Hasselblad Award▼

Een film over Henri Cartier-Bresson: l'amour tout court

Een van de fotografen die mij heeft geïnspireerd, sinds de eerste foto die ik van hem zag, is Henri Cartier-Bresson. De foto is wereldberoemd, een man die over plassen springt. Een eenzame actie, logisch en duidelijk, die mij wél met de vraag liet zitten waarom de man op een dergelijke manier over de plassen sprong, niet de vraag of hij al dan niet droge voeten wilde houden, maar de vraag wat hem bewoog. De geestesgesteldheid waarin hij op dat moment in verkeerde. Was het vrolijkheid of noodzaak? Een foto die zowel een herkenbare emotie overbrengt maar die ook weer veel vragen oproept.

De schijnbaar eenvoudige wijze van fotograferen, het gebrek aan wat men ‘perfecte techniek' noemt en waar je op een opleiding of van je hoofdredacteur waarschijnlijk een onvoldoende voor kreeg, een naar het onscherpe neigende foto die haarscherp een essentie neerzette en die je vragende brein hard aan het werk zette.

Deze fotograaf heeft vrijwel zeker niet alleen mij geïnspireerd. Bijna iedereen die wérkelijk betrokken is bij de inhoud van het beeld moet een soortgelijke ervaring hebben ondergaan bij het zien van Cartier-Bressons foto’s. Zonder opsmuk, zonder effecten, maar met een intensiteit die zeldzaam is.

Cartier-Bresson richtte samen met Robert Capa, George Rodger, David 'Chim' Seymour en William Vandivert het vermaarde agentschap Magnum Photos op. Zij 30 jaar jongere vrouw Martine Franck, waarmee hij in 1970 trouwde, was van oorsprong Antwerpse. Zij trad in 1983 toe tot Magnum Photos.

Dik Nicolai

Hazerswoude Rijndijk. Tussen Alphen a/d Rijn en Leiden. Ik rijd langs de Oude Rijn. Hazerswoude lijkt aan het riviertje geplakt. Het perceelnummer lijkt moeilijk te ontwaren, ik parkeer verderop en loop terug, op zoek naar een studio. Maar nee. En dan kom ik tot de ontdekking dat er een oud klooster staat. De tocht, die eigenlijk op LinkedIn begon met het contact met een fotograaf met duidelijk omlijnde ideeën. Die tocht krijgt hier een visuele wending. Beeldmaker Dik Nicolai doet open en ik mag het interieur bewonderen.

Vanuit een kamer met klassiek hoog plafond en hoge ramen kijk je regelrecht het water in, de horizon wordt gedeeltelijk afgeschermd door de dijk aan de andere zijde. Dik gaat zich aan de koffie wijden. Aan de muur hangt een groot modern schilderij, dat ik bewonderend opneem. Via een doorgeefluik naar de keuken komt de koffie geur de ruimte in. Op mijn vraag naar de schilder antwoordt hij: “Dat heb ik geschilderd. Dat doe ik erg graag tussen het fotograferen door. Het werken in mijn atelier leert mij anders te kijken naar mijn fotografie, door de kleuren, beeldopbouw en de omgang met het licht. Vind je het mooi?”