China▼

Fotograferen voordat het te laat is

Een keuze uit
Gepubliceerd: 30 mei 2018

In deze maandelijks terugkerende rubriek geven we een selectie van min of meer recent verschenen fotoboeken die we graag onder de aandacht brengen. Steeds wordt minstens één van de vermelde titels nader belicht. Deze keer viel de keuze op 'The Last Tattooed Women of Kalinga' van de Filippijnse freelancefotograaf Jake Verzosa.

In 2016 organiseerde de internationaal befaamde Duitse uitgever/drukker Gerhard Steidl een fotoboekententoonstelling in Singapore. Bij gelegenheid daarvan werden Aziatische fotografen opgeroepen om een dummy in te sturen voor een wedstrijd die moest resulteren in de publicatie van het beste fotoboek. Het leverde echter zoveel interessant materiaal op dat Steidl liefst acht dummy's koos. De betreffende fotografen, afkomstig uit China, Japan, India, Zuid-Korea, de Filippijnen en Singapore, mochten naar de firma Steidl in Göttingen om hun boek te (laten) maken en zo het hele productieproces van dichtbij mee te maken.

Eén van hen was de Filippijnse freelancefotograaf Jake Verzosa (1979). Hij portretteerde tussen 2009 en 2013 oudere getatoeëerde vrouwen in zijn geboortestreek in het Noorden van de Filippijnen. Het tatoeëren betrof een uitstervende traditie. De symbolen van schoonheid, weelde en eer worden voortaan gezien als een 'ouderwets, barbaars stigma', aldus de fotograaf. Hij legde vast voordat het te laat was. 'The Last Tattooed Women of Kalinga' is de titel van zijn prachtig gedrukte, haast deftig vormgegeven fotoboek.

Facebook maakt watermerk onmogelijk

Facebook heeft nieuwe voorwaarden voor de gebruikers. Deze gaan kennelijk al lange tijd akkoord met het feit dat van alle geplaatste content de rechten worden overgedragen aan Facebook.

Iedereen, zelfs doorgewinterde fotografen, denken en vooral geloven heel erg serieus dat dit zo'n vaart niet zal lopen. Deze week verklaarde iemand in de Linkedin groep DuPho dat hij niet geloofde dat Facebook gebruik zou willen of durven maken van de geplaatste foto's. Wel erg naïef, net zoals het bewaren van je portemonnee op straat.

Want stel dat iemand jouw foto jat van Facebook en verklaart dat deze via Facebook werd gedeeld, dan zou het kunnen dat een inbreuk niet te verhalen valt. Omdat het geen inbreuk is. De inbreukmaker mag dat van Facebook, en Facebook mag deze weggeven omdat de rechten voor of wegens promotioneel gebruik zouden zijn overgedragen. Inbreukmakers dan wel hun advocaten zijn waarschijnlijk niet zo dom als Facebookgebruikers.

hoe mooie idealen

hoe mooie idealen

verworden tot krampachtig behoud van structuren
en privileges

Professional Imaging

Op het allerlaatst werden er nog twee sprekers ingevoegd in het programma van 2014, een zeer goede aanvulling die in het keynote-programma eigenlijk niet mochten ontbreken. Het nu wel zeer complete palet is uiterst aantrekkelijk voor de bezoeker. Organisator en fotograaf Peter Duringhof laat hiermee zien dat het, zelfs in economisch moeilijker tijden, toch mogelijk is zonder kosten voor de beursbezoekers een beurs met een programma van formaat te bieden. Met een kwaliteit die ook dit maal weer boven die van alle vorige edities uitstijgt. De bezoeker ziet hier soms oude bekenden, soms nieuwe gezichten, maar bij iedere lezing, demonstratie of workshop ligt de lat zeer hoog.

Professional Imaging biedt hiermee een inspirerende verscheidenheid van sprekers, vanuit verschillende disciplines en ieder met een eigen stijl, aanpak en visie.

De hoofdspreker is Joe McNally •

Een fotograaf met bijzondere kwaliteiten. Hij werkte in zijn dertigjarige carrière onder andere voor National Geographic en was staffotograaf bij Life Magazine. Verder publiceerde hij in vele andere toonaangevende bladen, zoals Time en Newsweek en voerde opdrachten uit voor Adidas, Nikon, Sony en andere grote bedrijven. Joe McNally is bovendien een begenadigd schrijver, zijn boek The Hotshoe Diary werd een bestseller. Tevens geeft hij wereldwijd workshops.

