Een rustige buurt in Antwerpen, ingeklemd tussen de Jan de Voslei en de Kleine Ring, een regenachtige dag en een deur die gastvrij wordt geopend door Toon Grobet. In de gang geen kapstok “Nee, die staat binnen in de kamer, dat geeft de gang een ruimtelijke indruk.” EN ja, als een essentieel onderdeel van het interieur staat daar een zeer fraai exemplaar, smeedijzer. “Ja, deze stond bij een zaak met tweedehands spullen. Voor een schunnig hoge prijs. Mijn schoonvader, met wie ik op excursie was, liet de sticker verdwijnen waarna wij in onderhandeling konden gaan”. Ik vraag Toon: “Niet te veel betaald?” Toon: “Allez, hij staat hier toch?” Hij schakelt snel: “Koffietje?” Een verhaal over de eerste fotograaf die als eerste in Europa de QEP Master behaalde.
Gezeten aan een tafel, in een zeer ruim interieur dat doet denken aan de manier waarop Toon zijn onderwerpen fotografeert, zitten wij al heel gauw in 'het vak'. De goedlachse en luchthartige Toon, altijd in voor een grap, heeft ook een andere zijde, een serieuze visie op zijn vak. “Je kunt een leuk marketingverhaal houden, maar je moet wél kwaliteit leveren. Het is in dit vak een must om van rekening te houden met de kosten. Denk je kostengerelateerd of investeringsgerelateerd? Je kunt prospectie doen maar je kunt ook hier op beknibbelen en de tijd gebruiken maken om goed werk te maken. Wij leven in een tijd waarin wij moeten nadenken, de juiste beslissingen nemen. De vraag naar fotografie daalt, de prijs daalt dus ook. Dus je zult op een andere manier moeten laten zien dat er iets anders is dan de obligate beelden. Hiervoor moet je de klant ook zien te winnen. Deze zal zijn portfolio willen blijven gebruiken, je moet duidelijk maken dat over tien jaar weer heel anders wordt gekeken. Als architectuurfotograaf ben je de vertaler van zijn creatie naar zijn prospects, naar het publiek, dit vereist een grote zorg.
