Jerry

Proloog
Gepubliceerd: 8 november 2017
view counter

Hoewel dit verhaal eigenlijk niet zoveel met fotografie op zich te maken heeft, is het toch vermeldenswaard. Het gaat over een bijzonder aardige, lichtelijk stotterende en bovendien ietwat scheelkijkende fotograaf, die mateloos geobsedeerd was door Italië. Deze obsessie was van duidelijke invloed op zijn werk, op zich niet verkeerd. Maar ook op zijn privéleven. Omwille van de persoonlijke levenssfeer van deze fotograaf zullen wij hem hier maar Jerry noemen.

Jerry en zijn vrouw kochten een fraai gelegen woning, waar wel veel aan moest gebeuren. Natuurlijk was de prijs er dan ook naar. En zoals Jerry tegen zijn vrouw zei, wanneer je de zaak bijna van de grond af aan op moet bouwen heb je nu de mogelijkheid alles naar eigen smaak in te vullen. En zit je niet tegen een kapitaalsintensieve investering van een vorige eigenaar aan te kijken waar je niet geheel gelukkig mee bent, maar die je vanuit het oogpunt van het vermijden van kapitaalsvernietiging niet wenst te slopen. Omdat Jerry zoals gezegd (behoorlijk) Italianofiel was, moest het interieur van de woning vanzelf verregaand Italiaanderig worden. Zijn vrouw was het daar niet geheel mee eens, maar omdat Jerry het grootste deel van de verbouwing zelf deed en zij haar eigen hoekje kreeg waar zij zich uitbundig te buiten zou kunnen gaan aan breiwerken en schrijven voor Amnesty International, maakte zij niet al te veel misbaar. Jerry had een enorm archief met Italiaanse interieurs en ter inspiratie werd hier dan ook behoorlijk uit geput.

De verbouwing werd jammer genoeg door allerlei banale details zoals de verkrijgbaarheid van materialen in Nederland, het toch weer tegenvallen van de tijdsduur van de werkzaamheden, `vrijwilligers' die niet op kwamen dagen en natuurlijk Jerry's werkzaamheden achter de camera, ruimschoots over de dead line getild. Ook die smeedijzeren hekwerkjes die het in de living zo goed zouden doen, voor modeopnamen aangeschaft, aan het reclamebureau gedeclareerd en daarna direct `afgeschreven’, bleven helaas wat langer in de studio omdat de art-director ze ook zo nodig moest gebruiken als achtergrond voor een sfeerfoto van verantwoord verkeerd om draaiende aardappelyoghurt voor de rijpere consument. De plavuizen, gebruikt bij de meubelopnamen, kwamen eveneens pas later voor het interieur vrij, aangezien er onverwacht nog opnamen van dekbedden in futuristische slaapkamers met antracietkleurige designbedden en dito vloeren moesten worden gemaakt. Maar uiteindelijk werden ze toch voor het hoofddoel, de verbouwing, gebruikt.

Zodoende liep Jerry met de pet van vloerenlegger op vreselijk uit zijn voorgevel te eten, terwijl hij het als fotograaf werkelijk ongelofeloos druk had met genegligeerde juffrouwen die maar niet op de juiste wijze het bed wisten te houden en de losliggende plavuizen scheeftrapten.

Omdat Jerry's vrouw en twee kinderen, in de tussentijd wel ergens moesten wonen, gaf de verbouwing duidelijk wat psychosociale problemen. Te meer daar de oude stulp inmiddels reeds per direct was verkocht en er wel moest worden gewoond, gekookt, gewassen en gehuiswerkt. Maar eindelijk was het einde in zicht. De centraal gelegen living, met fraaie open haard en plavuizen uit Sicilië dan wel Carrera, de sierlijke smeedijzeren hekjes en de subliem getordeerde leuningen langs de monumentale trap naar boven, waren een droom. Te meer daar Jerry, in navolging van de gemiddelde zichzelf respecterende pizzeria-uitbater, een La Grotta-achtig stukadoorswerk met klodders à la Romana in de leefomgeving had gedacht.

Of, om het beestje duidelijker bij de naam te noemen, het gemeenschappelijk familievertrek was voorzien van op de gewelfachtige plafonds en wanden gesmeerde witte gipskwakken, met zo hier en daar een nis voor een kaars. Waarmee maar werd bewezen dat je met geld uitgeven aan luxe dingen best wel geld kunt maken: exclusieve locatieopnamen in eigen huis. En door het smeedijzer en de plavuizen opnieuw door te berekenen aan nieuwe opdrachtgevers. Wat is fotografie toch een mooi vak...

