Studio

Een mooie nieuwe monografie van Sanne Sannes

Een keuze uit
Gepubliceerd: 2 december 2015

In deze maandelijks terugkerende rubriek geeft Joep Eijkens een selectie van min of meer recent verschenen fotoboeken die hij graag onder de aandacht brengt. Steeds wordt minstens één van de vermelde titels nader belicht. Deze keer viel de keuze op Copyright/Archief Sanne Sannes.

In 1993 startte de onvolprezen serie Monografieën van Nederlandse fotografen. Sanne Sannes (1937-1967) viel de postume eer te beurt om de spits af te mogen bijten. Onlangs verscheen een nieuwe, Engelstalige monografie, door uitgeverij Hannibal gepresenteerd als 'the most complete overview of the work of Sanne Sannes that has been published'.

Als je de twee boeken naast elkaar legt valt op de eerste plaats op dat de foto's in de nieuwe uitgave contrastrijker en donkerder afgedrukt zijn, wat ze zeker ten goede komt. Vergelijk je de boeken inhoudelijk dan zijn er naast overeenkomsten ook diverse verschillen.

De eerste monografie heeft qua tekst meer diepgang maar bevat minder foto's, als je tenminste de vele klein afgedrukte foto-illustraties buiten beschouwing laat. Getalsmatig het omvangrijkst is nog altijd The Face of Love dat in 1972 op de markt werd gebracht door een Amerikaanse uitgever.

Onbeschaamde ambtenaar Provincie Gelderland vraagt fotograaf

Tenderplace is een groep op Linkedin waar (technisch) personeel wordt aangeboden en gevraagd. Ook de overheid roert zich daar soms. En zo kwam het dat er een soort tender werd uitgeschreven door een kennelijk verwarde ambtenaar van een van onze Oostelijke bestuurslagen. Kennelijk niet gehinderd door marktkennis en betamelijkheid, liet de Provincie Gelderland weten een plaats vrij te hebben voor een fotograaf.

De eisen waren niet al te misselijk, men had een zware jongen voor ogen, die bovendien bij nacht en ontij beschikbaar moest zijn. Oproepbaar bínnen 4 uur, dus alles uit je handen laten vallen: 'Zur Befehl, Herr General.' Één waarschuwing aan de lezer, ingaan op deze vraag om personeel heeft geen enkele zin, de termijn is helaas verstreken. Eigenlijk jammer, PhotoNmagazine.eu had u, echt en ongelogen eerlijk waar, deze klus want het is geen reguliere baan, van harte gegund. En wie wil er nu niet voor de hier geboden wereldhonorering werken?

www.tenderplace.nl/opdracht/details/1442

Paul Croes

“Ik ben 47 jaar moeten worden om te beseffen dat ik meer kunstenaar ben dan commercieel fotograaf,“ zegt Paul Croes. We treffen mekaar op een zomers terras in Kortessem. Heel zonnig is de zomer dit jaar niet, maar de plek zit afgeladen vol. Mensen genieten van elk regenvrij moment om buiten te komen. Een glaasje wijn brengt de zon op tafel. Vrijuit vertelt Paul over het bochtige parcours dat hij tot nu toe gereden heeft, en vooral over de grote liefde die hij op dat pad recent gevonden heeft: dierenfotografie.

Kloostersfeer

Huib van Wersch

Amsterdam, het is 1960. In dat jaar kreeg Huib een fotograaf als vader. Het was nog in de tijd dat een deel van de fotografie zich in het duister afspeelde. Huib stond al vrij jong in dat, voor de fossielen onder ons bekende, geelgroene licht te spelen met ontwikkelbakjes. ‘En niet met de handjes in de ontwikkelaar, gewoon netjes de tang gebruiken om het papier te pakken, want ontwikkelaar is slecht voor je handen…’ De jonge Huib deed dat heel braaf tot hij ontdekte hoe het in veel andere doka’s ging… Dat in de fotografie dingen wel eens anders gaan zou de jonge Huib snel genoeg ontdekken. Een interview met een allrounder met een goede visie op zijn vak.

