotografen, dit middels een buikspreekpopfirma 'Eerlijke Foto', waar foto's werden gesleten voor een prijs waar je nog geen krop sla van kunt kopen. Wat dat eerlijk in dit verband betekent is maar zeer weinigen duidelijk.

Oorspronkelijk werden onbemande vliegtuigen vooral ingezet in het leger. Dat is nog steeds het geval (denk bijvoorbeeld aan de drones die de VS inzetten in het Midden-Oosten), maar drones vinden ook steeds vaker aftrek bij bedrijven en het gewone publiek.

Van de zeshonderd respondenten van de poll hebben 1 procent, dus zes mensen, zelf een drone. 14 procent zou er een willen hebben. 29 procent hoeft er weliswaar zelf geen te hebben, maar heeft er verder geen problemen mee. Verreweg de grootste groep vindt de drone niet zonder meer wenselijk en 50 procent geeft aan zich zorgen te maken over de privacy en de veiligheid.

Anton Corbijn neemt een aparte plaats in binnen de Nederlandse fotografie. En als eigenzinnig fotograaf van popmuzikanten hoort hij ook al vele jaren tot de absolute wereldtop. Zijn 60ste verjaardag is aangegrepen voor een grote overzichtstentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum waar tot en met 21 juni onder de titel Hollands Deep werk van de afgelopen vier decennia te zien is.

De kloeke catalogus die bij gelegenheid daarvan werd uitgebracht door Schirmer/Mosel geeft een mooie selectie te zien. Onwillekeurig dringt zich de vergelijking op met famouz, Corbijns bejubelde eerste fotoboek waarmee hij in 1989 internationaal naam maakte. Prachtig alleen al hoe dat boek opent met een woest abstract portret dat Don Van Vliet alias Captain Beefheart met oliekrijt van Corbijn maakte. Natuurlijk, Corbijns grandioze fotoportret van de Captain in de Mojavewoestijn is ook opgenomen in Hollands Deep maar anders dan in famouz krijgt hij geen mooie witte lege bladzijde naast zich maar - veel minder aansprekend - het portret van een andere artiest, Joe Cocker, in Scheveningen, 1979.

De Hoge Raad maakt gebruik van de mogelijkheid om prejudiciële vragen voor te leggen aan het Europese Hof van Justitie alvorens een eindarrest te wijzen.
Het betreft de volgende vragen:

update 3 april 2015

28, 29 en 30 maart feest

Het wordt zo langzaamaan saai, de 16e editie van de belangrijkste beurs van de BeNeLux is ook ditmaal een succes geweest. Ons jaarlijkse fotografenfeestje werd ook dit jaar druk bezocht. Het team van de beursorganisatie is vlekkeloos op elkaar ingespeeld, niets wordt aan het toeval overgelaten en er zijn vrijwel geen incidenten.

Lege gangpaden en babbels •

De beurs had nog gered kunnen worden. Met een militaire oefening in de gangpaden, dat leek nog wel het meest zinvolle en nog veilig ook: publiek kon onmogelijk door een granaat worden getroffen.

Wat wel bleef waren de soms saillante verkoopargumenten. Een wel zeer merkwaardige kwam van de man de flitsers verkocht met het aanzien van langwerpige koektrommels. Paar knullige kleppen er op. "De flitsers zijn rechthoekig. Omdat de sluiter van een camera ook rechthoekig is maak je met een rechthoekige reflector een bijzonder efficiënt gebruik van je flitsvermogen en dus van het rendement. Je verdeelt hiermee het licht over het gehele beeld. Een ronde reflector doet dit niet, daar gaat veel licht verloren. " Ik vertelde hem dus dat wij niet tot zaken konden komen: "Jammer, ik heb een Rolleiflex en dat beeld is vierkant..." Er is zo hier en daar nog steeds niets veranderd in dozenschuifland...

Er verschijnen zoveel fotoboeken dat het niet meer bij te houden is. Dat komt niet op de laatste plaats omdat veel fotografen in eigen beheer boeken uitgeven. Die vind je dus niet in catalogi van reguliere uitgevers. En ook galeries en musea doen mee. Zo kwam ik er ook pas achter dat Galerie Wilms in Venlo afgelopen najaar een boek had gepubliceerd over het werk van Suzanne Jongmans - overigens in samenwerking met de Bredase fotografe zelf.
Toen ik voor de eerste keer iets zag van Jongmans dacht ik aan het werk van Hendrik Kerstens. Ik doel dan op de portretten waarop Kerstens zijn dochter laat poseren alsof ze zo van een schilderij van Vermeer is gelopen. En dat nog wel terwijl haar mutsje bij nadere beschouwing een bevallig geplooid plastic draagtasje blijkt te zijn.
Ook Suzanne Jongmans gebruikt wegwerpmateriaal en laat zich inspireren door oude meesters maar je krijgt al snel het gevoel toch een heel andere wereld te betreden dan bij Kerstens. En niet alleen omdat zij met verschillende modellen werkt, zowel mannelijke (een minderheid) als vrouwelijke.

'Oogopnederland.nl is april 2014 gestart en heeft reeds één jaar later al 25 actieve OogOp-blogs door heel Nederland met enkele tienduizenden unieke bezoekers per maand.' In een jaar tijd gegroeid, van Oldenzaal tot Zandvoort. Nog niet in het Noorden en zuiden van het land maar dat komt nog, met deze snelle groei valt het ook niet bij te houden. Over tien jaar zit het land vol.

'Ben je een ondernemende fotograaf en heb je interesse om een Oogopblog bij te gaan houden? Klik op de button of de banner rechts om je aan te melden.' Ja, wat houdt mij tegen, misschien kan ik ook taart of friet bij verdienen in plaats van brood. Want er is nogal wat weg te geven.

Op 12 februari 2015 heeft de Tweede Kamer het wetsvoorstel 33 308 – dat wij kennen als de Wet Auteurscontractenrecht – aangenomen. Het wetsvoorstel is nu in behandeling bij de Eerste Kamer en volgens de huidige planning treedt de wet dan per 1 januari 2016 in werking.

Het wetsvoorstel, dat niet in de laatste plaats voor fotografen van belang is, vloeit voort uit het voornemen van de Europese Unie en de lidstaten het Verdrag van Beijing, dat voorziet in de bescherming van auteurs, te ratificeren.

Het gaat over de prijswinnende serie “La Ville Noire” van Giovanni Troilo die de fotograaf maakte in Charleroi. De brave burgervader gaf aan dat hij verward en verrast was door de eerste prijs die werd toegekend voor de serie. “De foto's zijn een zware vervalsing van de werkelijkheid en zijn nadelig voor de stad, voor haar inwoners en voor het beroep van fotojournalist.” Verder stelt hij dat er sprake is van “een mise-en-scène die de dramatische dimensie van de beelden versterkt. Dat zou normaal zijn voor een persoonlijk artistiek kunstwerk, maar dit werk doet zich voor alsof het om een journalistiek onderzoek gaat op het terrein, en dat is absoluut niet het geval."