Bedrijfsreportage▼

Dominique Van Huffel

Hoogstraten, de N14. In het centrum de 'Vrijheid' genaamd. Een lange rij van etablissementen waar het goed toeven is. En aan het einde, of aan het begin, afhankelijk of men vanuit Rijkevorsel komt, dan wel uit Minderhout, staat een helder pand, hier huist 'Zwart/Wit communicatie'. Er is behoorlijk verbouwd, na de deur een trap omhoog naar een entresol of trap af naar een souterrain. Het helder ogend domein waar Dominique Van Huffel bewijst dat een grafisch vakman een uitstekend fotograaf kan zijn.

Dominique kreeg zijn opleiding in de drukkersstad Turnhout, een stad met een traditie van het drukken van kaartspelen. En waar ook de grote en helaas te loor gegane drukkerij en uitgeverij Breepols, die het halve continent van onder andere agenda's en kalenders voorzag, als een der laatsten der Mohikanen de geest moest geven. De naam van het opleidingsinstituut: HoRiTo. Hier bekwaamde hij zich in grafische vormgeving en specialiseerde zich met een extra jaar "reprofotografie". Na zijn legerdienst kwam hij in dienst van 'De Schutter' een naam in de grafische wereld en had het geluk een goede leermeester te treffen. Na een opleiding tot kleuretser-monteur volgde een opleiding in England bij Crossfield. Het digitaliseren-reproduceren van beeldmateriaal met scanners werd zijn grote specialisatie.

Steven Massart

In de zoete suikerstad Tienen ontvangt Steven Massart (°1976) me met zijn grootste glimlach. Deze minzaamheid reserveert hij niet alleen voor mij, de minder formele, eerder ongedwongen sfeer blijkt tevens zijn handelsmerk te zijn in de omgang met zijn klanten. Na enkele ogenblikken doet hij me volledig thuis voelen in zijn moderne, strakke ontvangst- en studioruimte. Het is nog een beetje een project in wording, met hier en daar een gordijn dat een onafgewerkte hoek verbergt, of een opening waar de invulling voorlopig virtueel blijft. Misschien zal deze zaak nooit helemaal af zijn, maar altijd in evolutie blijven, net zoals  Steven zelf steeds op zoek is naar beter, en naar meer voldoening voor zichzelf. De etalage geeft een overzicht van zijn diverse werk: (zwart-wit) portretten, huwelijksreportages en interieurs. Bedachtzaam, zijn woorden wikkend en wegend, doet hij zijn verhaal.

Sinds 2000 is Steven Massart zelfstandig fotograaf. Over zijn opleiding aan het St.-Lukas in Brussel behoudt hij een dubbel gevoel: "Ik ben er ergens wel tevreden over, want het leerde mij om door te zetten, al was het niet altijd makkelijk," lacht hij. Daarmee is de toon gezet: onder zijn aarzelingen en zijn zelfrelativering schuilt een sterke wil. "Mijn dada was theaterfotografie. Ik was huisfotograaf van enkele gezelschappen, maar mijn docenten leken dat initieel maar niks te vinden . Zij waren daar niet mee bezig, grote kunstprojecten en kunstige fotografie behoorden eerder tot hun leefwereld. Naast het feit dat mijn beelden niet konden bekoren, had ik nog een grotere handicap; ik kan geen uitleg geven over het ‘waarom'. Mijn foto’s moeten voor zichzelf spreken.  Op dat moment had ik het gevoel niet zoveel steun te krijgen van de docenten. Te meer daar zij in de loop van het jaar al eens van mening durfden te veranderen," schampert Steven. Net zoals het hoofdpersonage in ‘Karakter’ van Bordewijk, ontwikkelde Steven zijn doorzettingsvermogen vooral door de afwijzing van zijn mentors.