Kristien Hemmerechts •
In de verte bolt een trein, onzichtbaar achter het dichte loof, maar we horen hem dichterbij komen en weer gaan. De tijd gaat trager hier. In Danny's boekenkast staan klassiekers uit de Engelse literatuur: 'Wuthering Heights', 'Jane Eyre', 'To the Lighthouse'... Danny vertelt dat hij in 2009 zijn Master behaald heeft in de Westerse literatuur, met als specialisatie Engels/Nederlands. Tot nu toe heeft hij daar nooit iets mee gedaan op professionele wijze. “De meeste mensen met wie ik gestudeerd heb zitten in het onderwijs, en dat spreekt me niet aan. Toch komen de vaardigheden die ik aan de universiteit opgedaan heb, regelmatig van pas. Vooral wanneer ik teksten schrijf over Pascal's werk of over dat van mij”, zegt Danny. “Ik heb altijd een grote interesse gehad voor literatuur. Nederlands was één van de vakken waar ik heel goed in scoorde. Ik las ook graag. Op school hebben we veel analyses moeten doen. Ik houd van verhalen. De Vlaamse schrijfster Kristien Hemmerechts interesseert me enorm. Ik ken haar niet persoonlijk, maar we zijn wel vrienden op Facebook. Ik ga haar eens een mailtje sturen. Zij heeft me een goed inzicht gegeven in het vrouwbeeld. Dankzij haar werk heb ik veel respect gekregen voor het vrouwelijke. De persoonlijke verhalen van mensen hebben me altijd geboeid. Ik heb altijd veel interesse gehad in meisjes, in vrouwen en in hun persoonlijke psychologie. Toch heb ik geen ambities om psycholoog of psychiater te worden.”
Jessie •
“Naast literatuur ben ik ook altijd geboeid geweest door fotografie. Hoe ik tot dit soort fotografie gekomen ben? Ik liep stage bij Pascal Baetens. Dat wil zeggen dat je lange tijd onbetaald meeloopt tijdens alle fases van de fotografie. Op een bepaald moment kreeg ik een berichtje van Pascal dat hij een sessie in de sneeuw ging doen. 
Jurate •
De aanleiding voor ons gesprek is een berichtje op Facebook: op het portretfestival van Bourbon-Lancy kreeg Danny de prijs van de jury, 'Le Coup de Coeur'. “De voorzitter van de jury, Davide Cerati, heeft me een lieve mail gestuurd met een heel fijne quote. Tof!”, zegt Danny. “Het gaat om portretten van 'doodgewone' meisjes, en dat maakt het juist zo ongewoon. Deze meisjes ben ik in het dagelijkse leven tegengekomen,” vertelt Danny. “Zo is er Farah: ik zat koffie te drinken in Leuven; zij diende daar op. Ik vond haar bloedmooi. Ik heb haar aangesproken en gezegd dat ik heel graag haar foto wilde maken. 'Laat je niet afschrikken door de naaktfoto's op mijn website', zei ik. 'Ik wil een integere foto maken.' Naakt is geen vereiste om mee te doen. Doordat de camera zo dicht gaat, kunnen de meisjes zich niet verbergen. Het is de bedoeling om ze naakt te fotograferen in de overdrachtelijke betekenis. Dat moet niet per sé fysiek naakt zijn. Naakt is eigenlijk gewoon een manier om met lichaamstaal te werken, om gevoelens te tonen. Lichaamstaal is heel confronterend. De uitdrukking van het gelaat is heel sterk. Veel mensen vinden dit heel confronterend. Dat komt niet zozeer door het naakt, maar door de expressie. "Het gelaat van de ander maakt mij ik”, zegt Emmanuel Levinas, een hedendaagse moraalfilosoof uit Litouwen. Jurate mengt zich in het gesprek wanneer ze de naam van haar landgenoot hoort. Ze legt uit dat hij de hele filosofie wil her-benaderen vanuit de ethiek. Danny zegt: “Ik vraag altijd aan de meisjes voor mijn camera: 'Wat of wie heeft gemaakt wie je nu bent?' Meestal gaat het om een Wie, die gelinkt is aan een gebeurtenis. De reacties zijn heel emotioneel, maar het concept is niet om mensen te laten wenen. Het valt me op dat er steeds meer emotie te zien is in de hedendaagse kunst. Als ik galerijen bezoek, valt me dat op. Conceptuele fotografie kan ik ook appreciëren, alhoewel ik er zelf minder voeling mee heb. Ik wil niet per sé het fotografisch portret vernieuwen. Ik probeer gewoon oprecht te zijn. Mijn fotografie moet ook oprecht zijn. Misschien heb ik fouten gemaakt in het verleden door iemand niet oprecht te behandelen, toch zijn mijn foto's een teken van respect naar de meisjes die voor me staan.”