In de nasleep van 9/11 realiseerde McNally met behulp van 's werelds enige levensgrote Polaroid camera een project genaamd 'Faces of Ground Zero'. De serie ging op tournee in 2002, de foto’s werden ook in boekvorm uitgebracht en genereerde ongeveer $ 2.000.000 voor de hulpverlening.

Degene die in het bezit is van een van zijn vele boeken moet zich de kans niet laten ontgaan deze tijdens de signeersessies van deze meester van de strobistische fotografie te laten signeren.

In de wereldhoofdstad van de fotografie

Het is al jaren een buitengewoon plezierige traditie om medio november naar Parijs af te reizen met als hoofdbestemming Paris Photo, 's werelds grootste beurs op het gebied van de fotografie. Van 14 tot en met 17 november vond de 17e editie plaats. En ditmaal deden er 136 fotogaleries en 28 uitgevers en antiquariaten mee uit heel de wereld. Hoeveel bezoekers er waren, kon de beursorganisatie niet zeggen, maar wel had men het over '55.239 entrées' - zeg maar bezoeken.

Vond Paris Photo aanvankelijk plaats in het Carroussel du Louvre, sinds vorig jaar heeft de beurs onderdak gevonden in het majestueuze Grand Palais. Op zonnige dagen valt het licht er schitterend binnen door de enorme glaspartijen die aan een reusachtige plantenkas doen denken en alleen al daarom is het geweldig om daar rond te kunnen lopen. Is het ook niet een beetje terug naar de eeuw waarin de fotografie geboren werd?

Dominique Van Huffel

Hoogstraten, de N14. In het centrum de 'Vrijheid' genaamd. Een lange rij van etablissementen waar het goed toeven is. En aan het einde, of aan het begin, afhankelijk of men vanuit Rijkevorsel komt, dan wel uit Minderhout, staat een helder pand, hier huist 'Zwart/Wit communicatie'. Er is behoorlijk verbouwd, na de deur een trap omhoog naar een entresol of trap af naar een souterrain. Het helder ogend domein waar Dominique Van Huffel bewijst dat een grafisch vakman een uitstekend fotograaf kan zijn.

Dominique kreeg zijn opleiding in de drukkersstad Turnhout, een stad met een traditie van het drukken van kaartspelen. En waar ook de grote en helaas te loor gegane drukkerij en uitgeverij Breepols, die het halve continent van onder andere agenda's en kalenders voorzag, als een der laatsten der Mohikanen de geest moest geven. De naam van het opleidingsinstituut: HoRiTo. Hier bekwaamde hij zich in grafische vormgeving en specialiseerde zich met een extra jaar "reprofotografie". Na zijn legerdienst kwam hij in dienst van 'De Schutter' een naam in de grafische wereld en had het geluk een goede leermeester te treffen. Na een opleiding tot kleuretser-monteur volgde een opleiding in England bij Crossfield. Het digitaliseren-reproduceren van beeldmateriaal met scanners werd zijn grote specialisatie.

Leen Thijsse

De meeste mensen binnen en buiten het vak zegt de naam Leen Thijsse niets. Tóch kan gerust worden gezegd dat hij zich beweegt in de wereldtop. Hoe kan een jongetje dat opgroeide op het Kootwijkerzand een landgoed  bouwen, op wereldniveau werken door indrukwekkende fotografie maken en desondanks in eigen land nagenoeg onbekend zijn? Avonturenromans met een dagprijs van $10.000 bestaan nog.

Leen Thijsse is een simpel mens, sympathiek. Goedgekleed maar niet opvallend trendy, hij spreekt rustig en weet uit te leggen wat hem beweegt en is erg duidelijk in zijn uitspraken. Hij is nog steeds een beetje verbaasd wanneer er ineens vier ton op zijn bankrekening verschijnt. Dit is de tweede keer dat ik hem interview. Enkele jaren geleden leefde hij in een soort 24-uurs economie, waar de Chinezen begonnen met telefoneren wanneer de Amerikanen net naar bed waren gegaan. Hij werkte ruim vijftien uur per etmaal om het allemaal een beetje bij te kunnen houden.