Advertentie
Het nieuwe richtprijzenboekje 2019 is uit!
Het richtprijzenboekje dient behalve voor prijsindicatie ook als richtlijn in gerechtelijke procedures bij toewijzing van honoraria en schadevergoedingen bij geschillen. De richtprijzen zijn gebaseerd op onderzoek naar het prijspeil voor publicatie en productie. Bij de prijsberekening worden behalve resultaten van binnenlands onderzoek ook de prijzen van (EU) beheersmaatschappijen zoals het Belgische Sofam meegenomen.
Klik hier voor meer informatie
of om het boekje te bestellen.
Ambitie is altijd de drijvende kracht geweest achter Sven Soetens (°1970). Het voorwerp van zijn ambitie heeft zich in de loop der jaren echter gewijzigd van zakelijk naar persoonlijk geluk.
We treffen mekaar in Kemzeke, een ‘boerendorp’ zoals Sven het omschrijft, en deelgemeente van het ‘veel grotere’ Stekene. De viewing room achter zijn klassieke fotowinkel is een intieme ruimte waar hij zijn klanten ontvangt: gezellige sofa’s, een koffietafel, een groot TV-scherm en luxueuze fotoalbums op een staander. Vroeger was dit een bureel. De verbouwing is recent. Ze staat symbool voor de metamorfose die Sven zelf ook ondergaan heeft, als fotograaf én als persoon.
Fluo golfballetjes •
‘Het ondernemerschap zat van jongs af aan in mijn bloed. Reeds toen ik 14 was wilde ik snel en veel geld verdienen,’ begint hij. ‘Ik spreek over de jaren ’80: Lacoste hemdjes, Millet donsjassen, Samsonite aktetassen en golfbal-sleutelhangertjes… alle statussymbolen waar een materialistische puber van droomde. Achter mijn ouderlijk huis in Kapellen lag een golfterrein met oefenveld. Rockefeller Soetens schreef zijn eerste businessplan: 20 frank voor een balletje, 25 frank voor ééntje met een oogvijs erdoor, 30 frank voor één met een sleutelhanger eraan, maar dubbel tarief voor de schaarse fluo kleurtjes! Na een bezoek van de politie viel mijn eerste businessplan echter in de golfvijver. Mijn creatieve plan strookte niet met mijn businessplan, maar ik ben steeds creatief blijven denken en heb zo toch mijn eigen rijkdom gecreëerd.’
Bijberoep •
‘In 2003 werkte ik bij het grootste chemische bedrijf in de Antwerpse haven. In bijberoep was ik huwelijksfotograaf. Mijn job in de chemie bracht brood op de plank, maar ook mijn fotografie werd steeds belangrijker. Niet in het minst omdat ik me daar veel meer kon uitleven dan in mijn saaie-fulltime chemie-job. Ook toen was ik vooral zakelijk een goede fotograaf. Ik haalde heel veel contracten binnen voor huwelijks- en andere reportages. Terugkijkend was mijn werk toen echt niet goed; integendeel zelfs, het was eigenlijk heel erg slecht.
Teelbalkanker •
‘Tegen het einde van dat jaar groeide mijn mannelijkheid, héél letterlijk … het werd zo pijnlijk dat ik moest langs gaan bij de uroloog. Bleek dat ik teelbalkanker had. Na de herstelperiode moest ik terug aan het werk. Dat zag ik niet meer zitten. Ik wou mijn baas niet in de problemen brengen, want die kon niet meer met mijn kl… rammelen. Dus dacht ik eraan om de grote sprong te wagen: ondanks alle voordelen van het bijberoep, heb ik mijn hart gevolgd. Ik ben volledig zelfstandig geworden en wilde binnen de vijf jaar vijf fotozaken uitbouwen in het Waasland. Zo wou ik de grootste en rijkste huwelijksfotograaf in het Waasland worden. Steeds meer poen scheppen en expansie zonder einde, dat was het motto! Golf spelen terwijl er voor mij gewerkt zou worden: daar ging ik voor zorgen. Je zou eens wat zien!’
Management •
‘In 2004 opende ik mijn eerste zaak in Kemzeke. Meteen nam ik een personeelslid aan, want ik zag het groots. Het jaar daarop nam ik een tweede zaak over in Zele. Kort daarna had ik vijf personeelsleden en vijf assistent-fotografen in dienst. We verzorgden meer dan 100 huwelijksreportages per jaar, deden meer dan 200 studioshoots, ontwikkelden een massa films, verkochten fototoestellen, GSM’s en allerhande bijhorende prullen waarvan ik op de hoogte moest blijven, zodat ik uiteindelijk geen tijd meer had om de evolutie van de huwelijksfotografie te volgen. Ook personeelsmanagement behoorde tot mijn kerntaken. Alhoewel ik over fijne medewerkers beschikte, bleek dat toch niet echt mijn ding te zijn. Ondertussen leerde ik echter ook om business te doen: hoe klanten overtuigen? Wat is service? Hoe zoveel mogelijk automatiseren? Dat bleken allemaal dingen te zijn die ik graag deed. Ze zouden me later nog goed van pas komen.’
