Academie▼

Pieter van Gaart

Beginjaren 1990 maakte ik al kennis met Pieter van Gaart, toen hij dubbele- en meervoudige opnamen maakte van stadsgezichten, uiteraard nog geheel analoog. Vijfentwintig jaar later doet hij dat even vanzelfsprekend digitaal, en die vooruitgang is hem een zegen. Zijn recente werk is dan ook sterker en gevarieerder geworden. Toen per 6x6 opname bijhouden wat waar stond, om de volgende beelden er precies naar wens overheen te laten vallen. En bij het vergroten minutenlang doordrukken en tegenhouden, een heel gedoe. Het ging moeizaam, met veel nadenken en plannen. Nu is met Photoshop elk beeld met elk ander beeld of detail daaruit te combineren. Hij neemt nu elk beeld afzonderlijk op, en gebruikt ook (gescande) oudere foto’s en dia’s. Per opname is elk beeld te optimaliseren voor het doel. De mogelijkheden zijn oneindig veel groter, het vooraf plannen is afgenomen, de nadruk ligt nu op het combineren van geschikt materiaal uit zijn hele oeuvre.

Persoonlijk wordt universeel •

Wat bleef is zijn idee van ‘doubles’. Pieter speelt met clichébeelden van de stad, en gebruikt elementen als bekende gebouwen, gevels, bruggen en torens. Als een soort ‘anker’, zodat de kijker weet: Amsterdam, of een andere stad. Het gaat er feitelijk om, dat hij de drukte en chaos, of de “rust” benadrukt, spanning aanbrengt, en eerder een impressie geeft dan een net stadsbeeld. Dit doet hij met beelden uit zijn 35-jarige praktijk als fotograaf, tientallen oude foto’s zijn in deze samenstellingen verwerkt. Wij zien een jongeman (“dat is mijn zoon”), een mooie vrouw (“dat was een toenmalige vriendin”), of een groep (“dat zijn mijn beste vrienden”), in één beeld gevat als figuranten in de chaotische stad. Voor hemzelf emotionele elementen uit zijn persoonlijke leven, tot en met de wachtkamer van de oogarts in het OLVG. In zijn beelden krijgen al die elementen een universele betekenis.

25 jaar Galerie Objektief

Een paar weken terug. Een telefoontje van Rob ten Tusscher dat mij er aan herinnert dat het 25 jarig jubileum van de galerie groots wordt aangepakt. Een afspraak is zó gemaakt en zo zit ik een aantal dagen later in de galerie, samen met Rob en met voorzitter Jan Geelen, aan de koffie.

De galerie is gemakkelijk bereikbaar, in het centrum. Voor het Politiebureau is een betaalbare parkeergarage, ‘Zuidmolen’, vanwaar men het centrum via de achterzijde direct binnenloopt. Even linksaf het straatje in, direct rechtsaf en weer links en men staat in de Walstraat waar op nummer 33 zich Fotogalerie Objektief bevindt. Een heldere, overzichtelijke en simpele ruimte met een vloer van trottoirtegels. Geen frutsels of poeha, rechttoe rechtaan voor de raap. Een ruimte waar foto’s hangen, zoals ook de bedoeling is van een fotogalerie.

Joep Jacobs

Een verkeerd geadresseerd mailtje dat netjes wordt teruggezonden, nieuwsgierig kijken op een website en dan een kijk-hij-ook-al-erlebnis. Wie komt erop het idee om met 25 kilo aan apparatuur niet al te misselijke bergtoppen op te sjouwen? Wie heeft er nog een voorliefde voor de fijne gradaties van film? En wie vindt natuurlijke scherpte een must? Natuurlijk, iemand die absoluut niet vies is van digitaal maar zichzelf wel bestempelt als een 'autonoom film addict'.

