Jurriaan NijkerkSommige fotografen zijn vaak urenlang onderweg. Er zijn nu eenmaal onderwerpen die niet naar je toe komen en die niet in een studio passen. Onderweg is het altijd prettig om je te laten amuseren bij het sturen. Ik kijk altijd graag naar uithangborden. Of naar gevelbelettering. Of naar andere uithanguitingen. Overigens merkwaardig, ik heb altijd de neiging om belettering als belletering te lezen. Dat heb ik ook bij een bouwkundige term als balkanker. Misschien een lichte vorm van dyslexie? Maar we gaan terug naar het onderwerp.
Er nadert een levensgroot blauw zwembad. Platte zwembaden zie je wat minder goed, dus het ding is pontificaal verticaal rechtop gezet. Er staat een bord met een firmanaam bij gevolgd door, hoe kun je het verzinnen, 'Swimming Pools'. Dit is voor mij een oude bekende, ik reed er ooit langs met een vriendin met zeer hoge nood. De reclame-uiting ontlokte mij de opmerking: 'Handig met water verversen, dat loopt vanzelf leeg.' Dat had ik op dat moment natuurlijk nóóit mogen zeggen... Maar terug naar het heden.
Er staat langs de weg iets in uiterst restauratieve staat, met parkeerruimte voor vrachtwagens: 'Resto Stop Arizona'. Het associerend-beeldend-creatief vermogen slaat toe. De foodtent. Yuk, met van die weetresses met gesteven schortjes en pettycoats die geoliede koffie en gecremeerde spareribs met muffe doperwtjes en friet met paraffinesmaak rondserveren op de huilmuziek van een of andere redneck, wiens maîtresse hem net is ontvallen.
Een paar kilometer verderop passeer ik een huis met een soort antiekerig bruin billboard op ’t dak. Met de afbeelding van een nadrukkelijke juffrouw in wat minder nadrukkelijk ondergoed met de schreeuwende tekst 'Club Rustique'. Een rustiek eikenhouten juffrouw? Je kunt het niet oncomfortabeler verzinnen, ik zie mijzelf al rondklieren als houtwurm...
En dan, o verlossing, ik kan mijn ogen niet geloven, zo zuiver en ongerept, zo mooi, van landelijke schoonheid. Een half in ’t struweel verscholen boerderijtje, een juweeltje, je droomt er van wanneer je aan een weekendje uit denkt. Met in de voortuin een stijlvol bord, beschreven met sierlijke krulletters: 'Bed en Boterham'...!
Plotsklaps valt er een intens meditatieve rust over mij heen. Ik voel een bed met gestreken frisse lakens waarin je tot over je oren wegzakt. Een lampetkan met waskom, zachte handdoeken en geurige zeepjes. Ik proef ineens de zachtgekookte eitjes met een vleugje zout, de dampende broodjes, de krulletjes volle roomboter, de oranjemarmelade en échte boerenachterham. Steels kijk ik op mijn horloge, maar het is te vroeg, ik kan thuis nog gemakkelijk halen. Jammer. Misschien later eens een weekendje?
Deze ervaring leidt tot overpeinzen. Zou het dan toch waar zijn dat je verlost kunt worden van al die uitheemse kreten bij de alles-absorberende inlegkruisjes, de agressieve snotoplossers, de mannequinspelende designautomobielen, de slim en gezond bezig zijnde vitamineboeren en constant lageprijskruidenieren en de nooit meer aanbakkende ijsscheppen van IKEA? Met een simpele tekst in mijn bloedeigen moedertaal nog ook, er is helemaal geen woord Chinees bij!