Sport

Dirk Bogaerts

Op weg naar Rahier, diep in de Ardennen. Zwart asfalt slingert tussen wit besneeuwde bermen. Een achtergelaten Duitse tank uit de Tweede Wereldoorlog prijkt op een pleintje. Een Amerikaanse barak in camouflagekleuren doet dienst als museum van de Battle of the Bulge, het laatste Duitse offensief aan het Westelijk front. Ik rijd over de brug die de Amerikanen wilden opblazen om de Duitsers te stoppen, maar ze deden het niet omdat ze in de war gebracht waren door Engels sprekende infiltranten in hun eigen troepen. Nu staat het bruggetje er nog, onbewust van de historische rol die het (niet) gespeeld heeft. Smeltwater spettert uitgelaten tegen de pijlers. Wat eens het decor vormde voor een bloedige veldslag, is vandaag een bucolisch landschap. Hier heerst alleen de vrede. Sinds de afrit van de autostrade, zo'n vijfentwintig kilometer geleden, hebben twee auto's mijn pad gekruist. Mijn eindbestemming ligt in Rahier, een deelgemeente van Stoumont. Geen enkele weg die hier doorloopt, brengt je naar ergens anders. Een kerktorentje priemt uit het dal. Enkele huizen in donkere natuursteen vleien er zich omheen. Landerijen strekken zich uit tot de bossen op de heuvelruggen rondom.

Ingesneeuwd

Hier ontmoet ik Dirk Bogaerts (1971). Knerpende kiezels onder mijn banden kondigen mij aan. Na een rit van twee en een half uur parkeer ik mijn wagen naast twee vier maal viers. 'Die heb je hier wel nodig,' zal Dirk later toelichten. 'Het is niet uitzonderlijk dat je hier in de winter ingesneeuwd raakt. In tegenstelling tot Vlaanderen zorgt dat hier niet voor het stilvallen van het leven. Men is er op voorbereid. Alles gaat gewoon door. Met een rustgevende glimlach.'

Altijd vakantie. Dat gevoel krijg ik wanneer ik, dampende kop koffie in de hand, van aan de keukentafel over de eindeloze vallei droom. 'Altijd vakantie, maar nooit thuis,' lacht Dirk's echtgenote Tina. 'De voorbije maand is hij vier dagen hier geweest.'

Vakorganisaties willen rechtszaak aanspannen tegen De Persgroep

De vakorganisaties NVJ, DuPho en de FLA hebben gedreigd De Persgroep voor de rechter te dagen wanneer De Persgroep geen overleg wil voeren over haar nieuwe inkoopvoorwaarden voor freelancers. Tot dusver heeft De Persgroep geen enkele interesse de op 1 juni aangepaste voorwaarden te bespreken met deze organisaties die namens hun achterban overleg willen.

De organisaties schrijven in hun uitnodiging onder meer: ‘Het doel van dit overleg is de Algemene Voorwaarden zodanig te wijzigen dat voornoemde bezwaren (zoals overdracht van rechten en het verbod voor anderen te werken evenals de 'contractbreuk' om je door Pictoright te laten vertegenwoordigen, red) worden weggenomen. Deze uitnodiging ontvangt u tevens in het kader van artikel 6:240 Burgerlijk Wetboek dat ons als beroepsverenigingen de mogelijkheid biedt de Algemene Voorwaarden door de rechter te laten toetsten. Vooralsnog gaan wij ervan uit dat het zover niet hoeft te komen en hoop ik dat wij elkaar op 2 juli treffen voor een constructief overleg.’

Guus de Jong

Voor velen een plaag wanneer het over zijn intellectueel eigendom ging. Voor velen een fantastisch fotograaf. En voor velen een vriend. Een eigengereide doordouwer, anders kan ik het niet zeggen. En vooral een bijzonder mens. Zijn werk bestrijkt de gehele historie van het voetbal en de wielersport, bovendien was hij voor alles een allround fotojournalist die zijn mannetje wist te staan.

