Straatfotografie

Professional Imaging 2015 Sprekerslijst bekend

Vandaag is de complete sprekerslijst (de key notes) voor Professional Imaging 2015 bekend gemaakt. De meeste namen zullen bekend in de oren klinken, de sprekers komen zowel uit binnen- als buitenland en hebben ieder voor zich in de praktijk iets neergezet.

Ook dit jaar belooft Professional Imaging, wederom na groot succes in Nijkerk, haar gevestigde naam als dé vakbeurs in de Benelux weer waar te maken.
Hier volgen de hoofdsprekers en enkele voorbeelden van hun werk.

In ieder geval staat PhotoNmagazine ook op de beurs, wij verheugen ons er op in levende lijve en goed gesprek met lezers en potentiële lezers aan te kunnen gaan.

Scott Kelby hoofdspreker

Een van de meest markante personen uit de wereld van de fotografie is wellicht Scott Kelby. Scott is ook een van de moeilijkst benaderbare personen. Vandaar dat het zeer bijzonder is om hem wee te mogen verwelkomen.

Velen kennen Kelby als Photoshop en Lightroom expert, hij stond aan de wieg van de ontwikkeling van trainingen, heeft meer dan vijftig boeken op zijn naam staan, geeft zo'n zestig tot zeventig seminars en lezingen per jaar en maakt zich ook zichtbaar met podcasts en andere publicaties. Zijn boeken zijn vertaald in tientallen verschillende talen, waaronder Chinees, Russisch, Spaans, Koreaans, Pools, Taiwanees, Frans, Duits, Italiaans, Japans, Nederlands, Zweeds, Turks en Portugees, om er maar een paar te noemen.

Hoe het is begonnen

Scott is een zeer vriendelijke en ook heldere prater. Het plezier in wat hij doet straalt van hem af. Ik vraag hem hoe het allemaal zo is gekomen. Hij haalt even adem en begint dan.

Nieuwe vakorganisatie, de splinters in de pap

Nederland heeft een niet onaardige traditie. Voor iedere wissewas wordt een stichting, vereniging of ander orgaan met specifiek doel opgericht. Bij kynologenclubs kun je jezelf daar wel iets bij denken, een buldog is iets geheel anders dan een pekineesje. Heb je het over natuurbeschermers dan wordt het al wat minder. Maar bij fotografen..?

Zelf heb ik het eigenlijk altijd onzin gevonden dat er verschillende organisaties voor portretfotografie of commerciële fotografie zouden moeten zijn. Bij kunstfotografie kan ik mij dan wel iets voorstellen, hoewel de disciplines tegenwoordig al aardig begint te overlappen. 'Dit komt ook door de ontwikkelingen in de media' zo legde een reclameman mij onlangs uit. 'Er wordt goed beeld gevraagd, daarvoor kun je het niet alleen bij louter ambacht of kunsten houden.'

William Klein

De foto’s die ik tijdens de persconferentie in Foam had gemaakt bleken later zo bewogen en onscherp, dat ik er niets over durfde vertellen en helemaal niemand iets liet zien.

Pas nadat ik ook de mooie catalogus had gelezen, leken die persoonlijke foto’s eigenlijk wel te passen bij het onderwerp, bij de hoofdpersoon: de legendarische fotograaf, designer en filmer William Klein. Dat klinkt erg hoogmoedig, maar ik durf het te zeggen nadat ik die vriendelijke man daar zo ontspannen en zonder een spoor van opscheppen en interessant-doenerij hoorde praten. Vertellen hoe hij begon, zo’n zestig jaar geleden. Hij was vierentwintig, en werkte voornamelijk als vrij schilder, was heel erg geïnteresseerd in design, in fotografie en grafisch ontwerpen, maar, in zijn eigen woorden: “not very experienced with photography”.

In de zaal waar de persconferentie plaatsvond en waar tientallen fotografen, journalisten en museummedewerkers hun hals rekten om een glimp en enkele woorden van de klassieke experimentele meester op te vangen, zijn de wanden bedekt met metershoge afdrukken van contactsheets, voorzien van kaders, strepen en krachtige doorhalingen.
Ter decoratie van de persconferentie, dacht ik eerst. Om ons, de jongere generatie, te laten zien hoe dat vroeger ging, in dat tijdperk vóór de digitale fotografie: om niet meteen alles af te drukken, kiest de fotograaf op de contactsheets de beste opnamen.

George Maas

Een straat in Amsterdam, Oud Zuid. Een voormalige kleuterschool. Op een wat winderige dag bel ik aan, even later doet George Maas open. George is in mijn ogen een fenomeen. Hij ziet er niet exact zo uit als de gemiddelde mens zich een fotograaf voorstelt. Of een kunstenaar. George is een ongrijpbaar persoon, je kunt hem niet in een hokje vangen. Zijn werk oogt ‘gewoontjes’, maar onder de oppervlakte zit een diepere filosofie, over alles is nagedacht. Daar staat hij dus, hij heeft de rust en het postuur van een drukker, van een grafisch vakman. En in hoeverre ook dit juist is volgt uit de rest van dit verhaal.

In 1959 geboren, hield hij zich al vroeg bezig met tekenen, iets waar hij meer dan gemiddeld goed in was. Hij volgde een grafische vakopleiding en stond op zijn achttiende als reproductiefotograaf in een drukkerij. Alleen het tekenen en schilderen trok. Hij bezocht hierna de Rietveldacademie en vestigde zich uiteindelijk als beeldend kunstenaar en fotograaf in zijn geboorteplaats Amsterdam. “Ik vond wind en storm altijd al iets fantastisch. In 2003 begon ik met het creëren van windsculpturen. Ik maakte portretten van vrouwen die ik op stof afdrukte. De stof ging over het hoofd van het model en dat fotografeerde ik dan in de wind. Door de wind vervormde het portret en de beelden werden wat surrealistisch. Al gauw maakte ik contact met galerie Pennings in Eindhoven, daar werd het werk dan ook geëxposeerd.” En het werk werd niet alleen bij Pennings geëxposeerd, wie op de website van George kijkt ziet daar een indrukwekkende lijst van exposities.

Jasmine Debels

Het laatste huis in een doodlopende straat, middenin de maïsvelden te Heusden bij Gent. Nog voor ik kan aanbellen, opent Jasmine Debels de deur. “Ik had je horen aankomen”, zegt ze. “Er is hier niet zoveel passage, en wanneer er eens iemand komt, dan hoor en zie ik die meteen. Ze ontvangt me met koffie en gebak. “Ik had me je anders voorgesteld,” zegt ze. “Hoe dan?” vraag ik. “Wel, euh, minder..., meer..., minder zwaar, zal ik zeggen.” We lachen. Wanneer ik het kruimelige zandkoekje in de koffie dop en vervolgens met veel smaak in mijn mond stop, zeg ik dat dit alles verklaart. “Soms bouw je een idee op over iemand, aan de hand van beelden op Facebook of zo,” zegt Jasmine. “Ook de stem die je aan de telefoon hoort, klopt niet altijd met het beeld dat je je daarbij vormt. Mensen zijn het enige dat me interesseert. Ik ga graag in contact met hen en ik neem de tijd om foto’s te maken. Dat doe ik door eerst met hen te praten.”

China