“Respect, daar draait het allemaal om. Zonder respect is er niets.”

door: Luc Peeters

Luc Peeters. Gekend om zijn huwelijksfotografie in een fotojournalistieke stijl: eerlijke emoties in plaats van versleten poses. Heeft voordrachten gegeven over zijn werk in heel de wereld. Studiofotografie in een sterke, grafische stijl. Bedrijfsfotografie en hotelfotografie. Houdt ervan om schrijven te combineren met fotografie.
www.keoon.be.
Stuur Luc een e-mail.

portfolio

Advertentie

Het nieuwe richtprijzenboekje 2019 is uit!

Het richtprijzenboekje dient behalve voor prijsindicatie ook als richtlijn in gerechtelijke procedures bij toewijzing van honoraria en schadevergoedingen bij geschillen. De richtprijzen zijn gebaseerd op onderzoek naar het prijspeil voor publicatie en productie. Bij de prijsberekening worden behalve resultaten van binnenlands onderzoek ook de prijzen van (EU) beheersmaatschappijen zoals het Belgische Sofam meegenomen.

Klik hier voor meer informatie
of om het boekje te bestellen.

Carl Lapeirre vertelt over de blindenschool in Malawi die hij al een paar keer bezocht heeft. “De jonge mensen die ik er fotografeer, zal ik nooit manipuleren om iets voor me te laten doen dat ze niet willen,” zegt hij. “Ik fotografeer hen met respect. Eigenlijk ben ik een voyeur. Ik ga alleen kijken, iets dat zij niet kunnen. Ze realiseren zich dat zelfs niet altijd, want ze weten niet wat “zien” is. Kijk naar het blinde meisje op deze foto.  Die blindheid zit niet alleen in het afschermen van haar ogen, maar ook in het donkere vlak achter haar. Tegelijk zit er echter ook licht in het beeld: hoop! Ze is albino, wat wil zeggen dat ze misschien niet volledig blind zal worden.. Die hoop wil ik haar graag geven. Er is ook de leegte. Die kinderen lopen de muren op van verveling. Er is daar niets te doen, niets te beleven. Het beeld is compleet symmetrisch opgebouwd; juist wat men vandaag soms zo vervloekt. Alles staat er stil. Wanneer ik hen fotografeer, merk ik hoe ze me volgen met hun blinde ogen. Ze “zien” me met hun oren. Hun andere zintuigen zijn dubbel zo sterk ontwikkeld. Altijd heb ik een respectvolle afstand bewaard. Zo heb ik bijvoorbeeld geen close-ups gemaakt van de pigmentvlekken op de huid van dat albinomeisje. Ik heb haar niet willen uitbuiten voor de foto.”

Ingrid, de vrouw van Carl, zegt: “Hoe is het mogelijk dat ze die kinderen zo alleen laten?!” “Dit beeld toont de gelatenheid in hun eenzaamheid,” zegt Carl. “Het kleine beetje licht in het beeld, is de hoop, de zorg van één dame voor deze kinderen. Ik leg het allemaal een beetje symbolisch uit, maar zo zie ik dat. Het is de invloed van mijn mentor die me zo heeft leren kijken naar beelden.” Carl vertelt dat hij en Ingrid sinds 1996 regelmatig naar Afrika reizen. Ze gaan er altijd op bezoek bij mensen die er een project leiden. Zo volgden ze drie jongeren, waarvan één uit Bissegem, de gemeente bij Kortrijk waar Carl en Ingrid wonen, die voor drie maanden naar Malawi gingen om er stage te lopen voor hun studie orthopedagogie. ”We bezochten de blindenschool waar ze werkten,” vertelt Carl. “Eén van de studenten at, sliep en leefde er als de Afrikanen. Ik had voordien al veel respect voor hem,” zegt Carl, “maar daarna nog veel meer. Het bezoek aan die school boeide me meer dan de rest van de reis door Malawi. Het greep me zo aan. In de korte periode dat we er waren, kreeg ik zoveel informatie. Als fotograaf kon ik er zoveel mee doen. Het eerste jaar dat we er waren, maakte ik mijn QEP-reeks. Het tweede jaar realiseerde ik drie foto’s die mij de European Reportage Golden Camera Award van FEP opleverde. Ik heb respect voor de mensen die in de jury zaten. Ook al maken ze totaal ander werk, toch herkennen ze, wanneer het erop aankomt, sterke beelden. Ook leuk aan de wedstrijd is dat je niet met één foto kan winnen. Alle drie mijn foto’s kregen zilver, maar door de optelsom kwam ik toch aan de eerste prijs. De drie beelden vormen een homogeen geheel. Dat zat ook in de beoordeling van de jury. Eén goede foto kan een gelukstreffer zijn, maar wanneer je drie ijzersterke beelden in een reportage-presentatie hebt, dan spreken we niet langer van een gelukstreffer.”

“Na een jaar was de situatie van de kinderen in de blindenschool nog slechter dan het jaar voorheen. Deze foto’s heb ik in een “colère” gemaakt, een tomeloze woede omdat er werkelijk niks verbeterd was. De foto’s zijn gemaakt met mijn oude Hasselblad. Alles wordt dan veel minder vluchtig. Net zoals met de technische camera, ben je verplicht om meer je tijd te nemen om de opnames te maken. Met de digitale camera werken we soms te snel, waardoor we misschien slordig zijn in het kijken. Het zijn maar pixels...” “In Afrika steken ze deze mensen weg,” zegt Ingrid. “Ze willen er vanaf zijn. Door hun sociale uitsluiting hebben ze vaak ook andere, psychische problemen. Die kinderen hunkeren naar vijf minuutjes aandacht. Je aanwezigheid maakt die gasten zo gelukkig. Ze zijn blij met niets. Ze herinneren zich alles nog van één jaar geleden. De uitzichtloosheid van hun situatie... zowel letterlijk door hun blindheid, als figuurlijk door hun gebrek aan toekomstperspectief.”

“Het winnende beeld is ook grafisch sterk,” merkt Carl op. “Kijk naar die jongen met zijn witte ogen. Wanneer je naar de volledige reeks foto kijkt, is je eerste gevoel en idee: ‘Wat mankeert die kinderen?!’ Je denkt niet: ‘Oh, dat licht zit mooi!’ of ‘De compositie is volledig geslaagd!’. Daar gaat het in eerste instantie niet om. De opbouw van het beeld ondersteunt het inhoudelijke aspect en daar draait het finaal om ! “ “Volgende week vertrekken we naar Tanzania. We gaan er hetzelfde meisje achterna dat het project in Malawi opgezet heeft,” vertelt Ingrid. “We zijn helemaal verknocht aan Afrika. Malawi is tegelijk de hemel en de hel op aarde. Het is de hemel voor de zorgeloze toerist die er kan genieten van het indrukwekkende landschap, van de wilde dieren, van de vriendelijke, behulpzame mensen. Het is de hel voor de autochtonen die vechten om te overleven. Zij berusten in hun lot omdat ze geen andere keuze hebben.” “Vreemd toch hoe dat gegaan is,” zegt Carl. “In 1996 gaf Dr. Moerman een voordracht over een project in Zambia in de school waar ik les gaf. Na afloop ging ik naar hem toe en zei: “Dokter, het was een boeiende uiteenzetting, maar je foto’s trekken op niks.” “Wat houd je tegen om beter te doen?”, vroeg hij me. “Ik ben op die uitdaging ingegaan. Vandaag vervult het me met trots dat ik er zoveel respect door krijg. De European Reportage Golden Camera Award van FEP is de onderscheiding die ik het meeste koester.”