Wanneer ik arriveer (bij eerste rode Defender rechts) bel ik aan. Vanuit Groesbeek naar Nuenen is de snelste weg binnendoor, zoals Joep ook even met verbazing constateert. “Ik rijd ook liever binnendoor, dat geeft wat meer afwisseling in de omgeving. En met die Defender rijd je gewoon 80, meer is ook niet nodig. Maar kom binnen.” Terwijl er goed voor mij wordt gezorgd kijk ik even rond, een ruim en licht huis maar niet met een te strak design, er is ook nog plaats voor mensen. En wij zitten dan even later tot over onze oren in gesprek.

Doek over de kop •

Dik Nicolai

Hazerswoude Rijndijk. Tussen Alphen a/d Rijn en Leiden. Ik rijd langs de Oude Rijn. Hazerswoude lijkt aan het riviertje geplakt. Het perceelnummer lijkt moeilijk te ontwaren, ik parkeer verderop en loop terug, op zoek naar een studio. Maar nee. En dan kom ik tot de ontdekking dat er een oud klooster staat. De tocht, die eigenlijk op LinkedIn begon met het contact met een fotograaf met duidelijk omlijnde ideeën. Die tocht krijgt hier een visuele wending. Beeldmaker Dik Nicolai doet open en ik mag het interieur bewonderen.

Vanuit een kamer met klassiek hoog plafond en hoge ramen kijk je regelrecht het water in, de horizon wordt gedeeltelijk afgeschermd door de dijk aan de andere zijde. Dik gaat zich aan de koffie wijden. Aan de muur hangt een groot modern schilderij, dat ik bewonderend opneem. Via een doorgeefluik naar de keuken komt de koffie geur de ruimte in. Op mijn vraag naar de schilder antwoordt hij: “Dat heb ik geschilderd. Dat doe ik erg graag tussen het fotograferen door. Het werken in mijn atelier leert mij anders te kijken naar mijn fotografie, door de kleuren, beeldopbouw en de omgang met het licht. Vind je het mooi?”

Danny Migalski

Emily's Place •

Emily Migalski opent een houten doos en vraagt me welke thee ik wil. Mijn vinger dwaalt over de verschillende builtjes en valt stil bij ‘kaneel’ omdat ik die niet ken en eens iets anders wil proeven. “De kaneelthee is heerlijk! Dat is een goede keuze. Komt er zo aan,” zegt Emily en ze verdwijnt naar de keuken. Naast de fotozaak van Danny, runt ze al ruim tien jaar een Bed & Breakfast in hun ruime, landelijke huis in een residentiële buurt van Zonhoven. De naam van deze gemeente tussen Hasselt en Genk straalt zelf al vreugde uit: Zon-hoven. Deze levensvreugde weerspiegelt zich compleet in de riante B&B van Emily. “We stonden als enige in de Lonely Planet!”, straalt ze terwijl ze de antieke theepot binnenbrengt. “It’s a feast with Emily’s Place!” stond er. “Ik deed vroeger de winkel”, vertelt ze. “Bij de opkomst van het digitale liep dat terug. Ik was van plan om een halftijdse job te zoeken, maar toen zagen we een advertentie. Tijdens de races in Zolder waren er altijd slaapplaatsen tekort in de buurt. Dat bracht ons op het idee om hier boven mooie gastenkamers te maken. Onze dochters zijn erg ambitieus.

Zonhoven •

We zitten in het kantoor van Danny Migalski (°1957). “Binnenkort gaan we de winkel verbouwen,” vertelt hij. “Ik ga er mijn kantoor installeren zodat ik ruimer zit. De omzet via de winkel stelt niet zoveel meer voor. Ik werk voornamelijk voor bedrijven. Huwelijken en communies zijn heel erg teruggelopen. Er horen een hoop andere artikelen bij, en daar ben ik niet mee bezig. Zonhoven is een gemeente met 20.000 inwoners. Voor publieksfotografie ben ik hier niet goed gelegen, maar ik ben op nauwelijks 100 m van deze plek geboren, en toen ik begon als zelfstandig fotograaf was hier niets. Het grootste deel van mijn omzet is altijd uit reclame gekomen; de rest, waaronder O&A en publieksfotografie in de studio, kwam er gemakkelijk bij, maar nu is dat weer helemaal weggevallen.”