Het initiatief voor deze nieuwe Award ‘PIA d’Or’ werd genomen door de vakbeurs Professional Imaging en de vakorganisaties BFN, SVFN, DIPP en Colour Art Photo. Het is de bedoeling dat deze wedstrijd jaarlijks plaats vindt in de vier categorieën Creatief beeld, Reclame/Industrieel, Bruidsfotografie en Portret. De deelname is open voor iedere Nederlandse professionele beeldmaker. Het reglement voor deze wedstrijd is ontleend aan de opgestelde richtlijnen van de FotografenFederatie.
Een incident uit augustus 2007 waar een journalist gesommeerd werd een door hem gemaakte foto van zijn camera te verwijderen, was aanleiding om Tweede Kamersvragen te stellen. De antwoorden zijn van staatssecretaris Teeven. Een korte samenvatting volgt hier, meer is te vinden in de Kamerstukken Tweede Kamer, aanhangselnummer 346, zoek.officielebekendmakingen.nl/ah-tk-20112012-346.html, de moeite waard om even te lezen.
Een van de vragen die in de Kamer werden gesteld luidde: Sinds wanneer en waarom is het verboden om in de publieke ruimte foto’s te maken? Hoe had de columnist moeten weten dat hij geen foto’s had mogen maken bij Utrecht Centraal? Zijn daar nog meer dingen verboden waar niemand weet van heeft?
Sinds juli dit jaar woont Wil Meinderts op zo’n tweehonderd meter van de Waaldijk, waar hij eerst noordelijker in een Linge-dorpje woonde. Nu zeg maar tegen de rand van het fruitbomengebied aan de overkant, in een buitenwijk van Zaltbommel. ‘Buiten’ zoals je van een buitenfotograaf verwacht.
Stel, er wordt een nieuwe horecagelegenheid geopend. Er wordt een fotograaf gevraagd om er een fotoserie op te hangen. De deadline is twee weken. Het pand wordt nog verbouwd en bestaat voor een groot deel uit stof, voor het andere deel uit rommel. Verzin een list! De Ontmoeting werd geboren. Een project van de fotograaf die fotograaf werd omdat niemand zijn kinderen behoorlijk kon fotograferen.
Henk van Kooten is bekend als portretfotograaf. Hij is ook zeer waarschijnlijk de enige Nederlandse fotograaf die internationaal voor beoordelingen en jureringen wordt gevraagd. Een bevlogen fotograaf. Wanneer ik bij hem in Wijchen, onder de rook van Nijmegen, naar binnen loop om meer te vernemen over zijn laatste project ben ik, sinds ik hem jaren geleden leerde kennen, al vele awards, bestuurslidmaatschappen en jureringen verder, het is moeilijk om bij Henk in de pas te blijven. De meest recente functie die hij vervulde was president van de Engelse organisatie MPA, van (2010 tot en met 2011). Henk maakt niet het standaardportret dat wij zo goed kennen, hij experimenteert met liefde voor zijn onderwerp, luistert naar de mensen die hij portretteert. Hij timmert ook aan de weg, voortgestuwd door zijn zelfbewustheid en staat voor de liefde voor het vak en straalt dat uit. Degenen die hem goed kennen worden door hem meegesleept in diepe discussies over het beeld. Over de kwaliteit die het werk dient te hebben, over het aanzien van het vak en fotografen die zich onvoldoende als vaklieden weten te profileren.
Gisteren kreeg ik een klein handzaam cameraatje (een Canon, voor de liefhebbers), om bijna ongemerkt mee te nemen, onderweg mooie beelden op te slaan, of foto’s van de omgeving, familie en vrienden te maken.