Crisis •
‘In 2008 kwam echter de bankencrisis, de digitale revolutie én daar bovenop langdurige werken in de straat van de winkel in Zele. Alles donderde tegen een rotvaart naar beneden. Ondanks een omzet van ruim 600.000€ sloot ik enkele boekjaren na elkaar af met een verlies van telkens 30.000€. Dit kon onmogelijk blijven duren. Alle personeel moest de deur uit. De tweede zaak moest verkocht worden. Ik stond voor de nijpende keuze: failliet gaan en rekken gaan vullen in de supermarkt, of de passie waarmee ik begonnen was, met name huwelijksfotografie, terug ontdekken en aanscherpen. Poen scheppen en ongebreidelde expansie ruilde ik in voor creativiteit. Er kwam ruimte voor nog andere passies: mijn eigen website bouwen en zo hoog mogelijk scoren op Google. Nu wilde ik nog af geraken van paartjes op het bruggetje fotograferen, met op de achtergrond een fontein. Ik wilde het echte moment leren fotograferen. Doelbewust koos ik voor de emotionele, journalistieke verslaggeving van een huwelijksreportage.’
Fearless •
‘In 2013 volgde ik een eerste training bij Fearless. Dit was in Amsterdam. Ik geef toe dat ik daar het licht heb gezien… Mijn ogen zijn opengegaan. Bij Fearless heb ik geleerd om alles zo simpel mogelijk te houden. Ik gebruik alleen een 35mm en een 85mm lens. De zoom, die zit in mijn voeten. Op die manier ga ik meer bewegen, meer letten op de achtergrond, op het lijnenspel. Je ziet een ander perspectief omdat je meer beweegt. Een ander voordeel is dat je veel lichter op pad gaat. Lenzen met een vaste brandpuntsafstand zijn veel scherper tot in de hoeken, en ze hebben veel minder vertekening. Ik gebruik geen extreme groothoeken meer. Vroeger had ik zelfs een fish eye voor het leuke effectje! (lacht luid). Ik dacht dat ik daarmee origineel was. De apparatuur maakte de foto, dacht ik. Nu weet ik dat de fotograaf de foto maakt. Heel bewust gebruik ik een goedkopere camera: een Nikon D750. Wanneer die kapot slaat, is dat niet zo héél erg. Komt er morgen een nieuwe uit, dan koop ik die want die kost geen stukken van mensen. Ik werk met twee van die lichte toestellen, elk met één lens erop. Snufjes heb ik niet nodig want ik werk volledig manueel. Ik maak alleen horizontale beelden. Het voordeel is dat ik er niet meer over hoef na te denken. Dit is geen gemakzucht, maar een logisch gevolg van de natuur: god heeft, bij wijze van spreken, de horizon horizontaal gelegd, dus kijken we ook horizontaal. Vroeger maakte ik zoveel mogelijk verticale beelden om ‘anders’ te doen. Nu begrijp ik dat de kijker een raar gevoel krijgt wanneer hij een verticale foto ziet. Het is veel makkelijker voor hem om een horizontaal beeld te ervaren. Alleen bij een portret zal ik een verticale compositie maken.’
Film noir •
‘Daarop vertrok ik naar de States om een intensievere cursus te volgen. Ik verdiepte me in de ‘film noir’ belichtingstechnieken: je belicht op de hooglichten. De rest laat je dichtlopen. Ik had er al van gehoord, begon het stilaan te begrijpen, maar dan moest ik het ook nog doen. Niet in alle omstandigheden kan je een dramatische film noir belichting maken. In een ruimte met vlak TL-licht bijvoorbeeld, of op een druilerige dag zonder zon kan je nooit een punt-belichting maken. Om daar toch iets speciaals te maken moet je zelf je lichtpunt bepalen en al de rest donker maken. Daarom heb ik altijd een off-camera flits bij. Die hangt gewoon op mijn kont voor het geval ik hem nodig heb. Ik maak geen foto’s meer, ik creëer een beeld.’
