Dirk Bogaerts
Lifestyle-fotografie;
een kwestie van levensstijl

door: Luc Peeters

Luc Peeters. Gekend om zijn huwelijksfotografie in een fotojournalistieke stijl: eerlijke emoties in plaats van versleten poses. Heeft voordrachten gegeven over zijn werk in heel de wereld. Studiofotografie in een sterke, grafische stijl. Bedrijfsfotografie en hotelfotografie. Houdt ervan om schrijven te combineren met fotografie.
www.keoon.be.
Stuur Luc een e-mail.

portfolio

advertentie

Dagcursus colormanagement

volgens ISO 12646:2008 en ISO 3664:2009

In Europa wordt het meer en meer noodzakelijk voor fotografen volgens de recente normen te werken, zowel voor de toelevering aan de grafische industrie als ook aan digitale (multi)media.

In de cursus worden ook andere aspecten behandeld die van invloed zijn op het communicatieve beeld: De menselijke perceptie en de kleurbeleving, hoe de zintuigen op her verkeerde been kunnen worden gezet, de interactie tussen kleur en menselijk gedrag.

ImageLink

Datacommunicatie & Uitgeefprojekten

Telefoon: +31 24 397 08 11
imagelink.photonmagazine.eu/dagcursus-colormanagement

Op weg naar Rahier, diep in de Ardennen. Zwart asfalt slingert tussen wit besneeuwde bermen. Een achtergelaten Duitse tank uit de Tweede Wereldoorlog prijkt op een pleintje. Een Amerikaanse barak in camouflagekleuren doet dienst als museum van de Battle of the Bulge, het laatste Duitse offensief aan het Westelijk front. Ik rijd over de brug die de Amerikanen wilden opblazen om de Duitsers te stoppen, maar ze deden het niet omdat ze in de war gebracht waren door Engels sprekende infiltranten in hun eigen troepen. Nu staat het bruggetje er nog, onbewust van de historische rol die het (niet) gespeeld heeft. Smeltwater spettert uitgelaten tegen de pijlers. Wat eens het decor vormde voor een bloedige veldslag, is vandaag een bucolisch landschap. Hier heerst alleen de vrede. Sinds de afrit van de autostrade, zo'n vijfentwintig kilometer geleden, hebben twee auto's mijn pad gekruist. Mijn eindbestemming ligt in Rahier, een deelgemeente van Stoumont. Geen enkele weg die hier doorloopt, brengt je naar ergens anders. Een kerktorentje priemt uit het dal. Enkele huizen in donkere natuursteen vleien er zich omheen. Landerijen strekken zich uit tot de bossen op de heuvelruggen rondom. Het is eind april, maar de sneeuw glinstert nog op de sparrentakken. Dit is België, maar het voelt en ziet eruit als buitenland. België, dat zijn minstens twee landen in één.

Ingesneeuwd •

Hier ontmoet ik Dirk Bogaerts (1971). Knerpende kiezels onder mijn banden kondigen mij aan. Na een rit van twee en een half uur parkeer ik mijn wagen naast twee vier maal viers. 'Die heb je hier wel nodig,' zal Dirk later toelichten. 'Het is niet uitzonderlijk dat je hier in de winter ingesneeuwd raakt. In tegenstelling tot Vlaanderen zorgt dat hier niet voor het stilvallen van het leven. Men is er op voorbereid. Alles gaat gewoon door. Met een rustgevende glimlach.'

Altijd vakantie. Dat gevoel krijg ik wanneer ik, dampende kop koffie in de hand, van aan de keukentafel over de eindeloze vallei droom. 'Altijd vakantie, maar nooit thuis,' lacht Dirk's echtgenote Tina. 'De voorbije maand is hij vier dagen hier geweest.'

Robotica/Mechatronica •

'Elke dag dat ik kan fotograferen ben ik gelukkig', zegt Dirk. 'Zo spring ik bijvoorbeeld met plezier om drie uur 's nachts uit mijn bed om naar een circuit te vertrekken. Mijn passie voor fotografie is ontloken toen ik als veertien- of vijftienjarige op schoolreis ging naar Oostenrijk. Eén van mijn kameraden had een Nikon spiegelreflexcamera bij met een paar lenzen. Dat fascineerde me enorm. Enkele jaren later kochten ze bij ons thuis een Minolta. Het was de eerste spiegelreflex met autofocus. Ik begon met natuurfotografie, op dia. Zo ging dat toen. In een fotoclub in Leuven ontmoette ik iemand die zich vooral bezig hield met stillevens. Dat inspireerde me om een Sinar technische camera aan te schaffen. Op mijn 18e moest ik een studierichting kiezen. Fotografie stond voor mij op nummer één, maar mijn ouders vonden dat geen goede keuze. Daarom heb ik de opleiding Burgerlijk Ingenieur Robotica/Mechatronica gevolgd. Dat is een mengeling van mechanica, elektronica en informatica. 'Werken voor een baas zal je niet gelukkig maken,' had een prof aan de universiteit me gezegd. Meteen na het behalen van mijn diploma richtte ik een eigen bedrijf op in medische disposables. Het is allemaal redelijk technisch, maar het ging in feite om anesthesie-circuits.'

