Eigenlijk is het veroveren van een imago heel simpel. Het hangt er van af of je 'marktkoopman' wilt zijn of iemand die voor een klant een speciaal stuk werk levert. Van mij mag het trouwens allebei, ieder product heeft namelijk zijn klant.
Even bedrijfseconomisch bekeken. Wanneer je 10 statieportretten maakt met de keus uit bootje, bruggetje of brandweerwagen, 15 foto's stadhuis, 15 foto's receptie, 20 foto's feest, dan kun je heel goed een standaardprijs afgeven, optelsom. De rookworst van Unox kost ook in praktisch alle supermarkten hetzelfde. En voor het aankomend paar dat zo dom is, gezien het hoge echtscheidingspercentage, elkaar in de boot te willen nemen is een gehaktbal gewoon een gehaktbal.
Af en toe kun je dan, net als de firma grootgrut, een extra korting geven in het seizoen waarin jouw rookworst dan wat minder verkoopt of wanneer je conculega weer eens met zijn fotokroketten onder de prijs duikt. 'Met gratis extra statie-foto naar keuze'.
Maak je echter een goede kwaliteit trouwerij, toegesneden op de individuele wensen van het aankomend echtpaar dan lijkt het wat minder slim met een prijslijst te werken. Immers, de staatsiefoto van de plaatselijke groenteboer die zijn meewerkende echtgenote over de winkeldrempel wil dragen vergt aanmerkelijk minder inspanning van de fotograaf dan die van de F16 vlieger die op de luchtmachtbasis Leeuwarden als een ooievaar uit zijn kist klautert onder het toeziend oog van een bolbuikende bruid vol verwachting.
In het eerste geval weet iedereen wat er wordt geboden voor de prijs, het is ook makkelijk calculeren, men vertelt het aan elkaar door, discussies tussen twee van jouw klanten zoals 'Mijn brandweerwagen is duurder geweest dan de jouwe' sluit je hierbij uit. Van eventuele extra prijslijst-opties als "Bij ons kunt u ook op kamelen trouwen, u betaalt dan extra per bult" wordt natuurlijk ook niemand echt vrolijk. Prijslijsten zijn fotografie per ons.
Advertentie
Het nieuwe richtprijzenboekje 2019 is uit!
Het richtprijzenboekje dient behalve voor prijsindicatie ook als richtlijn in gerechtelijke procedures bij toewijzing van honoraria en schadevergoedingen bij geschillen. De richtprijzen zijn gebaseerd op onderzoek naar het prijspeil voor publicatie en productie. Bij de prijsberekening worden behalve resultaten van binnenlands onderzoek ook de prijzen van (EU) beheersmaatschappijen zoals het Belgische Sofam meegenomen.
Klik hier voor meer informatie
of om het boekje te bestellen.
In het tweede geval, wanneer je exclusiviteit wilt bieden, kun je beter niet aan prijslijsten beginnen. Iedereen snapt dan echt wel dat je dan toch confectie maakt, wil je dan pretenderen een 'persoonlijk' product te maken dan is dit de dood in de pot voor je reputatie. Een serieuze klant zal van te voren willen overleggen over wat er gaat gebeuren en weet ook dat de ene trouwerij de andere niet is. Vooral zijn eigen trouwerij. Daarom komt deze klant dan ook bij jou.
Kijk maar eens naar de fotografen die het goed doen. De top heeft geen prijslijst. En dat is ook iets dat je, na het bovenstaande te hebben gelezen, aan iedere klant uit kunt leggen. Want: wat kost een auto, wat kost een huis?
Wil je ander werk maken dan de genoemde gehaktballenrookworst-met-korting-krokettentrouwerijen dan zul je jezelf moeten onderscheiden met je kwaliteit, met je werk. En niet met je prijs en bijbehorende flauwe confetti-prijslijstjes die je imago reduceren tot dat van de voordeligste drogist.
Waarmee je dan ook veel minder tijd kwijtraakt aan shoppers. Tijd die je beter kunt besteden door je ten opzichte van de grauw-middelmatige klasse te profileren met écht goed werk. Met liefst speciaal (niet in opdracht!) gemaakte portretten en staatsiefoto's waarmee je de menigte een échte poep laat ruiken... Foto's die je wellicht nooit in opdracht zou maken omdat de consument die ongezien niet durft te bestellen, maar dit wél doet na vergelijkbare platen in de etalage te hebben aanschouwd. Foto's waaruit je creativiteit en vakmanschap blijkt.