De rat •
‘Ik werd gementord door één van de beste Amerikaanse huwelijksfotografen: Sergio Lopez. Hij liet me inzien dat elke foto bestaat uit licht, compositie en moment. Je moet het licht zien en je camera erop instellen. Wat denk je van de achtergrond? Wat mag erin? Wat niet? Zitten er verwarrende, afleidende elementen in? Vervolgens moet je wachten op het juiste moment, zowel qua compositie als qua emotie. Sergio vergelijkt dat met een rat: als er een rat in je huis zit, dan wil je die vangen, maar hoe doe je dat? Schiet je in actie wanneer je ze ziet? Dat lukt niet, want de rat is je veel te snel af. Ze is al lang weer verdwenen voor je iets hebt kunnen doen. Zo gaat dat ook in de fotografie: je moet je val zetten en vervolgens wachten tot het moment er is. Zolang de situatie zich KAN voordoen, blijf je wachten, tenzij je te moe wordt of de bruidegom het huis heeft verlaten.’ (lacht) ‘Je moet pro-actief handelen, je instellen op het moment dat gaat komen. Misschien mis je op die manier een bepaald moment, maar er zijn er op een huwelijksdag zoveel, dat het je altijd gaat lukken om betekenisvolle beelden te maken. Tijdens een huwelijksreportage maak ik tussen de 4 en de 5000 clicks. De eindselectie bedraagt hooguit 8% daarvan. Zelfs wanneer ik denk dat het moment voorbij is, blijf ik toch nog afdrukken. Het selecteren doe ik van achter naar voor. Ik weet dat de beste opname meestal naar het einde toe van een reeks gemaakt is. Mijn vrouw, als volledige buitenstaander, afwezig tijdens de huwelijksdag, maar wél bewust van goede fotografie, maakt meestal de eindselectie. Alleen het allerbeste blijft erin. Het koppel heeft tot het allerlaatste moment volledige inspraak in de samenstelling van het album. Alles verloopt on-line. Zolang zij willen, maak ik aanpassingen.’
Psychologie •
‘Ik begon erin te slagen om af en toe een fantastisch huwelijk vast te leggen, maar even vaak was ikzelf niet echt tevreden. Gelukkig was het koppel dat wél! (lacht). Mijn mentor kon me ervan bewust maken dat er één ding ontbrak: ik hield niet altijd écht van mijn koppels. Bij een eerste kennismakingsgesprek vertel ik hun nu duidelijk waar mijn werk voor staat en wat ikzelf in een huwelijk wil weergeven. De koppels die me nu boeken kiezen me voor mijn oog, mijn gevoel, mijn hart, mijn werk. In de week voor hun huwelijk heb ik nog een gesprek met hen om hen ECHT te leren kennen: wie zijn ze, wat bracht hen samen, wat verwachten ze van het huwelijk? Het voorbereidende gesprek met het koppel kent een opbouw. Doordat we samen rustig en bij een drankje praten, groeit het vertrouwen en kennen we elkaars verhaal wat beter. Zo kan ik onbezorgd fotograferen, want zij hebben met mij hun emoties gedeeld en ik ook met hen. Ze vertrouwen me. Ik WEET nu wie ze zijn en wat ze belangrijk vinden in het leven. Het psychologisch aspect is heel belangrijk wanneer je mensen fotografeert. Om te anticiperen op wat gaat komen, moet je de dingen aanvoelen, je moet de lichaamstaal begrijpen. Hier is nog zoveel in te leren. In plaats van algemene trainingen over fotografie of over business, volg ik nu veel liever een cursus psychologie. Volgende week start ik met een workshop over het ‘enneagram’. Dat is een negenpuntige ster-veelhoek: bepaalde karaktertrekken hangen vaak samen met andere karaktertrekken. Zo wil ik meer over de menselijke aard leren kennen. Ik wil mijn koppels graag zien! Ik wil service bieden: vooraf, tijdens en na het huwelijk. Ik wil er naartoe leven, ik wil het mee beleven en het achteraf her-beleven.’
Mijn stijl •
‘De manier waarop koppels mij vinden is ook gaandeweg aan het veranderen. Ik zoek niet langer lokaal, maar wil wel de juiste klant: iemand die me kiest omwille van mijn werk, mijn service en mijn stijl. Vroeger had ik geen stijl, maar nu wil ik het gevoel hebben dat ze me kiezen omwille van mijn stijl. Ik werk nu over heel Vlaanderen. Liever ga ik naar Limburg of West-Vlaanderen waar ze écht voor mij kiezen, dan hier in Stekene te blijven omdat het gemakkelijk dichtbij is. De publiciteit verloopt via mond-aan-mond reclame, en de nieuwe klanten vinden me via het internet: mijn website en mijn Facebookpagina. Instagram beschouw ik als een peepshow onder collega’s: soms heel spannend, interessant en inspirerend maar vaak ook teleurstellend’ (lacht) 'Opnames in de studio maak ik nog slechts heel uitzonderlijk. In de studio kan ik niet op een journalistieke manier werken. Het strookt niet meer met mijn visie op fotografie. Ik wil de stem zijn van mijn klant. Ik wil vertellen hoe zijn trouwdag was. Studiowerk is voor mij heel lastig geworden omdat ik er geen verhaal in vind en er te veel in scène gezet wordt.’
