Frank Doorhof op
Professional Imaging
Wat wanneer alles mis gaat..?

door: Jurriaan Nijkerk

Jurriaan Nijkerk. Is ruim vijfendertig jaar fotograaf. Hij werkte o.a. voor Philips, Gasunie en Witteveen + Bos raadgevend ingenieurs. Voor het NOB 'deed' hij (pop)concerten en theaterfotografie. Twee maal werd het team, waarvan hij deel uitmaakte, genomineerd voor de Nationale Coiffure Award. Hij was bestuurslid bij BFN en SVFN en had zitting in de examencommissie van de Nederlandse Fotovakschool.
Vanaf het eerste nummer van het vakblad DeFOTOgraaf leverde hij redactionele bijdragen en hij was ruim een decennium hoofdredacteur. 'Bij mijn aantreden was het doel een nieuwe opzet neer te zetten voor DeFOTOgraaf: een blad dat over fotografen en fotografie moest gaan. De opzet was ook internationaal, ik had mij ten doel gesteld België en Nederland te bestrijken, dat is ook gelukt. Het nummer van augustus 2010 was mijn laatste nummer, het werd weer eens tijd voor iets anders.'
www.jurnijkerk.com.
Stuur Jurriaan een e-mail.

portfolio

Frank’s praktijk bestaat uit het maken portretten, van gewone mensen, van BN-ers en uit modefotografie. Het grootste deel van zijn tijd geeft hij echter workshops modelfotografie, in de studio in Emmeloord, maar ook op spannende locaties in binnen en buitenland. Kastelen, musea en leegstaande industriële gebouwen vormen dan vaak de omgeving. In zijn fotografie en bij workshops legt hij een eigen stijl en opvatting aan de dag met een verrassende creativiteit. Spontane invallen gaat hij ook niet uit de weg.

Het was, geloof ik, een drietal jaren geleden dat hij een schitterende demonstratie gaf met een model dat hij het haar achterover en voorover in de lucht liet gooien. Op het scherm verschenen prachtiger camerabeelden met scherpte en onscherpte. Aan het eind van de sessie was er nog de gelegenheid om vragen te stellen. Hoewel het daar juist niet over bouten en moeren ging maar over beeld, kwam een ‘professionele’ vraag uit het publiek: “Maar dat is toch geen professionele camera waar u mee werkt?” Frank’s antwoord kwam direct. “Ik ben een professioneel fotograaf. Daarom kan ik met iedere camera fotograferen.” Even een stilte, daarna gingen de vragen door. Frank had echter voor het slot nog een leerzame opmerking voor de camera-aanbidder, om mee naar huis te nemen: “Wie maakt er nu eigenlijk de foto, de camera of de fotograaf?” Want geef Frank een stuk glas en een zaklantaarn en hij maakt nog steeds een mooi beeld.

“We zien wel wat er gebeurt” •

Natuurlijk is het geweldig wanneer een fotosessie goed loopt. Het komt aan op een geoliede samenwerking met assistenten, visagisten, stylisten, soms met decorbouwers en andere mensen er omheen. Kleine ‘ongelukjes’ worden altijd opgelost. Frank had voor dit maal voor het publiek in de werkelijk overvolle zaal een thema bedacht rond de nachtmerrie van iedere fotograaf, een thema waarbij dingen mis gaan omdat je stomweg bepaald materiaal vergeet mee te nemen of door oorzaken die je niet in de hand hebt, zoals een generator die ineens de geest geeft, een klant die van idee verandert. Met als onderliggende boodschap dat wanneer werkelijk niets meer te redden lijkt, je jezelf er met inventiviteit uit kan en zelfs moet redden, omdat je anders een klant kunt verliezen.

Frank wilde laten zien dat je spectaculaire resultaten met een à twee flitsers kunt bereiken, zelfs met die afgrijselijke achtergrond. Hij noemt dit zijn ‘live saving set-ups’. Reden voor mij om dit eens rustig in het Live Shoot Theater te gaan bekijken.

De situatie: alles was met de opdrachtgever doorgesproken, modellen, omgeving, kleding. En op het moment dat de fotograaf arriveert, heeft de opdrachtgever ineens een heel ander idee, een ander concept. De modellen zijn anders, de kleding is anders, de omgeving is afgrijselijk. Tja, en wat dan? Frank heeft altijd een Lastolite panoramic mee voor het geval de achtergrond niet mooi is. Die was opgezet, daarna begon Frank zijn improvisatie met het model en met een flitskop. Eerst licht meten.

Door met de flitskop de juiste stand te vinden en ook gebruik te maken van indirect verlichten, ontstonden de eerste fraaie beelden. Daarna kwam er een langwerpige striplight bij. Nog meer mooie beelden. De flitskop ging echter ‘kapot’. Met een striplight wil het ook wel, zeker wanneer je indirect verlicht. Maar er werd nog een gloeilamp gevonden met een lang wit snoer. “Een wit snoer kun je later in Photoshop gemakkelijker wegwerken dan een zwart snoer”, aldus Frank. Met de softbox en de gloeilamp werd de serie voortgezet. Natuurlijk was de pech hiermee niet compleet, na een paar foto’s gaf de striplight ook de geest. Dus dan maar met alleen de gloeilamp en bestaand licht. Sommige pogingen mislukten jammerlijk, maar dat is nu eenmaal de harde werkelijkheid in een dergelijke situatie. Het uiteindelijk resultaat, want daar ging het tenslotte om, was werkelijk verbluffend.

Vakmanschap en kennis van materiaal •

Toen de sessie na drie kwartier was afgesloten was de enige conclusie dat, wanneer het heel erg tegen zit, je met vakmanschap, kennis van het materiaal waar je mee werkt, spelen met licht en telkens naar een nieuwe belichtingsopstelling zoeken waarbij niet alles in een keer goed hoeft te gaan, in staat bent om een serie creatieve opnamen te maken waarbij iedere mode-redacteur met een verschrikkelijke klap verbaasd van zijn stoel dondert.

Het daverend applaus aan het einde van de demonstratie was de bevestiging van het vakmanschap van Frank, er zullen veel toeschouwers veel rijker naar huis zijn gegaan dan ze waren gekomen. En ook ik heb erg van deze sessie genoten.