Turkije▼

Professional Imaging, Turkse ministers en hoe waterstofperoxide bijna kon winnen

Merkwaardig hoe soms dingen samenvallen. Midden in de voorbereidingen voor Professional Imaging was er de aanloop naar de Nederlandse verkiezingen met veel geblaat en peilingen waarvan je uit ervaring weet dat deze niet kloppen. Met nietszeggende prietpraat en speculatieve zwets op radio, tv en andere media.

Om gek van te worden, zo veel tegelijk. In ieder geval worden deze woelige dagen afgesloten met andere woelige dagen, weldadig aandoende dagen als een aangenaam bad. Op Professional Imaging kunnen wij ons weer onderdompelen in mooie en handige speeltjes, luisteren en kijken naar goede sprekers en demonstraties of workshops bijwonen. En natuurlijk oude vriendschappen hernieuwen en misschien nieuwe opdoen. Mijn vriendelijkste gezicht ligt al gestreken in de la.

World Press, de zaak Özbilici

Onlangs werd door de jury van World Press Photo 2017  de winnende foto bekend gemaakt. De Turkse fotograaf Burhan Özbilici werd fotograaf van het jaar met een foto van de aanslag op de Russische ambassadeur, vorig jaar december. De ambassadeur ligt onflatteus, maar dat kan gebeuren, op de grond. De met een wapen zwaaiende aanslagpleger staat er nogal opgefokt naast.

dader staat heftig gebarend naast de vermoorde Russische ambassadeur " height="600" width="440">foto: © Burhan Özbilici

Burhan Özbilici’s foto, die ook de eerste prijs won in de Spot News Stories categorie, laat zien hoe de politieman Mevlüt Mert Altıntaş een aanslag pleegt op de Russische ambassadeur in Turkije, Andrey Karlov, tijdens een kunsttentoonstelling in Ankara op 19 december. De aanslagpleger verwondde drie andere personen voordat hij zelf werd doodgeschoten. Özbilici is staffotograaf voor The Associated Press in Istanbul.

Met een camera als wapen

Een keuze uit
Gepubliceerd: 22 november 2016

In deze maandelijks terugkerende rubriek geven we een selectie van min of meer recent verschenen fotoboeken die we graag onder de aandacht brengen. Steeds wordt minstens één van de vermelde titels nader belicht. Deze keer viel de keuze op Duizend ogen van oorlogsfotografe Marielle van Uitert.

Terwijl op een houten tafel mijn been wordt verbonden door een paar studenten, maak ik op mijn rug een paar foto's van de kliniek. Ik ben in shock en kan deze werkelijkheid alleen nog door een lens benaderen, zo lijkt het.

Dit schrijft Marielle van Uitert (Kerkdriel, 1973) in haar nieuwe fotoboek Duizend ogen over een ingrijpende gebeurtenis die haar overkwam in Syrië, november 2012. De in Vught woonachtige oorlogsfotografe werd toen niet alleen kort ontvoerd, samen met haar schrijvende collega Irene de Zwaan, maar raakte drie dagen later gewond bij een mortieraanval tijdens een anti-Assad demonstratie. Kort erna lukte het beide journalistes de Syrische hel te ontvluchten via Turkije en veilig huiswaarts te keren.

Patrick Hattori

Een oud klooster in het centrum van Mechelen is omgebouwd tot een hedendaagse woongemeenschap. De paters Karmelieten zijn er verdwenen, maar jonge gezinnen met kinderen brengen terug leven in het uitgestorven kloostercomplex. Het gemeenschappelijke woonerf wordt omzoomd door private tuintjes en terrassen. Bewoners genieten er buiten van hun avondmaal. Glazen wijn worden gevuld. Gemoedelijk gelach weerklinkt tegen de muur van de kapel. Hier heb ik een afspraak met journalistiek fotograaf Patrick Hattori. Samen met zijn dochter Echo haalt hij me op in het portaal aan de straat. Wanneer de inkomdeur achter me dicht slaat, krijg ik hetzelfde gevoel als wanneer ik vroeger een klooster betrad: ik treed binnen in een andere wereld.

Photon: 'Wie is Patrick Hattori?' •

Patrick Hattori: 'Een witte raaf, iemand die zijn studies fotografie niet heeft afgemaakt.
Op mijn 26e heb ik voor de eerste keer een fotocamera vastgenomen om vrienden van mij te fotograferen die fervente base jumpers waren. Ze vroegen me om hen te fotograferen toen ze van de St.-Romboutstoren sprongen. Die beelden zijn meteen verkocht aan Het Laatste Nieuws. Dat is ook mijn allereerste publicatie geworden. Van daaruit is een liefde voor de fotografie gegroeid die heel snel naar journalistiek is gegaan. Dat is nu 14 jaar geleden. Ik ben 40 maar de meesten schatten me jonger.'