Editie 2018-4▼

Voor Hans van Ommeren gold het adagium “Voor een fotograaf is het verwerven van kennis en inzicht van belang, maar bovenal het durven dromen tijdens het fotograferen”. Hij was een van de motoren achter de Epson Print Academy, verzorgde veel workshops, onder andere op Professional Imaging en gaf ruim een vijfentwintig jaar les aan fotografen op de Volksuniversiteit Woerden. Behalve het fotograferen schepte hij er een behagen in om kennis en ervaring over te dragen aan anderen, zowel bestaande collega’s als aan prille nieuwkomers. In de vestiging Rotterdam van de Nederlandse Fotovakschool zette hij in 2007 een daglichtstudio op en verzorgde de training voor de docenten die daar les zouden geven, zoals op bijgaande foto’s is te zien. Digitaal fotograaf van het eerste uur John Tromp uit Rotterdam fungeerde hier als model...

Het fotovak in •

Het fotograferen begint in 1956, op 8-jarige leeftijd. Hij kocht van spaargeld een Ilford Sporti 6x6 en begon met het vastleggen van zijn omgeving. Daar is hij tot zijn dood nooit mee gestopt.

Met het fotoboek 'Party! Party!! Party!!! Photographs from Weimar Germany' gaan we bijna een eeuw terug in de tijd naar bruisende feesten en vrolijke party's in vooroorlogs Duitsland. Het boek bevat zo'n 100 nooit eerder gepubliceerde foto's uit de gigantische collectie van het Archive of Modern Conflict. Foto's die laten zien hoe ten tijde van de Weimarrepubliek (1918-1933) door de elite gefeest werd, dus voordat Hitler en zijn trawanten een einde maakten aan het feestje.

De foto's gaan vergezeld van historische gegevens en citaten. Zo schrijft de beroemde satirische kunstenaar George Grosz in 1923 dat je voortaan een rugzak nodig hebt om al die bankbiljetten te vervoeren die nodig zijn voor het kopen van een simpel product. En zo lees je dat Berlijn in 1924 zijn eerste stoplicht kreeg en dat Leica het jaar daarop zijn eerste kleinbeeldcamera op de markt bracht.

Kleutertransport met onveilige voertuigen, waarin ik een weldenkend mens nog geen aardappelen zal zien vervoeren. Slimme gasmeters die bewijzen dat slimheid en degelijkheid niets met elkaar te maken hebben en dat voorlichters keihard liegen. Ik kan nog wel even doorgaan, maar dat valt mij eigenlijk moeilijk omdat ik probeer positief te denken, al worden je de rapen goed gaar gemaakt.

Door onder meer het vakblad AMT, Stichting aanpak Voertuigcriminaliteit en Kiwa SCM (de certificatie instelling op het gebied van voertuigbeveiliging ) werd onlangs onder de titel ‘Gone in 20 seconds’ gedemonstreerd hoe dit in het werk gaat.

“Relay Attack is als diefstalmethode populairder dan een ruitje intikken”, zegt Stichting Aanpak Voertuigcriminaliteit (stavc). Relay Attack is een vorm van inbraak en diefstal waarbij het toegangssysteem van een motorvoertuig op eenvoudige wijze wordt omzeild. Met een stukje elektronica aangevuld met een paar componenten met een totale waarde van vier á 5 tientjes wordt de toegang verkregen tot een motorvoertuig. De code die een elektronische sleutel uitzendt naar de auto wordt gekopieerd naar een zendertje.

De schijnbaar eenvoudige wijze van fotograferen, het gebrek aan wat men ‘perfecte techniek' noemt en waar je op een opleiding of van je hoofdredacteur waarschijnlijk een onvoldoende voor kreeg, een naar het onscherpe neigende foto die haarscherp een essentie neerzette en die je vragende brein hard aan het werk zette.