Levenskwaliteit •

'We woonden toen in Leuven. Rahier hadden we per toeval ontdekt tijdens fietstochten door de Ardennen. Het was liefde op het eerste gezicht. Dit huis hier hebben we zeven jaar geleden gebouwd als tweede verblijf. Aan het einde van elk weekend werden we ongelukkig wanneer we de bagage moesten inladen. Zelfs de honden gingen niet graag mee terug naar Leuven. Mijn vrouw en ik waren de files beu en de stress van het volgebouwde Vlaanderen. Zo kon het niet verder. We besloten om het roer om te gooien. We hebben de twee bedrijven verkocht om naar hier te verhuizen én om te kunnen fotograferen. Hier komen we terug op adem. Mijn kinderen van acht en tien jaar gaan hier naar school. Ze vinden het fantastisch. Spelenderwijs worden ze meertalig. Nee, we vervelen ons niet hier. Wat velen verbaast is dat Rahier, in tegenstelling tot veel dode dorpen in de Ardennen, een zeer dynamisch dorpsleven heeft. Hier wonen veel jonge mensen. Er is altijd wel ergens iets te doen, en iedereen viert mee. Rahier vormt samen met tien andere dorpjes de fusiegemeente Stoumont. Qua oppervlakte is het de tweede grootste van België. Het is zelfs groter dan Brussel, maar heeft in totaal slechts 3000 inwoners, waarvan 10 à 11% Nederlandstaligen, Vlamingen zowel als Nederlanders. Ik heb bij wijze van grap de burgemeester al eens gevraagd of hij er geen tweetalige faciliteitengemeente van kan maken. (Lacht) De meeste inwoners hadden hier eerst een buitenverblijf, waarna ze verhuisd zijn om zich hier permanent te vestigen. Ze zochten een andere job in de buurt, maar er zijn er ook die toch nog elke dag naar Brussel pendelen. Dat zou ik echt niet meer kunnen opbrengen. Zo verlies je natuurlijk weer een deel van de levenskwaliteit die je hier bent komen opzoeken.'

Paddock girls •

'Hier heb ik iemand ontmoet die als journalist actief is in de autosport. Zo ben ik erin gerold. In de eerste plaats ben ik fotograaf. Daarna ben ik autoliefhebber. Bij de meesten is het andersom. Zo komt het dat ik vooral het menselijke aspect in de autosport fotografeer: ik maak portretten van de piloten, ik leg de hoogspanning vast die de monteurs ondergaan tijdens een bandenwissel, de handtekeningsessies achteraf, de paddock girls natuurlijk ook... (Lacht) Ik ben naar hier gekomen voor de rust, de ruimte en de natuur. Die staan in schril contrast met het lawaai en de adrenaline van de autosport. De twee houden elkaar in balans. Het is wel grappig maar dat komt heel vaak voor in de autosport.'

'Op minder dan twintig kilometer van mijn huis ligt het circuit van Spa/Francorchamps. 'Het mooiste circuit ter wereld' wordt wel eens gezegd, maar daar ben ik het niet mee eens. Monza, waar ik het voorbije weekend geweest ben, ligt in een park. Dat is zo mooi! Laten we zeggen dat Spa het tweede mooiste circuit is. Daar kan ik mee akkoord gaan.'

'Formule 1 fotografeer ik niet. Hoe dat komt? Ik heb er geen relaties, en in feite heb ik er ook geen ambities voor. De koersen zijn te kort. Ik houd vooral van de endurance races, wedstrijden die 24 uren duren zoals in Le Mans, de Nordscheleife (Nürburgring). Mijn klanten zijn magazines, kranten, organisatoren van de races, teams, individuele piloten, enzovoort. Ze geven me vooraf een opdracht. Anders begin ik er niet aan. Ik werk niet met contracten. Aan papierwerk heb ik een hekel. Met een contract verplicht je elkaar tot iets. Als dat niet uitkomt ga je naar de rechtbank. Wat dan? Wat win je daarmee? Je maakt meer kosten, de dienst die geleverd moest worden krijg je toch niet, en de klant ben je sowieso kwijt. Elke klant weet vooraf wat hij krijgt én wat hij ervoor moet betalen. Soms loopt dat wel eens vreemd. In een uithoudingsrace vallen bijvoorbeeld binnen het eerste uur de beide auto's uit van een team dat me gevraagd heeft om de hele race te verslagen. Voor hun zit het er dan al op. Zij hebben me liever niet meer in hun buurt, maar ik kan nog verder met het fotograferen van de wedstrijd. Ik werk niet met exclusiviteiten. De foto's kunnen nog doorverkocht worden aan kranten. Dat is niet zo vreemd als het misschien lijkt: de klanten zijn zelfs blij wanneer ze meer in de pers komen. Autosport is redelijk marginaal in de reguliere pers. Elke extra exposure is welkom.'