Maar ook hier, traditioneel, sloeg op het moment dat de haven in zicht was, de tragiek op ongenadeloze en leedzwangere wijze toe. De fraai amorf gevormde gipskledders droogden, waarschijnlijk door een triviale fout in de samenstelling van het grondstoffelijke deel van des stukadoors pap, ietwat citroengeel gevlekt op. Vlekken die zelfs met onbehoorlijk geurende sfeerkaarsen, vaasjes en draperieën niet vielen te camoufleren. Jerry was in alle staten, niet in het minst vanwege zijn ontploffende echtgenote die liever een fatsoenlijk strak gipsplatenplafond had gezien. Gelukkig was het dak van het huis gedekt met vrij zware pannen, anders was het leed helemáál niet te overzien geweest...

Maar Jerry vond de oplossing. De kroeg waar hij na een harde werkdag, met daarna ultieme verbouwingswerkzaamheden, afgerond met een snelle avondhap gevolgd door rappe koffie, wat later op de avond placht binnen te komen om het allemaal uit te leggen, werd gefrequenteerd door twee heren die een vaag schildersbedrijfje dreven. Zij stonden er om bekend dat zij weliswaar betaald wensten te worden, maar dat de maatschappelijke plicht een officiële rekening uit te schrijven bij hen bepaald niet de hoogste prioriteit had. En omdat Jerry had gezien dat de heren de kwast wisten te hanteren, ondanks godslasterende verbale uitingen op uiterst christelijke grondslag, deed hij hen het verzoek het vermaledijde geel door middel van ordinair plat schilderwerk te verdrijven. Zijn vrouw en hij zouden dan een wellness midweekje in Spa gaan pikken en bij thuiskomst zouden zij eindelijk, na anderhalf jaar, weer kunnen wonen. In rust en in vrede.

's Avonds voor de afreis naar het verre Wallonistan werd de zaak in de kroeg definitief beklonken. Net voor sluitingstijd realiseerde Jerry zich ineens zijn financiële positie en combineerde deze met de fiscale reputatie van de heren schilders. Op zeer vertrouwelijke wijze vooroverbuigend over de inmiddels van een korst van opgedroogd bier voorziene stamtafel, fluisterde hij het peinturale duo stotterend toe terwijl hij hen trouw met zijn schelende oogjes aanblikte: “Mm..mmaar hhhet mmmmoet wwwel zzzwart".

Thuisgekomen na de heerlijk ontspannende wellness-trip namen Jerry en zijn vrouw het gereedgemaakte interieur verwachtingsvol in ogenschouw. Hun reactie liet zich amper beschrijven. Weliswaar waren de citroengele vlekken verdwenen...

Het verwonderde dan ook niemand dat enkele maanden later de echtscheiding werd uitgesproken en Jerry’s vrouw haar intrek nam in een nette rijtjeswoning, nu met wél netjes wit geschilderde kamers.

Dus, mocht je als lezer een huis met fraai Italiaans licht interieur wensen, één belletje en ik regel het voor je. Voor weinig...

Advertentie

Het nieuwe richtprijzenboekje 2019 is uit!

Het richtprijzenboekje dient behalve voor prijsindicatie ook als richtlijn in gerechtelijke procedures bij toewijzing van honoraria en schadevergoedingen bij geschillen. De richtprijzen zijn gebaseerd op onderzoek naar het prijspeil voor publicatie en productie. Bij de prijsberekening worden behalve resultaten van binnenlands onderzoek ook de prijzen van (EU) beheersmaatschappijen zoals het Belgische Sofam meegenomen. Omdat een prijs afhankelijk is van de ervaring, uitrusting en specialisatie van de fotograaf moeten deze prijzen als een gemiddelde worden beschouwd voor hetgeen door afnemers voor fotografie moet worden betaald. Verder bevat dit herziene werkje een link naar de Algemene Voorwaarden Dupho, informatie over licenties, ISO-normen, IPTC metadata en aanlevering van digitale beeldbestanden. Niet alleen voor de fotograaf van nut, maar ook voor de beeldinkoper.

Klik hier voor meer informatie of om het boekje te bestellen.

view counter