Deze fotograaf heeft vrijwel zeker niet alleen mij geïnspireerd. Bijna iedereen die wérkelijk betrokken is bij de inhoud van het beeld moet een soortgelijke ervaring hebben ondergaan bij het zien van Cartier-Bressons foto’s. Zonder opsmuk, zonder effecten, maar met een intensiteit die zeldzaam is.

Cartier-Bresson richtte samen met Robert Capa, George Rodger, David 'Chim' Seymour en William Vandivert het vermaarde agentschap Magnum Photos op. Zij 30 jaar jongere vrouw Martine Franck, waarmee hij in 1970 trouwde, was van oorsprong Antwerpse. Zij trad in 1983 toe tot Magnum Photos.

Het is een afschuwelijk verhaal, te erg soms voor woorden. Het is het trieste verhaal van Cathy, alias Kim(berly), alias Queenie, alias Miss Wish. Een vrouw die reeds als kleuter misbruikt werd op seksparty's van haar vader en 'vrienden' en die op haar 12de een relatie kreeg met een man die haar aan de drugs hielp, haar als een slavin uitbuitte, mishandelde en gebruikte voor het maken van kinderporno.
Hoe vertel je zo'n verhaal als fotograaf, hoe breng je zulke ellende in beeld, hoe maak je daar een boek van? Nina Berman laat met 'An autobiography of Miss Wish' op overtuigende en zeer aansprekende manier zien hoe dat kan. Met dank aan Teun van der Heijden die voor het prachtige boekontwerp zorgde. Het boek kwam onlangs, tijdens de afgelopen editie van Paris Photo, op de shortlist voor de Paris Photo/Aperture Foundation Photobook of the Year Award te staan. (De prijs werd uiteindelijk gewonnen door Laia Abril met haar boek 'On abortion').

Gebruikers kunnen doorklikken naar 'image credits' waar de maker van het beeld wordt vermeld. In de komende weken worden de gegevens rond copyright toegevoegd die, normaal gesproken, al door de auteur of een derde in de IPTC data werden gezet. IPTC data zijn in feite een elektronische copyrightvermelding. In feite het digitale zusje van het bekende © teken met jaartal van oorsprong) Volgens de auteurswetten mogen auteursaanduidingen niet van een werk worden verwijderd, digitaal of handgeschreven, dit levert een inbreuk op.

Overigens is het ook mogelijk om uitgebreide informatie over het beeld in de IPTC metadata te vermelden. Meer over de IPTC standaard vindt u hier en bij de IPTC.

"Het is traditioneel moeilijk om de maker van beelden op het web te weten te komen, of wie de rechten ervan bezit. Vaak zit die informatie in de metadata is ze de sleutel om het copyright van beelden te beschermen," aldus Google in haar blogpost.

Het was me weer een plezier om 'Unseen' in Amsterdam te bezoeken, al jaren de grootste Nederlandse beurs voor nieuwe (kunst)fotografie. Eén van de interessantste onderdelen was wat mij betreft ook nu weer de fotoboekenmarkt. Het is een markt waar je boeken treft die je nooit eerder zag, al dan niet in eigen beheer uitgebracht, naast 'gewonere' boeken gepubliceerd door grote en kleine uitgevers. Het is zo'n markt waar de liefhebber makkelijk een paar uurtjes door kan brengen.
Toch heeft de grote hoeveelheid ook een schaduwzijde, voor mij althans. Ik krijg zoveel te zien dat er op zeker moment een soort moeheid optreedt die maakt dat ik mijn interesse begin te verliezen. Soms is het zo erg dat ik zelfs de boeken die ik eerst interessant vond, links laat liggen en uiteindelijk met lege handen de markt verlaat.
Ditmaal was het misschien ook zo gegaan als mijn aandacht niet getrokken werd door een klein boekje met de titel 'God's Allies', in eigen beheer uitgegeven door Hans Bol. De maker stond het zelf aan te prijzen in een stand die door meer kleine uitgevers bemand was.