PowerShot heet-ie, en dat geeft me het gevoel dat ik nu écht zonder al te veel denken aan de techniek de macht heb mijn herinneringen vast te leggen, onbeperkt en zonder al die rompslomp van ontwikkelen, afdrukken en foto’s inplakken. Al de echte fotografen om me heen sjouwen met cameratassen en die toch wel zware lenzen, geheimzinnige bezweringsformules mompelend over pixels, resoluties en iso-waarden. Dat laat ik altijd graag aan ze over; en dan zeggen ze: ‘Kijk eens, dit cameraatje is écht iets voor jou, hoef je alleen maar in- of uit te zoomen!’ Maar, nu we het daarover hebben, in geval van nood of carnaval vieren zouden de heren ’m trouwens zelf graag eens gebruiken…
Eind negentiende eeuw dachten ze ook al aan power bij de eerste eenvoudig te bedienen fototoestellen die amateurs de kans gaven momentopnamen te maken. Bull’s eye heet de eerste Kodak boxcamera. In het Van Gogh Museum staat nu een ontroerend onschuldig uitziend houten kistje in de vitrine. Met mijn powershotje maak ik er een foto van. Fel flitslicht reflecteert in de vitrine. Powershot denkt zelf, en ik heb nog niet z’n hele handleiding gelezen, moet ik nu beschaamd toegeven. Er is een knopje om hem mijn wil op te leggen.
In de zoete suikerstad Tienen ontvangt Steven Massart (°1976) me met zijn grootste glimlach. Deze minzaamheid reserveert hij niet alleen voor mij, de minder formele, eerder ongedwongen sfeer blijkt tevens zijn handelsmerk te zijn in de omgang met zijn klanten. Na enkele ogenblikken doet hij me volledig thuis voelen in zijn moderne, strakke ontvangst- en studioruimte. Het is nog een beetje een project in wording, met hier en daar een gordijn dat een onafgewerkte hoek verbergt, of een opening waar de invulling voorlopig virtueel blijft. Misschien zal deze zaak nooit helemaal af zijn, maar altijd in evolutie blijven, net zoals Steven zelf steeds op zoek is naar beter, en naar meer voldoening voor zichzelf. De etalage geeft een overzicht van zijn diverse werk: (zwart-wit) portretten, huwelijksreportages en interieurs. Bedachtzaam, zijn woorden wikkend en wegend, doet hij zijn verhaal.
Sinds 2000 is Steven Massart zelfstandig fotograaf. Over zijn opleiding aan het St.-Lukas in Brussel behoudt hij een dubbel gevoel: "Ik ben er ergens wel tevreden over, want het leerde mij om door te zetten, al was het niet altijd makkelijk," lacht hij. Daarmee is de toon gezet: onder zijn aarzelingen en zijn zelfrelativering schuilt een sterke wil. "Mijn dada was theaterfotografie. Ik was huisfotograaf van enkele gezelschappen, maar mijn docenten leken dat initieel maar niks te vinden . Zij waren daar niet mee bezig, grote kunstprojecten en kunstige fotografie behoorden eerder tot hun leefwereld. Naast het feit dat mijn beelden niet konden bekoren, had ik nog een grotere handicap; ik kan geen uitleg geven over het ‘waarom'. Mijn foto’s moeten voor zichzelf spreken. Op dat moment had ik het gevoel niet zoveel steun te krijgen van de docenten. Te meer daar zij in de loop van het jaar al eens van mening durfden te veranderen," schampert Steven. Net zoals het hoofdpersonage in ‘Karakter’ van Bordewijk, ontwikkelde Steven zijn doorzettingsvermogen vooral door de afwijzing van zijn mentors.
Vanuit mijn praktijk als Lightroom-docent train ik jaarlijks een paar honderd fotografen die met het pakket aan de slag willen. Vaak gebruiken ze al Photoshop en doen ze hun raw-ontwikkeling bijgevolg met Adobe Camera Raw. De vraag rijst dan ook hoe over te schakelen van een Photoshop-centric workflow naar een Lightroom-centric aanpak: het Lightroom eco-systeem.
Lightroom is met zijn vijf modules eigenlijk een combinatie van drie paketten: het is in eerste instantie een beheerspakket, om de groeiende fotocollectie van de volume-fotograaf organisatorisch de baas te kunnen. Het is ook een publicatiepakket, dat de fotograaf toelaat om - zonder naar een andere applicatie over te gaan - bestanden online te zetten, in een diavoorstelling te gieten, of af te drukken. En tenslotte is het - jawel - ook een raw-ontwikkelaar.
