Iedereen kent wel de metafoor, het beeld van een paar oude mannetjes op een bankje. Het gesprek gaat over vroeger, al die nieuwigheid is nergens goed voor. Bij fotografen is het anders, hoewel. Bij gesprekken met collega’s die vrijwel allemaal op de moderne golven meedeinen, tot misselijkmakend toe, blijkt dat het wel sterke benen zijn die de digitale weelde kunnen dragen.
Behalve zegeningen van de cloud, whatsapp, Facebook, contactloos betalen, zelfrijdende pedaalemmers, gaat het ook vaak over de ergernissen van deze tijd. Over de jacht op persoonlijke data, het volgen op het internet, de geldvretende apparatuur en software, die om bij te blijven moet worden aangeschaft, het mijnheer Zuckerbergschandaal, de ziektekosten en zorgpremies die, ondanks de beloofde besparing door privatisering, gierend de pan uit rijzen, de telefoonmarketeers die nog nooit van het bel-me-niet register hebben gehoord en de overmatige regelgeving die vaak helemaal nergens op slaat. En de eeuwige hackers die ons het spelen met ons lollige speelgoed grondig dreigen verzieken.
Leuke anekdote: een van mijn klanten van destijds, zijn toko bestaat overigens helaas niet meer, deze is uit de kiloknallerbranche geknald, had een geweldige ervaring met regelgeving. In zijn destijds zeer moderne vleesverwerkend bedrijf was alles spic en span, volgens de modernste hygiënische regels. Met de veiligste en modernste apparatuur. Alles goed geregeld. Tot de arbeidsinspectie kwam. Want in dit modelbedrijf lag een prachtige model-tegelvloer. Uiterst hygiënisch spiegelglad. En dat zinde de arbeidsinspecteur niet, dat was te gevaarlijk. Hoewel het slachtend deel van de personele bezetting zonder enige klacht zich op heftig zoolgeprofileerde laarzen of zwaar rubberbezoolde klompen zorgeloos door het bedrijf verplaatste, oordeelde de controlerende arbeidsjuju-man dat dit in een rapport moest komen.
Advertentie
Het resultaat was een brief, rechtstreeks uit de hemel der Arbeidsinspectie, met de sommatie de nieuwe tegelvloer er uit te breken onder dreiging van bestuursdwang, sluiting en bijpassend hoge boetes. Het bedrijf ging daarom vanaf een mooie vrijdagmorgen tot de dinsdagmiddag helemaal plat en een ongeduldige schare slachtrijpe koeien loeide omdat ze zo lang op hun voorkeursbehandeling moesten wachten.
De klant belde of ik de nieuwe situatie fotologisch vast wilde komen leggen, en grapte dat het op film zetten van een vloer minder kostbaar was dan er een leggen. Er lagen verbazend mooie, in een horizontale én verticale golfbeweging, geribbelde tegels. Het moest mij van het hart dat ik ook deze vloer best wel glad vond, maar dat had ik even beter niet kunnen zeggen…
Na afloop van de bouwkundige ingreep waren de koeien weer uit de file verlost, het personeel bewoog zich net zo gracieuszwierend als voorheen, alleen de schoonmakers mopperden. En toen gebeurde het. De inspecteur van de Keuringsdienst van Waren, die toezicht hield op onder meer het hygiënische vermalen van varkens om ze daarna in hun eigen darmen te stoppen, oordeelde dat een geribbelde vloer moeilijk kon worden schoon gehouden en dat er gemakkelijk resten konden achterblijven. En resten betekende bacteriën! Er volgde een dreigende brief met nagenoeg gelijkluidende inhoud als die van de Arbeidsinspectie, althans, op de passage over het oppervlak na. Klant woest. Vloer er weer uit...
Maar er stonden twee overheidsdiensten met tegenstrijdige opdrachten tegenover elkaar, dus discussie. Uiteindelijk won, na lang over en weer gejeremieer, de Keuringsdienst van Waren. Beter één personeeslid met schedelbreuk dan een heel consumentenvolk met een indigestale depressie. En de mooie spiegelgladde vloer waarop de koeien vrolijk en vrijelijk konden rondschaatsen bleef..
Dit lijkt ook op de discussie dat zelfrijdende auto’s veiliger zijn omdat ze minder fouten maken. Al is de bestuurder wel verplicht in te grijpen wanneer het fout gaat. Jammer, hij las net zo’n boeiend en spannend e-book… Een mij bekende verkeerskundige had in deze een geheel eigen mening. Na je rijbewijs heb je een paar jaar nodig om ervaring en uitgebreide rijvaardigheid op te doen. Noodzakelijk, en zeker wanneer je plotseling moet ingrijpen omdat het zelf van rijdend de fout in gaat. Echter, in een zelfrijdende auto doe je volgens hem geen rijervaring op. Plausibel.
Maar waar ik nu eigenlijk naar toe wilde waren niet bovenstaande zijsporen der technologische welvaart. Nee, ik wilde het hebben over de irriterende telemarketeers en andere slimmeriken, die bellen zonder nummermelding, omdat de bezigheden marketieren en verkopen in verschillende afdelingen thuishoren. En vandaar dat ik het een gierende grap vond, beter nog dan de reactie die ik soms geef: “Stuurt u maar een vertegenwoordiger langs, iedere maandagmorgen vroeg houden wij om half zes spreekuur met koffie en een lekker broodje, dan houd je nog iets van de dag over....”
De voicemailtekst die ik vorige week bij een goede vriend aantrof vervulde daarna mijn hart met jubelende blijdschap en verrassing.
“U luistert naar de telefoonbeantwoorder van <xijz>. Wij zijn even niet in staat de telefoon op te nemen, of wij doen dit niet omdat u anoniem belt. In beide gevallen kunt u na de toon een bericht inspreken, ook mag u een sms sturen. Wij wensen u een heel prettige dag.”
Geen voicemails van commerciele bellers meer. Geen (niet werkend) bel-me-niet register meer nodig, Meer rust. Mijn gsm is nu ook met deze meldtekst uitgerust. Die modern-geautomatiseerd gehaaste, op zichzelf gerichte wereld heeft toch wel zijn goede kanten…
En natuurlijk, ook U mag mij bellen, leuk…