Herman Goudzwaard
Eigenlijk is het bizar in deze tijd, een fotograaf die zich specialiseert in food en paarden. De grappen liggen je, na de paardenvleesaffaire, voor op de tong. De paarden zijn alleen niet voor de consumptie en de gerechten niet voor de 'hippiek.' Het kwam eigenlijk door opa Goudzwaard. Toen Herman twaalf jaar oud was kreeg hij een oude Nikon cadeau. Herman werd enthousiast en het is nooit meer over gegaan.
Het is een wijk in Ede, waar mijn Belgische juffrouw mij instuurt. Als gewoonlijk weet zij, ondanks dat haar kaartje onlangs is 'opgedeet', niet helemaal van de hoed en de rand. Gelukkig heb ik voor ik vertrok, een goede gewoonte, eerst op de kaart gekeken. Ik kom in een nieuwbouwwijk, met kronkelende straten, veel groen en speelgelegenheden. Maar dan léuk. In een bocht én op een hoek ligt een huis verscholen in het groen, iets groener dan de omgeving, een stukje natuur in een park. Een kronkelend klinkerpad leidt langs een barbecue naar een voordeur. Aha, levensgenieters...
Dokawerk en politie •
Natuurlijk werd alles in die tijd in een doka gedaan, afdrukken ontwikkelen in ‘schommelebakjes’, omgeven door de geur van azijnzuur en fixeer. Herman zwierf veel buiten rond met zijn Nikon, zijn latere voorliefde voor het fotograferen van dieren zal hier ongetwijfeld uit zijn voortgekomen. Het zou logisch zijn geweest wanneer hij dit ook zou zijn gaan doen. Maar het leven loopt soms anders.