Tynaarlo. Een plaatsje waar je opgroeit, tussen Groningen en Assen. Voor velen zou het ook net zo goed Timboektoe kunnen heten. Een agrarisch gebied. De toekomst lijkt vast te liggen voor Aldert. Maar het leven kent soms onverwachte wendingen, het blijkt een zinvol bestaan te kunnen bieden met als belangrijke elementen twee rechterhanden, lucht, hout, piepschuim en een helder verstand…
Aldert was voorbestemd voor techniek, zo leek het. Het ouderlijk huis, was vrijstaand met een grote schuur vol gereedschap van Pa. “Toen ik tien jaar was mocht ik daar alles doen wat ik wilde. Mijn leven bestond dus uit naar school gaan, knutselen en uit techniek. In de schuur kon ik mij heerlijk uitleven. Het was niet zo maar amateuristisch hobbyen, het ging vaak verder. Een van mijn taken was bijvoorbeeld het auto-onderhoud. Het was dan ook geen wonder dat ik uiteindelijk koos voor het Hoger Agrarisch Onderwijs met als specialisatie milieu technologie.”
portretfotografie
als ik het woord lees
zou ik haast geloven dat het over mensen gaat.
maar een beetje fotograaf weet dezer dagen wel beter: portretfotografie gaat over decor. sfeerschepping. accessoires. post- & cross-processing.
en eigenlijk ook over welgeteld één enkel mens:
de fotograaf zelf.
dé mens, het onderwerp van het portret, wordt gereducerd tot p(r)op:
de ouwe tandloze bretoen / thai / chinees
de debiele new yorker op haar bankje
de dwerg in zijn prikkeldraad
de dame met drie handen
de roemeense wees
de baby met de perziken huid
de volmaakte bruid
de zotte guit
envoi:
oh god die in de hemelen zijt,
ik weet niet of jij bestaat,
maar geef mij maar mijn dagelijkse mens
op een mooi egale achtergrond
De RVD heeft een mail rondgestuurd naar journalisten dat het verboden is om hyperlinken te plaatsen naar privé-foto’s van leden van het Koninklijk Huis. De uitleg van de RVD is m.i. opmerkelijk.
Tot nu toe is in de jurisprudentie het uitgangspunt geweest dat het hyperlinken naar artikelen en/of foto’s geen nieuwe openbaarmaking oplevert. Het plaatsen van een hyperlink, de URL waar het oorspronkelijke bericht of foto is geplaatst, moet gezien worden als een adresverwijzing. Bij het aanklikken van zo’n link wordt het artikel of foto ook getoond op de website waar deze oorspronkelijk is openbaar gemaakt en het artikel of foto gaat dan ook geen deel uitmaken van de website waar de hyperlink is geplaatst. Wel is het zo dat het plaatsen van andersoortige links, de zogenaamde embedded of inline links, over het algemeen als nieuwe openbaarmakingen worden beschouwd. De artikelen of foto’s die op die manier worden getoond, maken dan wel onderdeel uit van, althans worden getoond als onderdeel van, de website waar de links op staan. Een bezoeker ziet dan niet dat het artikel of de foto van een andere website afkomstig zou zijn.
Onlangs schreef de hoofdredacteur van het weekblad Schuttevaer, Dirk van der Meulen, aan de vaste fotografen dat het honorarium per foto van 49 naar 25 euro zou gaan. En anders maar niet meer leveren. Nu leveren nieuwsfoto’s tegenwoordig vaak toch al weinig meer op, goede voorbeelden zij de € 18 van De Telegraaf en van Corelio. Een beetje fotograaf mag echter toch nog rond de € 75 ontvangen. Ook een rotprijs.
Wie regelmatig met opgroeiende kinderen te maken heeft, weet het. Stel een vraag, spreek ze ergens op aan of doe een simpele mededeling en de reactie is standaard: JA MAAR….
Wil je zo even je speelgoed opruimen? Ja, maar …. ik ga er straks weer mee verder spelen, het ligt toch niet in de weg, ìk heb er niet mee gespeeld.
Ik vind het niet goed dat jullie koekjes gebakken hebben toen ik niet thuis was. Ja, maar….. we wisten niet dat het niet mocht, we dachten dat je het wel goed zou vinden, je vindt ze toch lekker, we ruimen echt de keuken wel op, we gaan ze straks naar oma brengen.
We gaan zo eten. Ja, maar…. ik heb nog geen honger, ik wil even dit computerspelletje afmaken.