Narafi▼

Patrick Hattori

Een oud klooster in het centrum van Mechelen is omgebouwd tot een hedendaagse woongemeenschap. De paters Karmelieten zijn er verdwenen, maar jonge gezinnen met kinderen brengen terug leven in het uitgestorven kloostercomplex. Het gemeenschappelijke woonerf wordt omzoomd door private tuintjes en terrassen. Bewoners genieten er buiten van hun avondmaal. Glazen wijn worden gevuld. Gemoedelijk gelach weerklinkt tegen de muur van de kapel. Hier heb ik een afspraak met journalistiek fotograaf Patrick Hattori. Samen met zijn dochter Echo haalt hij me op in het portaal aan de straat. Wanneer de inkomdeur achter me dicht slaat, krijg ik hetzelfde gevoel als wanneer ik vroeger een klooster betrad: ik treed binnen in een andere wereld.

Photon: 'Wie is Patrick Hattori?' •

Patrick Hattori: 'Een witte raaf, iemand die zijn studies fotografie niet heeft afgemaakt.
Op mijn 26e heb ik voor de eerste keer een fotocamera vastgenomen om vrienden van mij te fotograferen die fervente base jumpers waren. Ze vroegen me om hen te fotograferen toen ze van de St.-Romboutstoren sprongen. Die beelden zijn meteen verkocht aan Het Laatste Nieuws. Dat is ook mijn allereerste publicatie geworden. Van daaruit is een liefde voor de fotografie gegroeid die heel snel naar journalistiek is gegaan. Dat is nu 14 jaar geleden. Ik ben 40 maar de meesten schatten me jonger.'

willem-defijn-en-marijke-vernimmen

Op weg naar Marijke Vernimmen en Willem Defijn, komen wij door een geïndustrialiseerd landschap. Vanuit het Zuidwesten 'rechtsom' Antwerpen, onderweg naar Fort Lillo, gelegen langs de Schelde, tegenover de kerncentrale van Doel, een stukje overgebleven natuur en monumentale bouwkunst te midden van de Antwerpse havens. Marijke: “Wij kunnen alleen in het weekend, nu zondagmiddag. Maar kom dan wat later en eet gezellig mee.”

Oude vrienden •

Willem en Marijke kennen elkaar vanaf hun 21e jaar. Willem is vanaf zijn vijftiende al gebeten op alles wat met fotografie heeft te maken. Hij studeerde bij Narafi in Brussel en vestigde zich in 1980 als zelfstandig fotograaf. Over deze tijd zei hij mij eens: “Mijn fotografische bezigheden werden, om reden van iets dat ik kan kenschetsen als ‘economische realiteit’, aangevuld met jobs als transportdispatcher en computerprogrammeur.” Rond 1992 specialiseerde hij zich op architectuurfotografie en op interieurfotografie in het bijzonder. Hij opende ook een winkeltje, waar Marijke regelmatig kwam om advies betreffende de foto's die zij maakte en de fotoalbums die nodig zijn om deze in te steken. Tussen de twee ontwikkelde zich iets moois, uiteindelijk besloten zij in 2002 om hun spullen bij elkaar te gooien en samen verder te gaan.