Dit was de methode waarbij een fotograaf een overgenomen dorpsfotozaak omvormde van een duffe aangelegenheid tot een regionale zaak met eigentijdse en gewaagde stijl. Door de etalages te splitsen in een met de oubollige bruidspaar-brandweerwagen-combinatie en een met een zeer experimenteel en trendy ogende presentatie. En dit sloeg aan, een jaar later werd er een tweede fotograaf bij in dienst genomen en vrijwel uitsluitend op de ‘moderne’ manier gefotografeerd.
Daar win je misschien ook nog een Award mee, alhoewel ik dit persoonlijk de meest onzinnige manier van jezelf profileren vind. Omdat het uiterst ineffectief is, je kunt namelijk maar één award tegelijk winnen en meestal ben jij de winnaar niet. En een niet winnende foto hang je niet in je etalage, tenzij je de boodschap wilt afgeven dat je met die foto níet hebt gewonnen. Dus met de onuitgesproken boodschap dat je de beste fotograaf niet bent… Maar dit is mijn heel persoonlijke overweging en hoeft niet expliciet waar te zijn..
De hamvraag blijft echter altijd: Wil je nu een échte fotograaf zijn of een middle of the road plaatjesboer?
Vanmorgen werd ik, na een nachtje slapen, wakker met het gevoel iets in het bovenstaande epistel te zijn vergeten. En nu weet ik het:
Door het plaatsen van prijslijsten op je website trek je júist de shoppers aan. Of de mensen die voor de prijs gaan. Zij kijken dan naar de prijzen en vergelijken. Zij komen niet bij je wanneer de prijs ze niet aanstaat.
Wanneer je dat wilt, prima.
Slimmer is om deze methode te hanteren: in een persoonlijk gesprek de prijslijst overhandigen. Dan is er tenminste nog een contact waarin je dingen uit kunt leggen, kunt laten zien wat je te bieden hebt. Maar wanneer je voor de top gaat is het prijslijstje nog steeds dat verdomde confectielijstje.
Nogmaals, geen prijzen. Dan kun je uitleggen en overtuigen. En zoals hierboven reeds gemeld, er is geen standaard. Er kan geen helderheid over je prijs zijn omdat deze het ene moment rond de € 6000 of zelfs hoger zal liggen en de andere keer misschien zoals de € 350 voor een DVD bij de topfotografe (ik noem hier maar geen namen) die haar goede naam wist te verpesten door dit te doen in haar 'arme' seizoen: "Ja, maar mijn studiohuur loopt door..." Begrijp ik best, maar ga dan asperges steken of telefonisch verkopen, dat verdient tenminste nog wat en je zit tijdelijk in de sociale voorzieningen. Met een tijdelijk baantje als internationaal koerier (special delivery’s) maakte een vriend en bekend fotograaf netto (!) een 800 tot 1200 Euro in de week. Dus was hij om de andere week 'op reis' en redde zichzelf daarmee van de ondergang in de slechte tijd. Dat 'gereis' was ook goed voor zijn imago, hij kwam ook nog met een paar foto's uit Italië, Portugal, Canada of Zweden thuis. Dat lukt niet met 'krappe foto-klusjes' die je móet aannemen ‘vanwege de vaste lasten....’
En ook bij de keus tussen de voordelige aanbieding uit je prijslijst is er geen helderheid. Klanten beseffen niet altijd dat er ook nog extra's kunnen komen. Weet men dat niet dan heb je een probleem, kun je uitleggen waarom het duurder wordt dan op jou 'heldere' prijslijstje.
Bovendien maak je het voor de klant onnodig duurder. Immers, geef je een totaalprijs voor een geprint album, dan val je onder het 6% BTW tarief voor boeken. Specificeer je de fotografische werkzaamheden apart dan wordt hiervoor het hoge BTW-tarief van kracht (21%), alleen het album valt dan onder de 6%:
www.photonmagazine.eu/belastingdienst-informeert-fotografen-onjuist.
Nogmaals, wanneer je bijzonder en persoonlijk werk maakt verkoop je geen belegde broodjes maar een product dat, net zoals een huis dat 'op maat' is gemaakt, aan de persoonlijke wensen voldoet. En dus een aangepaste prijs heeft.
Wil je wel bij de onderkant van de markt horen, dan mag dat natuurlijk. Heb ik (en dat meen ik echt) respect voor, zeker wanneer jij er zo een boterham mee weet te verdienen. Want ook dat zal onderaan de markt, wanneer je het goed aanpakt, zeker kunnen. Daar ken ik ook voorbeelden van.
En laat de ‘marketing-goeroes’ maar zwetsen, die werden marketeer in plaats van fotograaf...