Kan er mij iemand vertellen wat ik hier doe?! •
‘Mijn dorp ben ik ontgroeid. Zo ben ik ook de vakvereniging STUDIO vzw wat ontgroeid. STUDIO vzw heb ik enkele jaren geleden mee opgericht om te voldoen aan een nijpende behoefte, iets dat ik niet vond in de bestaande beroepsvereniging. STUDIO vzw heeft me enorm geholpen op zakelijk vlak en ook op technisch vlak. Ik heb er voor de eerste keer geleerd om licht te zien en te voelen. Voor de eerste keer heb ik er over off-camera flitsen gehoord. Ik snapte er weliswaar niets van, maar het is een trigger geweest om verder te gaan. Aan iedereen zou ik willen zeggen: ‘Blijf niet op uw eiland, maar omring u met collega’s. Sta open voor alles, en leer bij!’ Nu heb ik het gevoel dat ik niet meer zoveel heb aan algemene cursussen fotografie en zakelijkheid. Ik ga alleen nog voor one-on-one sessies. Vorige maand volgde ik nog een training in Texas. Als opdracht moest ik een reportage maken in een ouderlingentehuis. Ik begon met het idee: ik fotografeer een twintigtal mensen en maak daar een mooie, beklijvende reportage van. ‘Niks van!’ zei mijn coach. ‘Dat is voor beginners. Dat stadium ben jij ontgroeid, Sven! Jij gaat je concentreren op één persoon. Kies maar iemand uit die je twee volledige dagen wilt volgen.’ De eerste dag keek ik voortdurend rond, maar vond niemand… tot er een vrouw met haar rollator in mijn richting stapte. ‘Kan iemand mij vertellen wat ik hier doe?!’ riep ze. Ze keek me daarbij recht in de ogen. Mijn onderwerp had zich aangediend. De daaropvolgende dag en nacht fotografeerde ik haar. Ze vertelde me over haar overleden man, maar vooral ook over haar zoon. Die had haar nog geen enkele keer opgezocht sinds ze in het tehuis verbleef. Ze miste hem zo. Ze vertelde dat ze zo van hem hield en ze vroeg zich af waarom hij haar negeerde… Dit kwam bijzonder hard aan bij mezelf. Ik besefte plots en in alle hevigheid: wat heb ik mijn eigen moeder aangedaan?! De laatste 10 jaar van haar leven heb ik niet bepaald een goede band met haar gehad, maar waarom heb ik haar zo gekwetst tot op het einde van haar leven? Het was zo’n harde confrontatie met mezelf dat ik gehuild heb. Vanaf nu ging het niet meer over licht en compositie, maar nog uitsluitend over emoties. Ik leerde om een enorme verbondenheid te bouwen met het onderwerp dat ik fotografeer. In feite geldt dat ook voor mijn bruiden. (lacht) Vroeger belde ik aan in de hoop een mooie bruid voor mij te hebben. Nu beleef ik de hele dag met hen mee. Zo ben ik gegroeid als mens.’
Passie •
‘Soms denk ik eraan om mijn kennis te delen met collega’s, maar ik vrees dat ik er nog niet klaar voor ben. Ik fotografeer nog veel te graag. Mijn advies zou zijn: als je goed wilt zijn als fotograaf, dan moet je je specialiseren. Doe wat je graag doet! Volg je hart, en je komt er wel. Maar blijf realistisch want je moet ook brood op de plank hebben. Je passie gaat over op je klant. Je passie zorgt ervoor dat je iets goed doet. Als je goed bent in iets, dan kan je ook je prijs ervoor vragen.’
The cost of being rich •
‘Vaak heb ik nagedacht over ‘the cost of being rich’: wat moet ik opgeven om rijk te worden? Mijn gezondheid, mijn relatie, mijn gezin?… Vroeger dacht ik dat rijkdom louter uit geld bestond, dat ik met hard werken en verkooptechnieken snel rijk kon worden. Mijn ervaring zegt me nu dat échte rijkdom is: je hart volgen, doen wat je graag doet. Voor mij, als huwelijksfotograaf, is dat enerzijds nog steeds een zakelijke manier om prospecten aan te trekken, maar eens ze me gevonden hebben, wil ik ze met mijn volle hart graag zien. Ik durf, misschien voor de eerste keer in mijn leven, hardop zeggen: ‘Ik ben gelukkig.’ Dat is de grootste rijkdom die er bestaat.’