Farah •
“De foto die ik van Farah maakte, was één van de eerste in de reeks 'Girls'. Ze was slechts 16 en ze bracht haar mama mee. Met minderjarigen ben ik altijd heel voorzichtig. Alle meisjes jonger dan 18, daar zijn de ouders bij. Zij geven me altijd een getekende toestemming. Ik heb Farah ontmoet in een periode van haar leven dat ze zich niet goed voelde. Ik legde haar uit wat en hoe ik het wilde doen. Ze vertrouwde me toe dat ze zich niet goed voelde omwille van een probleem met haar huid. Ze voelde zich letterlijk een lelijk eendje. Ik heb haar gezegd dat dit maar iets tijdelijks is, en dat de foto iets zou kunnen zijn waardoor ze erover zou kunnen geraken. De communicatie tijdens het maken van de foto is heel belangrijk. Ik probeer me te verplaatsen in de gevoelswereld van het meisjes. Tevens probeer ik hun een blik te gunnen van hoe ik me voel terwijl zij voor de camera staan. Op het moment van de foto heeft Farah zich helemaal aan mij getoond. Ik vraag de meisjes te denken aan een moment in hun leven dat bepaald heeft wie ze nu zijn en wie ze geworden zijn. De meeste verhalen die ze vertellen zijn heel gelijklopend: het gaat over verlies of aantasting. We beginnen daar heel voorzichtig over te praten. Zij stellen zich heel kwetsbaar en naakt op. Dit kan alleen als ik dat ook tegenover hen doet. Met Farah heb ik ondertussen een heel speciale relatie. Ze vond zich heel lelijk. "Nee", had ik gezegd, “en ik ga bewijzen dat je wel mooi bent!” Heel onverwacht stond in Humo een kadertje met een heel mooi geschreven stukje over haar foto. Ik heb haar een berichtje gestuurd dat ze op pagina 144 moest kijken. Ze stond te huilen in de krantenwinkel. Niet alleen met Farah, maar ook met haar foto heb ik ondertussen een speciale relatie. Ik doe mee aan het fotografiecircuit. Vanaf februari 2013 zullen mijn foto's te zien zijn in 17 culturele centra in Vlaanderen. De cover van het fotografiecircuit is ook de hare? Nu kan ik haar zeker bewijzen dat ze wel mooi is. Ik kan een klein verschil maken in haar leven.”
These are no models •
De meeste van mijn vrienden zijn meisjes •
“Wat ik belangrijk vind als ik iemand fotografeer, is dat de artistieke intenties primeren, en niet de commerciële. Er moet een oprechte interesse zijn. Ik probeer ook meer over mezelf te weten te komen. Ik vraag de meisjes om mij toegang te geven tot een deel van hun leven, en om zaken te tonen die ze niet aan iedereen zouden meedelen. Dit respect moet wederzijds zijn. Ik probeer hun dat terug te geven door ook iets over mezelf te vertellen. Mijn boodschap is dat ze niet alleen zijn met hun verhaal; dat het universele verhalen zijn. Het empathische aspect is heel belangrijk! Zou ik deze foto's ook van jongens maken? Waarom fotografeer ik alleen meisjes? Het is veel gemakkelijker voor mij om mij emotioneel te verbinden tot een vrouw. Dan voel ik me veel beter. De meeste van mijn vrienden zijn meisjes,” lacht Danny.
Een mooi naaktportret van zichzelf •
“Hoe leef ik van de fotografie? Ik heb veel dingen gedaan in mijn leven uit interesse: literatuur studeren en fotograaf worden waren twee van die keuzes. Zelfstandige worden was ook zo'n keuze. Ik zie het niet zitten om voor een baas te werken. Ik ben graag mijn eigen baas, of liever: ik heb graag meer bazen tegelijk voor wie ik kan werken als freelancer. Zo werk ik ten eerste voor Pascal Baetens; ik onderhoud zijn website, schrijf persmededelingen, enz.. Daarnaast werk ik veel voor het Persagentschap Photonews, dat beelden levert voor verschillende Nationale kranten en tijdschriften. Dat is een workflow die helemaal verschillend is van alles wat ik in dit huis gewoon ben: super snel, geen tijd om beslissingen te overdenken. Ten derde doe ik soms een privé sessie: mensen vragen me om een mooi naaktportret van hen te maken. Ik ben daar niet super commercieel mee bezig, toch niet op dit moment. Op termijn zal ik dat misschien wel doen om er meer mee te verdienen. Met het portretwerk waar ik mijn QEP mee gehaald heb, verdien ik niets. Dat is ook de approach; ik nodig mensen uit om voor mij te poseren. Dat is omgekeerd van hoe het anders gaat.”
Maagden van 45 •
“Ik ben zelfstandige; ik heb mijn vaste kosten. Voor mijn leeftijd heb ik een mooi loon.
Ik vind momenteel een goede balans tussen mijn artistiek en betalend werk. Ik vind dat ik in een luxepositie zit. Ik hoor zoveel klagen. Ik vraag me dikwijls af: waarom doet ge het dan? Je bent toch zelfstandige voor een reden. Sta gewoon achter de keuzes die je maakt! Dat vind ik belangrijk. Momenteel ben ik aan een boek aan het werken. Het idee is om een collectie uit te werken die op zich staat. 
Lichaamstaal voor Dummies •
Wanneer we afscheid nemen, zegt Danny: “Het klinkt alsof we hier heel de tijd zwaarwichtig bezig zijn, maar er wordt hier ook heel veel gelachen, hoor. Iedereen moet altijd goed gezind naar huis gaan. Je moet het op een goede manier afsluiten.” Op het dashboard van zijn auto ligt een exemplaar van 'Lichaamstaal voor Dummies'; altijd binnen handbereik in geval van nood....