Carburettor Magazine •

'Vorig jaar ben ik gestart met een nieuw project: 'Carburettor Magazine'. Dat is een eigen online lifestyle magazine. Je kan het als App gratis downloaden in de Apple Store of in de Android Store (Google Play). Je kan het ook downloaden via www.carburettormagazine.com. Er zijn verschillende mensen die de artikels schrijven, maar de fotografie doe ik in principe allemaal zelf, behalve als het over historische foto's gaat. Carburettor gaat niet uitsluitend over autosport, noch over autofotografie. De onderwerpen zijn heel divers: kunst, motorsport, geschiedenis, oldtimers, wijnen, horloges, gin, whisky... Alle goede en mooie dingen van het leven. Dat zijn de onderwerpen die mezelf en ook de lezers van mijn blad interesseren. We denken eraan ook zelf whisky tastings te organiseren, een bezoek aan de gin-brouwer, een oldtimer-rally...'

Een gepersonaliseerd serienummer •

'Eén van de artikels gaat over fotografie. Fujifilm adverteert in Carburettor. Telkens komt er één van de Fuji Ambassadors aan het woord. De eerste was Jeff Carter en nu is portretfotograaf Damien Lovegrove aan de beurt. Zelf ben ik ook gevraagd als Fuji Ambassador en dus testpiloot voor bepaalde nieuwigheden. Onlangs hebben ze twee nieuwe toestellen gelanceerd: een 100-400 mm zoomlens en de X-Pro2 camera. Gevolg is dat ik nu één van de acht lenzen heb met een eigen serienummer, gepersonaliseerd met mijn eigen naam. Leuk, hé! Het autofocussysteem op de X-Pro2 is veel geavanceerder dan op de XT1. Al mijn sportfotografie doe ik daarmee. De sensor van de X-Pro2 is revolutionair. Met zijn 24 miljoen pixels levert hij veel scherpere beelden dan de Nikon D800 waarmee ik vroeger werkte. Ook de kleuren zijn beter. Ik schiet alles in JPG, maar dat is ruim toereikend. Bijzonder aan de X-Pro2 zijn de verschillende filmsimulaties. In Japan zit er een heel departement ingenieurs die daaraan werken. Om deze effecten achteraf te bereiken heb je veel tijd nodig. Sommige van mijn klanten specifiëren dat de foto's niet ouder dan twee uur mogen zijn. Stel je voor dat ik alle RAW bestanden moet gaan openen en bewerken. Dat haal ik nooit.'

Blancpain •

'Carburettor Magazine zou ik graag verder uitbouwen. Het is een manier om de wereld te ontdekken. Zojuist heb ik een artikel geschreven over Blancpain, het Zwitserse horlogemerk. Ironisch genoeg zijn momenteel Aziaten de grootste afnemers, terwijl zij geen enkele voeling hebben met de passie en de traditionele precisie waarmee deze horloges worden gemaakt. Voor hun is het louter een statussymbool. In Carburettor Magazine wordt nooit over geld gesproken. Geld is veel te belangrijk geworden in onze samenleving. Zodra geld een doel op zich wordt, is het dode materie. Geld is geen synoniem van levenskwaliteit. Onze maatschappij is over ge-economiseerd. Geld is nooit een motivatie geweest voor mij om ergens mee te beginnen, ook niet met Carburettor Magazine. Ik begin aan iets omdat het me boeit, omdat ik het graag doe en omdat ik er goed in ben. Vervolgens zie ik wel hoe het loopt, maar ik heb er alle vertrouwen in. Het economisch model van Carburettor is om op publiciteit te leven, en dat slaat aan. Ik heb geen overhead kosten, ik kan overal in de wereld werken waar ik me bevind, ik heb geen redactieteam en ik ga waar ik wil. De informatie voor mijn artikels haal ik liever bij de mensen ter plaatse dan het op te zoeken. Zo kom ik dingen te weten die je nergens anders vindt

'Het leven is wat je ervan maakt', wordt gezegd. Het is een cliché als een huis, maar vaak kloppen clichés. Ik was niet tevreden met het drukke, jachtige leven dat ik had. Alles ging me voor de wind, maar ik raakte buiten adem. Drastisch hebben we alles omgegooid. Nu doe ik wat ik echt wil, ik bouw het idee uit dat ik in mijn hoofd heb. Ik maak het leven dat ik wil. En om zoiets te doen word ik dus betaald.'

De wachtrij naar het geluk •

De sneeuwvlokken jagen op mijn voorruit. Ze klampen zich vast op mijn ruitenwisserarmen die heftig heen en weer slaan. Even waan ik me een autopiloot die de Boucles de Spa bedwingt, tot ik na ongeveer vijfentwintig kilometer de oprit neem naar de autostrade richting Luik. De sneeuw smelt weg en laat me achter in de grijsheid van de dagelijkse tred. Het leven is wat je ervan maakt, denkt ieder in zijn eigen bubbel van illusies over vrijheid en beweging, ook wanneer hij zich vastrijdt in de file, de wachtrij naar het geluk.