In deze maandelijks terugkerende rubriek geven we een selectie van min of meer recent verschenen fotoboeken die we graag onder de aandacht brengen. Steeds wordt minstens één van de vermelde titels nader belicht. Deze keer viel de keuze op 'Party! Party!! Party!!! Photographs from Weimar Germany' van Ed Jones en Christopher Nesbit.
Met het fotoboek 'Party! Party!! Party!!! Photographs from Weimar Germany' gaan we bijna een eeuw terug in de tijd naar bruisende feesten en vrolijke party's in vooroorlogs Duitsland. Het boek bevat zo'n 100 nooit eerder gepubliceerde foto's uit de gigantische collectie van het Archive of Modern Conflict. Foto's die laten zien hoe ten tijde van de Weimarrepubliek (1918-1933) door de elite gefeest werd, dus voordat Hitler en zijn trawanten een einde maakten aan het feestje.
De foto's gaan vergezeld van historische gegevens en citaten. Zo schrijft de beroemde satirische kunstenaar George Grosz in 1923 dat je voortaan een rugzak nodig hebt om al die bankbiljetten te vervoeren die nodig zijn voor het kopen van een simpel product. En zo lees je dat Berlijn in 1924 zijn eerste stoplicht kreeg en dat Leica het jaar daarop zijn eerste kleinbeeldcamera op de markt bracht.
Het boek is min of meer chronologisch opgebouwd. In het eerste deel (1917-25) treffen we onder meer foto's uit het familiealbum van de familie Kirchner, een zeer welgestelde familie die heel wat partijtjes gaf en zich vermaakte met picknicks, skivakanties en tochtjes met de auto of motor. Fraai is bij voorbeeld de foto van een jong paar dat achter een dure auto staat te dansen op de muziek van een meegebrachte pick-up. Het geld kon niet op. Hoewel – het familiealbum eindigt in 1929, het jaar van de Wall Street Crash.
Rijken en armen •
In deel 2 (1926-29) treffen we niet alleen feestende gezelschappen aan maar bijvoorbeeld ook een foto van twee comfortabel gezeten heren die naar mooie vrouwen in een tijdschrift zitten te kijken, een sigaret in de mond en een glas witte wijn onder handbereik. Terwijl miljoenen Duitsers met moeite rond moesten zien te komen, beleefde de elite gouden tijden. De vrolijkheid van al die rijke dames en heren krijgt daardoor iets wrangs. De foto's – vermoedelijk vaak werk van amateurs - zijn bepaald niet altijd technisch in orde. Er is veel bewegingsonscherpte en soms krijg je het idee dat ook de fotograaf zelf te diep in het glaasje gekeken heeft. Maar het komt de levendigheid en echtheid wel ten goede en brengt je dichter bij de tijd waaruit de opnamen dateren. Er wordt veel gelachen, gerookt en gedronken. En af en toe zie je een in slaap gevallen feestganger.
Berlijns nachtleven •
'Berlin after dark 1931' is de titel van het grootste en misschien wel interessantste hoofdstuk. Het betreft een serie die een onbekende Britse fotograaf in de winter van 1931 maakte van het nachtleven van Berlijn. We volgen de fotograaf – voor zover ik kan zien een amateur – op zijn omzwervingen van nachtclubs naar theatershows, van danspaleizen naar cafés en bars. De man had niet op de laatste plaats oog voor mooie vrouwen. Het lukte hem kennelijk niet alleen om met zijn camera door te dringen in de kleedkamers van danseressen maar ook in speciale uitgaansgelegenheden die bezocht werden door als mannen verklede lesbiennes en/of travestieten.
Het derde deel betreft de periode 1930-31. Al die lachende gezichten die de revue passeren doen me denken aan wat een paar jaar later zal gebeuren. In het vierde deel is het zover: de periode 1932-34 opent met een foto van feestende Nazi's. En daarmee eindigt het boek ook, een bijzonder boek.