Mijn eerste contact met Guus gaat terug tot mei 2006, toen ik belde over foto's voor een interview van Wim Broekman met hem. Hij was toen al de 70 jaar gepasseerd, fotograaf in ruste, levend van hetgeen zijn pensioentje plus de opbrengst van zijn foto's opbrachten. Het groeide uit tot een vriendschap met wekelijkse en soms dagelijkse mails en telefoongesprekken, met spaarzame ontmoetingen.

Guus en ik vertelden elkaar veel, wij hadden het over fotografie, over onze vrienden, over het leven, zelfs over heel intieme dingen. Hij vroeg soms ook om raad en wanneer ik iets uit het fotografisch verleden wilde weten was Guus voor mij een onuitputtelijke vraagbaak. En hij gaf mij af en toe opbouwende kritiek.

Vorige week, ik had al ruim drie 'Guusloze weken' gehad, bereikte mij het bericht van zijn overlijden op zaterdag 24 januari, Guus werd 80 jaar. Het trof als een schok, hij had nog zo veel meer te vertellen. In dit stuk probeer ik vanuit een persoonlijke invalshoek een tip van de sluier op te lichten over het leven van Guus.

Professional Imaging 2015 Sprekerslijst bekend

Vandaag is de complete sprekerslijst (de key notes) voor Professional Imaging 2015 bekend gemaakt. De meeste namen zullen bekend in de oren klinken, de sprekers komen zowel uit binnen- als buitenland en hebben ieder voor zich in de praktijk iets neergezet.

Ook dit jaar belooft Professional Imaging, wederom na groot succes in Nijkerk, haar gevestigde naam als dé vakbeurs in de Benelux weer waar te maken.
Hier volgen de hoofdsprekers en enkele voorbeelden van hun werk.

In ieder geval staat PhotoNmagazine ook op de beurs, wij verheugen ons er op in levende lijve en goed gesprek met lezers en potentiële lezers aan te kunnen gaan.

Scott Kelby hoofdspreker

Een van de meest markante personen uit de wereld van de fotografie is wellicht Scott Kelby. Scott is ook een van de moeilijkst benaderbare personen. Vandaar dat het zeer bijzonder is om hem wee te mogen verwelkomen.

Velen kennen Kelby als Photoshop en Lightroom expert, hij stond aan de wieg van de ontwikkeling van trainingen, heeft meer dan vijftig boeken op zijn naam staan, geeft zo'n zestig tot zeventig seminars en lezingen per jaar en maakt zich ook zichtbaar met podcasts en andere publicaties. Zijn boeken zijn vertaald in tientallen verschillende talen, waaronder Chinees, Russisch, Spaans, Koreaans, Pools, Taiwanees, Frans, Duits, Italiaans, Japans, Nederlands, Zweeds, Turks en Portugees, om er maar een paar te noemen.

Hoe het is begonnen

Scott is een zeer vriendelijke en ook heldere prater. Het plezier in wat hij doet straalt van hem af. Ik vraag hem hoe het allemaal zo is gekomen. Hij haalt even adem en begint dan.

Stephan Vanfleteren en de 'Helden op het water'

Recensie
Gepubliceerd: 5 augustus 2014

‘Soms doen je spieren zo zeer dat je een groot verlangen krijgt om te stoppen. In de acht kan dat niet, je moet aan de anderen denken, maar er doen zich wel momenten voor dat je hoopt op materiaalpech van de boot.’
Aldus Niels van der Zwan. Één van de belangrijke figuren uit de Nederlandse roeisport die Stephan Vanfleteren portretteerde voor het boek 'Helden op het water'. Van der Zwan ziet er ook echt uit als een held, met zijn haast klassiek Romeinse kop en zijn brede, ruig behaarde borstkas. Een echte roeier? Het zou ook een worstelaar kunnen zijn of een discuswerper.
Om meteen maar een misverstand te voorkomen: 'Helden op het water' is géén fotoboek, al speelt fotografie er een niet geringe rol in. Je kunt het eerder omschrijven als een bloemlezing met verzameling verhalen over de Nederlandse roeisport sinds 1846. Verhalen die geïllustreerd zijn met archieffoto's, waaronder ook mooi 19e eeuws materiaal.