Het is wat koud, maar dat mag de pret niet drukken. Een van mijn geheime wapens, wagen parkeren bij de Makro, straks meteen wat boodschappen doen,  met de metro verder naar station Wibautstraat. De offerblokken van Parkeerbeheer in Amsterdam zijn onbeschoft gulzig, het uurtarief is twee maal zo hoog als in Parijs en  je kunt in andere plaatsen voor dit bedrag een gehele dag staan. “Dat is slim” klinkt de stem van Huib door de telefoon wanneer ik hem vertel hoe ik het probleem Amsterdam doorgaans weet te tackelen.

Scott Kelby

Een van de markantste personen uit de wereld van de fotografie is wellicht Scott Kelby. Ook een van de moeilijkst benaderbare mensen. Velen kennen hem als Photoshop- en Lightroom-expert, hij heeft meer dan vijftig boeken op zijn naam staan, geeft zo’n zestig tot zeventig seminars en lezingen per jaar en maakt zich ook zichtbaar met podcasts en andere publicaties. Vraag je fotografen naar Kelby, dan blijkt er verder weinig over hem bekend te zijn. PhotoNmagazine.eu licht een tipje van de sluier op.

Scott Kelby werd geboren in 1960 in Lakeland, Florida. Vanwege zijn interesse voor muziek speelde hij in een rockband. Er moest echter brood op de plank komen en zo werd hij financieel consulent bij Merrill Lynch. “Mijn hele kantoor was behangen met foto’s. Ik hield mij in die tijd veel bezig met reisfotografie, wanneer mijn job dit toeliet. Maar eerlijk gezegd, ik kon soms ‘s nachts niet slapen, want veel van mijn klanten waren al op leeftijd en ik moest adviseren over het beleggen van hun spaargeld. Wanneer de beurs omlaag ging, betekende het meteen een daling van hun maandinkomen. Mijn vrouw vond dat ik eigenlijk niet geschikt was voor dit werk: “Lieverd, je bent te veel begaan met het lot van je klanten, je bent hier niet voor geschapen. En bovendien, zíj willen beleggingen, zij willen geen Scott Kelby, dus laat het los. Je moet iets creatievers gaan doen!”

Julieanne Kost

Julieanne Kost is een bevoorrecht mens. Behalve dat zij een multi-talent is en schitterend vrij werk maakt geeft zij over de gehele wereld workshops en seminars voor Adobe: “I love beïng there and take part in the development of a superb piece of software. Together with some nice collegues.” Een interview met een inspirerend mens, die zelfs vanuit een lijnvliegtuig boeiende beelden weet te maken.

“Mijn ouders vormden een kunstenaarsechtpaar. Wanneer wij uitstapjes maakten fotografeerde mijn vader altijd. Het was dus niet vreemd dat ik daar ook al als klein meisje mee begon, fotografie fascineerde mij enorm. Ik herinner mij dat wij een ghosttown (verlaten stad) in Nevada bezochten. Eigenwijs als ik was kwam ik bewust met andere foto's thuis dan mijn vader. Later op school begon ik met tennis te spelen en voetbal. Uiteindelijk speelde ik op de middelbare school in een volleybalteam. In het begin was het niet zo'n groot succes. Maar in mijn laatste jaar deden wij het goed en wonnen veel. Ik wilde graag verder met sport en er iets in bereiken. Mijn ouders hebben mij echter bewust bijgestuurd in de richting van een wetenschappelijke studie. Achteraf begrijp ik ook waarom dit juist was. Ik behaalde een Bachelor of Science titel in psychologie en raakte gefascineerd dor mensen. Hierna heb ik een Associate gehaald in fotografie, op het Foothill College in Californië. Het lijken grote verschillen, maar ik merkte dat ik met mijn psychologische graad op een bepaalde, heel andere manier naar mensen had leren kijken en dat heeft mijn fotografie gunstig beïnvloed.