Onder redactie van Mr. Kitty van Boven
Laat ik beginnen met een korte introductie van het begrip schuldhulpverlening. Zoals de naam reeds doet vermoeden betreft het hulpverlening voor personen met een problematische schuldsituatie. Door de vereniging voor schuldhulpverlening en sociaal bankieren NVVK wordt een problematische schuldsituatie als volgt gedefinieerd:[3]
‘Een problematische schuldsituatie is de situatie waarin van een natuurlijk persoon redelijkerwijs is te voorzien dat hij niet zal kunnen voortgaan met het betalen van zijn schulden, of waarin hij heeft opgehouden te betalen.’
Schuldhulpverlening wordt zowel door private (oftewel door particulieren en bedrijven) als publieke organisaties zoals gemeentes aangeboden. Dit wetsvoorstel ziet slechts op de dienstsverlening van gemeentes.
Er zijn drie kerntaken die de gemeente hiervoor uitvoert, namelijk: bemiddeling, schuldsaneringskrediet, en gerechtelijke bijstand. Bij de eerste twee opties wordt gepoogd een schikking te treffen met de schuldeisers. Lukt dat niet dan kan een gerechtelijke procedure worden gebruikt om het resultaat te behalen via een dwangakkoord of WSNP (Wet schuldsanering natuurlijke personen).
Middels dit wetsvoorstel worden de bevoegdheden die de gemeente voor de uitvoering van deze taken heeft uitgebreid. Zo mogen hulpverleners zelf gegevens vergaren en registers raadplegen. Het gaat dan bijvoorbeeld om informatie over inkomen en vermogen. Bij de start van de hulpverlening wordt een beschikking afgegeven met een plan van aanpak. Daarin zijn de gegevens die de gemeente zal gebruiken opgenomen (e.e.a. mede op grond van de AVG).
Al met al is in deze bijdrage schuldhulpverlening door gemeenten en de wijzigingen uit het wetsvoorstel Wijziging Wet gemeentelijke schuldhulpverlening voor uitwisseling persoonsgegevens besproken.