Over 'Bad Boy', 'The Bomber' en andere kickboksers

Recensie
Gepubliceerd: 12 mei 2014

Ze hebben bijnamen als 'Bad Boy', 'The Bomber'' en 'Murder 187'. Maar ook 'Nectar' en 'The Natural' komen voor. Ze treden op tijdens zogeheten gala's met namen als 'Bijlmer Beatdown', 'Born2Fight' en 'Victory of Hell’. We hebben het over de wereld van het kickboksen. Vechtsporten: fotograaf Janus van den Eijnden moest er vroeger niks van hebben. Toch koos hij op zeker moment voor het onderwerp. En niet zo maar voor een of andere reportage. Nee, liefst twee jaar lang liep hij kickboksgala's af om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het om iets anders ging dan 'een vertoning van simpel geweld'.

'Het is voor mij topsport geworden waarbij het gaat om totale toewijding, precisie, mentale en fysieke kracht en een enorm respect voor elkaar'. Van den Eijnden schrijft dat in het nawoord van zijn boek 'Vechters/Fighters' dat hij in eigen beheer uit wist te brengen. Met het drietalige boek (er is ook een Japanse vertaling van titel en tekst) wil hij tevens 'de wereld van het kickboksen die de laatste tijd vaak negatief in het nieuws verschijnt, van een andere kant belichten'.

Het prachtig uitgevoerde, door Teun van der Heijden vormgegeven boek, bevat 29 portretten van kickboksers plùs een schitterende spread van een galawedstrijd.

Na de strijd

Dat Van den Eijnden de vechters steeds direct na een wedstrijd fotografeerde is te zien aan het zweet en (vaak) het bloed op de gezichten. Het boekformaat is dusdanig dat je de koppen levensgroot of zelfs iets groter voor je ziet. Op de ernaast liggende pagina staat summiere informatie waaronder naam en gewicht en gewonnen of verloren. Onder die tekstpagina zit een deel van een andere vechtersfoto - kennelijk om een denkbeeldige tegenstander te suggereren.

Eddy de Jongh

In Amsterdam vond tot en met 1 december 2013 de 26e editie plaats van het IDFA, het International Documentary Festival Amsterdam. Ook de documentaire Foto-Eddy beleefde er de première, te weten op 26 november.
De film ging over het leven van Eddy de Jongh (1920-2002), een fotograaf die ooit naam maakte met fotoreportages over diverse onderwerpen uit binnen- en buitenland en - vooral - met zijn portretten van bekende Nederlanders.
De documentaire werd gemaakt door Eddy's zoon David de Jongh (1967), ondermeer bekend door documentaires over zijn leermeester Frans Bromet en over Otto Frank, de vader van Anne Frank.

Biografie

In het persbericht bij de documentaire zijn de hierna volgende biografische gegevens te lezen:

Scott Kelby

Een van de markantste personen uit de wereld van de fotografie is wellicht Scott Kelby. Ook een van de moeilijkst benaderbare mensen. Velen kennen hem als Photoshop- en Lightroom-expert, hij heeft meer dan vijftig boeken op zijn naam staan, geeft zo’n zestig tot zeventig seminars en lezingen per jaar en maakt zich ook zichtbaar met podcasts en andere publicaties. Vraag je fotografen naar Kelby, dan blijkt er verder weinig over hem bekend te zijn. PhotoNmagazine.eu licht een tipje van de sluier op.

Scott Kelby werd geboren in 1960 in Lakeland, Florida. Vanwege zijn interesse voor muziek speelde hij in een rockband. Er moest echter brood op de plank komen en zo werd hij financieel consulent bij Merrill Lynch. “Mijn hele kantoor was behangen met foto’s. Ik hield mij in die tijd veel bezig met reisfotografie, wanneer mijn job dit toeliet. Maar eerlijk gezegd, ik kon soms ‘s nachts niet slapen, want veel van mijn klanten waren al op leeftijd en ik moest adviseren over het beleggen van hun spaargeld. Wanneer de beurs omlaag ging, betekende het meteen een daling van hun maandinkomen. Mijn vrouw vond dat ik eigenlijk niet geschikt was voor dit werk: “Lieverd, je bent te veel begaan met het lot van je klanten, je bent hier niet voor geschapen. En bovendien, zíj willen beleggingen, zij willen geen Scott Kelby, dus laat het los. Je moet iets creatievers gaan doen!”